Als je zoon bij elk boek denkt dat het een menukaart is

Toen Renske nog een klein meisje van twee was, ging ze NUL keer uit eten. Zelf loopt ze de horeca best wel plat met haar kroost. De gevolgen zijn op zijn minst opmerkelijk te noemen.

Bekijk ook: Video: uit eten met twee peuters

Mijn jeugd was rustig. Overzichtelijk. Gezellig. Niet al te gek. Uit eten was er dan ook weinig bij. Ten eerste omdat het ‘duur’ was, ten tweede omdat mijn ouders het ongetwijfeld wat veel gedoe vonden allemaal, uit eten met een baby/peuter. Hoe anders is het nu? Hoe normáál is het geworden om met je baby of peuter uit eten te gaan? Hoe vaak worden er feestjes, babyshowers, verjaardagen of wat dan ook in de horeca gevierd, waar je dan met het hele gezin voor wordt uitgenodigd? Hoe vaak denk ik zélf: oh, laten we even lekker makkelijk ergens een pannenkoek of een biefstukje eten? Hoe vaak zit ik niet met mijn kroost bij een strandtent of nieuwe hotspot (zogenaamd) te chillen? Weliswaar zijn de horeca gelegenheden die ik kies vaak ‘gericht op kinderen én leuk voor de ouders’, maar toch. De drang om erop uit te gaan is groots. Te groot, misschien? Ik vraag het me momenteel hard af. En wel hierom.

We waren met z’n allen (ik, mijn vriend, baby B. en peuter S.) in de wasserette van camping Bakkum (waar wij een stacaravan hebben) toen S. in een hoek een boekenkastje ontdekte. Een schattig ‘bibliotheekje’, zoals je die ook wel ziet als je op reis bent in den vreemde, maar waar je dan eigenlijk nooit wat tussen ziet staan. Ja, wat dweperige boekje van Paulo Coelho. Er is er eentje die ik wel goed vind en dat is Veronika besluit te sterven, met eyeopeners over het leven enzo, maar ik moet bij de les blijven hier. S. liep naar de boeken toe, pakte er trots een heus pocketleesboek voor volwassenen uit, bladerde plechtig, schoof met zijn vingertje langs de zinnetjes, bleef uiteindelijk heel beslist bij één bepaalde zin hangen en zei toen trots:  Pannetoet eten. Mas! (Hij kan de k en de g niet uitspreken.)

Voor de mensen die nu met een error achter de computer/de tablet/de telefoon zitten: hij dacht dus dat het een menukaart was. Kortom: mijn zoon is kennelijk zó gewend om menukaarten te ‘lezen’, dat hij denkt dat alles met letters een menukaart is? WAT EEN TOESTAND, ik bleef er zowat in.

HAHAHAHAMOEHAHAHAHAH.

Dat was mijn lach.

Maar stiekem lach ik wel een beetje als een boer met kiespijn. Ik zeg: er moeten in de eerste plaats meer gewone boekjes gelezen worden. En misschien is het verstandig om wat minder naar de horeca te gaan? Want ook al ging ik vroeger zelf wel heel erg weinig uit eten (mijn ouders weten van deze frustratie overigens), het was daardoor wel altijd ontzettend leuk en speciaal áls we gingen. Dus wellicht mag de rem er bij ons een klein beetje op? Zou het echt jammer vinden als het voor onze kinderen een zeer gewone zaak wordt om uit eten te gaan. Dat ze straks met hun neusjes in de lucht en heel blasé in een restaurant zitten. Bovendien is het heus niet altijd even ontspannen en relaxt om met de kinders uit eten te gaan, of zeg ik nou iets heel geks. Het is (in mijn geval) vaak het gemak dat je van te voren denkt te hebben als je uit eten gaat, maar uiteindelijk zit je stiekem toch best vaak te stressen aan tafel en met een beetje pech de hele tijd met een gespannen gezicht de ober te wenken voor nieuwe borden/messen/ketchup/tomaten/komkommers/ietsanderseetbaarsvoorkinderendaningodsnaam/geefderekeningmaar.

Nou, dat was ‘m weer voor vandaag. Roept u maar!

Lees ook: Waarom uiteten met kinderen wél een succes kan zijn