Als niets meer werkt…ga je naar de babyfluisteraar!

Mirjam’s zoon Boris sliep de eerste jaren van zijn leven slecht. Heel slecht. Vier, vijf keer per nacht eruit was heel gewoon, ook toen hij al bijna twee was. Uiteindelijk klopten de vermoeide ouders aan bij Lise Schimmel, de babyfluisteraar, en dat bleek een schot in de roos.

Lees ook: De 7 fasen van slaapgebrek

Zelf hadden we nooit kunnen bedenken dat Boris’ kamer onvoldoende verduisterd was met dat leuke groene gordijntje en dat zijn bed voor hem aan de verkeerde kant van de kamer stond. Of dat hij niet goed sliep op de crèche omdat hij met andere kindjes in één ruimte lag en van de opwinding niet in slaap kon komen. Met een eigen campingbedje in een andere ruimte slaapt hij ineens twee uur aan één stuk. Dat is zo persoonlijk, dat lees je niet in Oei ik Groei of ander bekende opvoedboeken. Ook iets simpels als de deur sluiten bij het slapengaan bleek voor Boris een geweldige tip. Omdat we gelijkvloers wonen, bleef hij vanuit zijn bed altijd contact met ons in de woonkamer maken en kwam hij onvoldoende tot rust. Met de deur dicht, viel hij veel sneller in slaap terwijl ik dat eerst zielig vond. Blijkbaar had hij juist behoefte aan wat privacy.

Zonder Lise waren de afgelopen jaren heel wat zwaarder verlopen denk ik. Ik kwam haar op het spoor via een geweldige tv-serie over ‘spookhuizen’. Huizen, waar voormalige, niet meer in leven zijnde bewoners nog steeds zouden rondwaren en de huidige huiseigenaren de stuipen op het lijf joegen. Cameraman Frans Bromet toog het land door met healer Lise en bracht vervolgens in beeld hoe zij weer rust bracht in het leven van mensen die vaak ten einde raad waren. Normaal gesproken kunnen programma’s als Char en Derek Ogilvie me niet echt boeien omdat het zo vaak over allerlei futiliteiten gaat en daardoor in de oppervlakte blijft hangen. ‘Waar kijk ik nou eigenlijk naar?’ denk ik dan als ik Derek voor de zoveelste keer hoor ‘checken’ of die ene ring inderdaad in dat doosje in de badkamer ligt. Wanneer er instemmend van ‘ja’ wordt geknikt, heeft hij opnieuw bewezen over een gave te beschikken, maar ondertussen hebben die mensen waar hij op visite is, nog steeds een geest in huis en geen échte antwoorden op hun vragen. Dat programma gaat dus meer over de healer zelf dan over de cliënt in kwestie en daarom vind ik Lise zo leuk. Zij is anders. Lief, maar ook grappig en nuchter. Totaal niet zweverig of met zichzelf begaan. Zij ging meteen grondig te werk en hierdoor peilsnel de diepte in. Ze hielp die mensen echt. Na wat rondneuzen op internet zag ik dat ze zichzelf gezinscoach noemde, geen healer of energetisch huizenreiniger. Typisch Lise weet ik nu. Ze hangt haar talenten niet aan de grote klok. Ze hoort, ziet en voelt dingen, wat reuze handig is, maar ze loopt er niet mee te koop en dat siert haar. Ondanks de lange wachtlijst kunnen we met Boris na een paar weken toch terecht en het is meteen een groot succes. Na wat aanwijzingen slaapt hij weer als een roos en wij dus ook.

Er is alleen één probleem: nu kunnen we niet meer zonder haar. Doorslapen, zindelijk maken en afscheid nemen van de speen, alle hoogtepunten doorliepen we met een consult bij Lise. Maar waar ik nu voor moet waken is haar niet té snel te willen raadplegen, maar toch vooral ook op mijn eigen moederlijke intuïtie te blijven varen. Zoals bij het kiezen van een basisschool. Drie keuzes hadden we: de pas opgezette Vrije School in Amsterdam Noord, de gemengde buurtschool om de hoek en de kakschool op de gracht. Als ik het aan haar voorleg, denk ik zeker te weten dat zij, als type holistisch, wel voor het gedachtegoed van Rudolf Steiner zal kiezen. Ze verrast me, als ze zegt dat de kakschool het beste bij Boris past. Structuur en regelmaat is daar aan de orde van de dag en precies wat Boris nodig heeft. Ook ziet ze dat hij daar erg veel met andere kindjes zal gaan spelen, meer dan op andere scholen het geval zal zijn. Het raakt me. Zelf had ik namelijk ook het beste gevoel bij die school, maar durfde dat niet aan mezelf toe te geven omdat het niet in mijn plaatje paste. Ik schaam me dat ik Lise hier voor nodig had en neem me voor een volgende grote beslissing maar weer eens zelf te nemen.

[wysija_form id=”6″]

Onderstaand een voorbeeld van hoe een gesprek bij Lise kan lopen: (Boris is hier anderhalf. Wij wonen op een schip.)

Lise: Ok, ik open mijn reading met hem, zou jij, Nout (mijn man) je voeten goed op de grond kunnen zetten en zijn voor -en zijn achternaam hardop willen zeggen?

Nout: Boris Ingen Housz

Lise: Ja, en nou jij, Mirjam

Mirjam: Boris Ingen Housz

Lise: Hij begint eigenlijk meteen te praten over oma. Hij vertelt dat jullie duidelijke boodschappen voor hem neerzetten, maar dat zij dit niet zo goed kan en hier eigenlijk een soort inwendige strijd over voert. Is dit jouw moeder, of jouw moeder?

Nout: Mijn moeder.

Lise: Het is voor haar moeilijk om krachtig over te komen, ze wentelt zich helemaal om hem heen vanuit liefde voor hem, maar Boris begrijpt niet zo goed wat zij bedoelt. Jullie stellen duidelijke grenzen, maar het contrast met oma is nu erg groot.

Nout: Ja, hij heeft veel structuur met ons en op de crèche, maar oma heeft haar eigen dingetje met hem.

Mirjam: Oma en ik hebben laatst ruzie gehad, omdat ik bepaalde dingen wil in de opvoeding en dan voelt ze zich bedreigd omdat ze andere ideeën heeft.

Lise: Het is grappig dat ze zo koppig naar jullie is, want eigenlijk is ze dus heel zoekend naar Boris. Daar komt ze toch niet helemaal uit met hem. Eigenlijk spreek je haar aan op haar onzekerheid als je aangeeft dat je iets op een bepaalde manier wilt. Ze is er al zo onzeker over en dan kom jij ook nog eens met bepaalde regels. Ze is haar eigen weg aan het gaan met hem en dat trekt ze er niet bij, dat voel ik. Ik zal Boris eens vragen wat hij er mee wil zeggen.

Stilte

Lise: Hij zegt oma en ik hebben ons eigen ding, ons eigen pad te gaan. Maar bepaalde dingen moeten voor mij duidelijk zijn. Ik vraag Boris nu wat dat dan is…

….

Zou jij je voeten plat op de grond willen zetten Nout, ik krijg even minder contact met hem.

….

Ik denk dat het met naar buiten gaan te maken heeft, want hij laat plaatjes van de kapstok en jassen aantrekken zien. Ook de hal en de voordeur. Daar is onduidelijkheid over. Ze is gehaast, haar gedachten zijn bij andere momenten. Er frustreert haar iets daar.

….

Ze vindt het moeilijk om de buggy naar buiten te krijgen. Dan is Boris nog beneden en moet zij alvast naar buiten om het wagentje uit de stuurhut tillen en open te klappen. Daar wordt ze zenuwachtig van.

….

Jullie moeten het wagentje echt buiten gaan zetten, want Boris snapt de situatie niet. De stress bouwt zich echt op in haar, ze is niet goed in staat om spanning te reguleren in zichzelf. Het wordt meteen één groot opgehoopt stressveld. Kom haar maar tegemoet hierin.

….

Dat met die boot vindt ze ook wel wat hoor, ik zie nu beelden van water en Boris en dan krijgt ze allerlei visioenen op haar netvlies dat hij in het water valt. Ik zal Boris nu uitleggen dat het oma is die daar iets in moet leren en niet hij, want dat denkt hij dus.

….

Oh ja, zegt Boris nu. Wat mij heel erg zou helpen is wanneer oma het tegen me zou zeggen dat ze me even beneden laat wachten, terwijl ze mijn jasje aantrekt en dat ze het wagentje gaat pakken en dan mij komt halen.

….

Hij heeft het dus nodig dat er gecommuniceerd wordt over dit soort zaken. Het moet helder zijn.

….

Dit moeten jullie als volgt naar oma communiceren, zodat ze zich niet langer bedreigd voelt: “Wat ons heel erg helpt, maar je moet maar kijken of dit ook voor jou werkt, is Boris duidelijk vertellen wat je gaat doen. Dus gerichte boodschappen geven.”

Lees ook: 10 Redenen voor je kind om niet te slapen