Als mama een andere opvoedmethode heeft dan papa – tips zijn welkom!

Toen Renske’s Cas vijftien maanden was bleek hij in rap tempo een, op z’n zachtst gezegd, krachtig en bandeloos karakter te ontwikkelen. Het opvoeden kon beginnen. Joehoe! Maar Renske bleek een heel andere opvoedmethode te hebben dan man Rogier…

Lees ook: 10x Omdat er een heleboel misgaat als papa over het aankleden gaat

Scène 1: “Hij houdt niet van de box!”
8 uur ’s ochtends: Ik heb Cas net zijn eten gegeven en gedoucht, Rogier heeft Cas aangekleed en wil gaan douchen. Cas struint met zijn loopwagen door de kamer en laat een spoor van vernieling achter. Hij trekt alle kastjes open, vindt slingers, verscheurt de slingers, slaat met zijn handen in de waterbak van de kat, begint te krijsen omdat hij natte mouwen heeft. Ik zet het kind abrupt in de box, want ik wil mijn haar föhnen en kan niet op hem letten. Hij krijst nog harder.
Rogier komt gestresst de douche uit, pakt Cas uit de box en zegt: “Hoor je hem niet huilen? Dat is toch zielig? Hij houdt niet van de box.”

Scène 2: “Je mag Cas niet achter de iPad zetten!”
15 uur ’s middags: Cas is net wakker en ik was net lekker bezig aan het schrijven van een artikel. Met z’n slaperige hoofdje zet ik hem achter de iPad, zodat hij even Bob de Bouwer kan kijken, terwijl ik de laatstje puntjes op de i zet (als ik dat niet doe, begint hij namelijk aan mijn haar te trekken). Rogier komt onverwacht thuis en zegt: “Dat kan toch niet? Je moet met hem spelen!” Hij pakt het kind van de bank en bouwt een trein met hem. Nou ja. Hij bouwt, Cas gooit met blokken.

Scène 3: Rogier  loopt wél met eten achter Cas aan
18.30 uur ’s avonds: Rogier en ik zijn net thuis van ons werk. Cas heeft honger, dus we zetten alles in werking om zo snel mogelijk iets te verwarmen en in het maagje van onze zoon te krijgen. Ik voer hem vervolgens spinazieprut. Cas eet, maar vindt die activiteit an sich saai. Dus: hij werkt zich uit de kinderstoel, gaat staan, klimt eruit, klimt van de stoel naar de tafel. Ik zeg: “Cas, zítten! Nú!” Cas lijkt dit te begrijpen en gaat zitten, maar dit ritueel herhaalt zich zeker vijf keer. Rogier neemt het voeren over. Ook bij hem klimt Cas uit de stoel. Maar Rogier blijft aardig en achtervolgt hem met hapjes eten. Zo kan Cas kruipen en eten tegelijk.

Scène 4: Rogier pakt Cas gewoon op als hij moet slapen!
20 uur ’s avonds. Cas ligt in bed. Cas huilt. Ik ga kijken, hij staat woedend te janken in zijn bedje. Hij wil niet slapen. Ik aai hem over z’n bolletje en zeg: “Je moet gaan slapen!” Vijf minuten later gaat Rogier zijn kamertje binnen. Hij pakt ons kind op, loopt met hem de kamer binnen en zegt: “Hij is gewoon nog niet moe.”

Help!
Momenteel bekvechten Rogier en ik over wat de juiste aanpak is om een kind op te voeden. De manier waarop we zelf zijn grootgebracht (Rogier; vrij en ik; strikt) zijn daarin leidend. Ik ben er nog lang niet uit hoe je nader tot elkaar komt. Ik wil best de middenweg bewandelen, maar hoe doe je dat? En is dat uiteindelijk ook het best voor je kind? Kom maar door met jullie adviezen!

Lees ook: De 10 kenmerken van de ideale moeder