Als je kind het allerergste meemaakt (in zijn beleving dan)

Mijn zoon is zijn knuffel kwijt. Noesoe, zoals de knuffelhond heet, is blijven liggen in de trein. En dat is een kinderdrama. Zelfs Femke heeft er buikpijn van. Omdat ze maatregelen had kunnen nemen, maar dat niet gedaan heeft.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik weet pas wat het belang van een lievelingsknuffel is sinds mijn kind er eentje heeft. Zelf had ik vroeger niet echt één favoriete knuffel, maar mijn zoon dus wel. Ik heb er trouwens zelf op aangestuurd toen hij nog een baby’tje was, door het mooiste knuffelkonijn steeds bij hem in de wieg te leggen. Dat hielp overigens niet, want toen er enigszins mening en keuze in mijn mannetje ontstonden, koos hij een lelijke hond als zijn lievelingsknuffel. Hij kon destijds nog niet echt goed praten, dus de naam van het beest werd een verbastering van knuffel-knoefoe-noesoe.

Lees ook: 28 dingen die een peuter denkt voor 9 uur ’s ochtends

Noesoe moest in de jaren erna overal naartoe. Zonder Noesoe kon er niet geslapen worden. Als Max in bed lag en hij ontdekte dat Noesoe er niet is, begon hij als een aap te brullen: NOESOE!!!!!! Reinier en ik stonden dan als de wiedeweerga paraat om het hele huis te doorzoeken en de knuffel te vinden. De opluchting die we telkens voelden als we het ding vonden was enorm. Meerdere malen hebben we ons voorgenomen om een reserve-noesoe te kopen, aangezien het een keer mis moest gaan. We konden natuurlijk wel voorspellen dat Noesoe ooit kwijt zou raken.

Daarom mocht Max Noesoe van ons ook nooit mee naar buiten nemen, dat zou het risico op kwijtraken namelijk alleen maar vergroten. Eén keer nam hij zijn knuffel mee naar opa en oma en was hij wekenlang kwijt. Opa en oma doorzochten hun hele huis en konden em niet vinden. Totdat oma op een dag de planten water wilde geven en de knuffel terugvond in een gieter. Alwaar dreumes Max Noesoe dus zelf gedeponeerd had.

Afgelopen weekend gingen Max en ik uit logeren in Groningen. Noesoe moest natuurlijk mee, want zonder Noesoe wordt er niet geslapen. Ik stopte hem netjes diep weg in mijn tas. Net voordat we vertrokken bedacht Max dat ‘Paartie’ (een enorme knuffel in de vorm van een paard) ook mee moest. Aangezien het een lange treinreis zou worden (want ik rijd dus geen auto) streek ik over mijn hart en mocht ook Paartie mee, mits hij het ding zelf zou dragen. Hahahaha. Hier las ik even een tussentijdse lach in, want mijn kind beloofde natuurlijk Paartie te dragen, maar deed alles behalve dat.

Dus daar liep ik over het station met een weekendtas, mijn handtas en Paartie. Te gillen naar mijn peuterzoon dat hij mi moest volgen en niet te dicht bij het spoor mocht komen. We gingen trein 1 in en uit met succes, we gingen trein 2 in en uit met succes (er waren nogal wat overstappen) en in trein 3 eiste Max ineens dat ik Noesoe uit de tas zou halen, zodat hij naast Paartie kon zitten. Hier maakte ik de kapitale fout om toe te geven aan de ijzeren wil van mijn zoon. Toen we halsoverkop (je uitstaphalte komt altijd te snel) de trein moesten verlaten nam ik snel de beide tassen aan mijn arm, trok Max zijn jas aan, greep Paartie bij zijn nek en checkte de bank op achtergebleven zaken. Niks. We sprongen het perron op en ik was trots dat we onze bestemming zonder kleerscheuren hadden bereikt.

Die avond, toen ik Max in bed legde, ging ik in mijn tas op zoek naar Noesoe en kwam erachter dat ie er niet inzat. Meteen besefte ik dat Noesoe tussen de bank in de trein doorgevallen moest zijn. Wat een ellende. Ik ben meteen gaan bellen naar de NS gevonden voorwerpen, maar niemand had Noesoe gevonden. Waarschijnlijk ligt Noesoe ergens in een vuilnisbakje te huilen. Ja mensen, ik weet dat het kinderachtig ligt, maar ik moest er ook een beetje van huilen. En jullie kunnen allemaal wel raden wie er het allerhardverscheurendst moest huilen. Mijn lieve scheetje Max. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik nooit de moeite gedaan heb om reserve-noesoe’s te kopen.

Max kan nu al nachtenlang niet in slaap komen en als hij wakker wordt zegt hij: “ik mis Noesoe zo”. Ja, dat is geen leed als je het vergelijkt met wereldleed en Trump-ellende enzo, maar in ons gezin is het momenteel het drama van de dag. We zetten alle zeilen bij om Noesoe terug te vinden. Er is een opsporingsbericht uitgegaan binnen de NS (ja ja, dat doen ze echt voor een knuffel) en Reinier probeert te achterhalen of er nog Noesoe’s gemaakt worden.

Lees ook: Hoe lief is dit? Verloren knuffel reist de wereld rond

Ook leuk: Femke dacht Max blij te maken met een geroosterde boterham. Dit bleek lastiger dan gedacht…