Als je twijfelt over voeding uit potjes, maar het toch niet kan laten

Mirjam geeft haar baby nauwelijks vers bereid voedsel, maar wel maaltijden uit een potje. En ook al twijfelt ze of haar baby wel voldoende vitamines en mineralen binnenkrijgt, ze kan er maar moeilijk mee stoppen.

Mijn baby krijgt zeker vijf dagen per week kant en klaar eten uit zo’n potje. Zo. It’s out there. Zwart op wit staat het. Lucht op hoor, want helemaal kies voelt het toch niet om dit vandaag de dag te doen. Alles wat wij menschen tot ons nemen dient toch puur natuur, rauw, vers, suikervrij en biologisch te zijn? En je bloedeigenste babymensch ga je toch al helemaal niet vergiftigen met die rommel waarvan je niet precies weet wat er in zit? Of wel soms? Want ze kunnen wel zoveel zeggen op die etiketten, maar ze zeggen vast niet alles toch, of wel?

Lees ook: Moeders, stop met koken! Potjes schijnen gezonder te zijn. Dus…

Eh, nou ja dit allemaal wel wetende doe ik het dus toch. Omdat het zo verdomde makkelijk is. En omdat er altijd zoveel keuze is ook. En er altijd wel iets tussen zit wat me aanspreekt. Macaroni met ham en tomaat? Heerlijk! Kom maar door! Fruithapje met rode vruchten en banaan? Jammie, beter kan ik het vast zelf niet maken. Dus voor ik het weet glijden er zo weer acht van die potjes in mijn tas terwijl ik me eigenlijk voorgenomen had nu echt een keer pastinaakstampot voor mijn jochie te stampen en zo schiet het er dus wéér bij in. Potver.

Want dat doen al die vriendinnen van me dus wel. Die koken en stampen en vriezen zich een ongeluk de hele week vooruit en daar heb ik dus echt de puf, maar vooral de tijd niet voor. Want waarom zou ik godsnaam allerlei aparte maaltijden gaan bereiden als het zoveel makkelijker en handiger kan? En mijn baby eet die potjes altijd met smaak weg, dus zoveel rotzooi kan het niet zijn toch? Of zijn dat dus die verborgen smaakmakers waar ik geen weet van heb en hij dus heel veel zin van krijgt? Beetje wonderlijk is het natuurlijk wel dat die potjes soms langer dan een jaar (!) houdbaar zijn.

Tja, ik twijfel dus wel een beetje, vandaar ook dit verhaal. Want ben ik nou een slechte moeder? Moet ik me inderdaad schamen? Of bezwijken jullie ook voor het gemak? Voor mezelf kook ik wel met verse producten en voor mijn baby niet. Schande toch? Ik heb tig kookboeken, ja ook voor baby’s in huis, maar ik kijk er gewoon nooit in. Te druk. Te lui. Te veel gedoe.

Eigenlijk is het er langzaam ingeslopen bij me. Deed ik het eerst alleen op de camping omdat koken op twee pitten voor een heel gezin gewoon geen doen is daar, na de zomer zette ik het potjesbeleid thuis ook gewoon voort en nu Jesse negen maanden is, beginnen die maaltijden steeds meer op echte maaltijden te lijken (dus de worteltjes puree is nu passé) en worden ze steeds grover qua consistentie en stukjes. Vandaar ook dat ik me waarschijnlijk begin af te vragen wat ze hier nu eigenlijk allemaal écht instoppen en of het wel klopt wat er allemaal op de achterkant staat.

Dus heb ik mezelf een aantal regels opgelegd aangaande de aanschaf. Zo probeer ik, A: als het effe kan altijd biologische voeding te kopen, lukt niet altijd en overal, maar het streven is er, moet het B: een recept zijn dat ik zelf ook naar binnen zou willen schuiven, en C: proef ik altijd van tevoren. (Dat doet mijn man dus niet, maar die proeft als het op de baby aankomt nergens iets van, dus ook niet van melk of pap en waarom weet ik niet, maar dat is gewoon een no go area heb ik gemerkt.) En dat proeven is dus wel belangrijk want één keer deed ik dat niet en voerde ik Jesse iets wat op een visschotel moest lijken en rook hij echt drie dagen naar de kat.

Terwijl ik dit stukje tik, geloof ik dat het toch tijd begint te worden dat ik zelf de armen wat meer ga laten wapperen, want als het niet goed voelt, dan zal het ook wel niet goed zijn. Eén kant en klaar babyproduct koop ik in ieder geval nooit en te nimmer meer en dat vind je hier. Typisch gevalletje van verleid worden in de supermarkt door dat schattige beertje en die heerlijke koekjes op het pak, maar mijn baby moest er niets van hebben waarop ik het goedje ogenblikkelijk overboord kieperde (wij wonen op een schip) en ik nog dagen bezig was om de cementachtige substantie van het gangboord af te schrobben. Je moet er toch niet aan denken dat dit aan zijn maagwandje was blijven kleven. Getver.

Bekijk ook: Voorleesboeken waar je peuter gek op is