Als je weet dat het je laatste kind is (afscheid van baby Morris)

Barbara mist baby Morris nu al. En ze weet: hierna komt er geen kind meer. Alle rompertjes en flesjes en kleine maat luiers hoeft ze niet meer te bewaren. Dat doet pijn.

Lees ook: Brief aan alle toekomstige ouders (plus: de dingen waarvan je nu extra moet genieten)

Van de week was ik op de crèche, en werd daar aangesproken door de leidster. “Morris slaapt nu zonder speen hè?” zei ze. En ik: “O ja?”
Ik voelde mijn hart een beetje zakken.
Zou het al voorbij zijn, die lieve fase?
Ik houd er zo van als hij zijn lapje pakt met zijn speentje en van die “Mmmmmmmmmmm”-geluidjes maakt.
Maar het is waar: hij wordt al groot.

Geen baby meer
Morris is nu 2, en geen baby meer. Maar alle dagen, uren, minuten dat hij dat wel was, was ik me ervan bewust dat hij De laatste was. Hierna geen baby’s meer. Ik heb zelfs in mijn telefoon het spoednummer van verloskunde nog zitten. Als ik één ding zeker weet, dan is het wel dat ik dat nummer nooit meer nodig heb. Maar ik kan me er niet toe zetten om het te wissen.
Grappig hoe dat gaat.
Toen ik net mijn eerste kindje had, zat ik thee te drinken met mijn buurvrouw. De buurvrouw had een jaar daarvoor een tweeling gekregen (ze had ook al een zoon) en was in een wachtkamer bijna in huilen uitgebarsten. “Ik realiseerde me, “ zei ze, “dat ik nooit meer zwanger zou zijn.”
Ik snapte niet dat je daar nou verdrietig over kon zijn. Ik was zelf nog helemaal beurs van de bevalling en in shock over hoe mijn leven er opeens uitzag. Weer zwanger zijn? Ik moest er echt niet aan denken.

Brok in mijn keel
Maar nu het allemaal achter de rug is, moet ik toch even slikken. Als Morris uit een rompertje is gegroeid, geef ik het weg, in plaats van het in van die plastic bakken op zolder te leggen. Als hij geen flesjes meer drinkt, gaan ze de prullenbak in. Bij elke fase die we afsluiten voel ik een brok in mijn keel.
Ik zie er nu al tegenop dat hij straks geen luiers meer hoeft. Niet meer die rollende lach als ik op zijn piemeltje blaas. Niet meer die armpjes om me heen als ik zijn pyjamabroekje aantrek. Niet meer die hele lange knuffeltjes (in een bedompte kamer met poeplucht, dat wel).

Knuffelen
De laatste is wel het kind dat het meest geknuffeld wordt. Of in ieder geval: het meest bewust. Bij elk kusje weet ik wat voor kusje het over 8 jaar zal zijn (zo oud als Felix, en nog steeds heel lief, die kusjes, maar minder frequent).
Thomas en ik hebben Morris ons Bonzai-kindje genoemd, en elke dag fantaseer ik erover hoe we hem bijknippen en zo klein houden als nu.
Maar dat kan niet, hij is de laatste en na hem komt er geen ander kind meer.
Over, en uit. Het enige dat ik kan doen, is hem dat speentje laten houden, aan dat lapje, om nog af en toe te genieten van die “Mmmmmmmmmmm”-geluidjes.
Nog heel even.

(Zo nu weer even lekker een poepluier verschonen.)

OPROEP MOOIE VERHALEN

Beste lezers, hebben jullie een persoonlijk onderwerp, een verhaal dat je graag met andere lezers wilt delen, anoniem of met naam? We zoeken mooie verhalen van vaders & moeders over hun kinderen en relatie. Het mag heel heftig zijn, zoals een vroeggeboorte of een miskraam, maar het kan ook kleiner zijn, zoals dit verhaal. Een kind met problemen. Een scheiding, een relatie die niet goed loopt of een nieuwe liefde die veel van de kinderen houdt! Laat het ons weten op hallo [at] me-to-we.nl. Je mag zelf schrijven of kiezen voor een interview door Barbara of Femke.

Lees ook: Wat ik echt ga missen nu mijn jongste uit de luiers is (of lijkt?!)