Als je kind opeens niet meer zindelijk is
Het moment dat je eindelijk uit de luiers bent, is een feestje waard. De tijd van verschonen is voorbij. Denk je. Maar dan lijkt je kind opeens vergeten hoe het moet, de wc gebruiken. Wat doe je dan? Vala weet het niet.
Mijn zoon was drie jaar toen hij zindelijk werd. Het ging van de ene op de andere dag. We besloten de cold turkey aanpak te proberen; vertelden hem dat de luiers op waren en hij dus voortaan zijn behoefte op de wc moest doen. Hij keek ons even aan, haalde zijn schouders op en zei: “Oke.” En zo geschiedde. Nooit een ongelukje, nooit een natte of een vieze broek. Mijn zoon was zindelijk. Dat het zo makkelijk zou gaan had ik niet verwacht, maar ik telde mijn zegeningen terwijl ik de luiers van het boodschappenlijstje wegstreepte. Dat was toch weer een horde die we succesvol genomen hadden. Vinkje erachter en klaar. Dacht ik dus.
Lees ook: 40 Dingen die ik denk als ik de poepluier van mijn zoon ga verschonen.
Fast forward naar nu, vier jaar later en ik sta weer tot aan mijn ellebogen in de stront. Mijn zoon is namelijk de weg naar het toilet kwijt. Hij staat nog steeds op dezelfde plek, die pot, dus ik snap niet helemaal waarom hij verdwaald is, maar feit blijft dat hij wel wat richting kan gebruiken. Ik moet hem tegenwoordig namelijk bijna even vaak verschonen als zijn peuterzusje. En dan gaat het niet eens om nátte broeken, nee, we hebben het hier over víeze broeken. Vieze broeken met vieze stront van een 7-jarig jongetje, dat eigenlijk gewoon al ruim vier jaar zindelijk is. En ik zit zo langzamerhand behoorlijk met mijn handen in het haar (oh nee, in de stront dus).
Want waar komt die broekpoeperij ineens vandaan? Alle mogelijke oorzaken heb ik in gedachten al de revue laten passeren. Spanning, aandacht tekort, wordt-ie gepest, een buikvirus? Het lijkt allemaal niet logisch. Op school gaat alles goed, thuis is mijn zoon vrolijk en gezellig, hij eet en drinkt goed, is niet ziek. Kortom: alles lijkt helemaal piekfijn in orde. Maar toch kan ik dagelijks de plakken ingedroogde poep uit zijn onderbroeken staan te bikken. Zelf heeft hij er ook geen verklaring voor. Meer dan: “Ik weet het niet” krijg ik er niet uit getrokken. En ondertussen draait de wasmachine overuren.
En ik weet, ik wéét, dat boos worden geen zin heeft. Ja, ik heb de pedagogische boekjes ook gelezen. Maar ik ben ook maar een moeder, een mens dus, en als de hard geworden klonten stront weer eens uit mijn zoons broekspijpen komen rollen, verlies ik tegenwoordig dus weleens mijn geduld. Als hij walmend uit school komt, als ik wéér de hele inhoud van zijn onderbroekenlade in de Biotex kan zetten. Sorry, maar zo langzamerhand word ik dan dus boos. Omdat mijn zoon zeven jaar is. Zeven jaar! En er dus geen reden voor hem is om dagelijks een dammetje in zijn broek te bouwen. En als er wél een reden voor is, dan wil ik die graag weten, zodat ik er iets aan kan doen. Maar voor “Ik weet het niet”, heb ik helaas geen oplossing. En ik lijk de enige die er mee zit, want hij zelf vindt het blijkbaar geen probleem om te ruiken als een ontplofte giertank. Misschien is niet alleen zijn sluitspier, maar ook zijn reukorgaan enigszins van het padje af.
Is dit een fase, moet ik straffen, of juist belonen bij een schoon gebleven broek? Moet ik het misschien negeren, of juist heel erg boos worden? Moet ik hem ieder uur op de wc zetten, weer een luier om zijn kont doen, of moet ik met hem naar de poeppoli? Ik weet het gewoon niet. Ik heb een grote zoon, maar voor mijn gevoel is hij opeens weer twee jaar oud. En hoewel die kinderen me soms veel te snel opgroeien, is de tijd van billen poetsen en verschonen er niet eentje waar ik nou per se met veel weemoed aan terugdenk. Als iemand misschien een tip heeft, dan houden mijn wasmachine en ik ons aanbevolen. Want ondertussen ben ik wel echt hélemaal klaar met deze shit.
Lees ook: 13 Redenen waarom wij zindelijkheidstraining haten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
