Als je peuter ’s middags niet meer wil slapen (HELP!!)
Die slaapjes van kleine kinderen, die zijn soms best wel lastig. Je hele dag draait namelijk om de dutjes. Maar hele dag met een wákker kind, dat is ook niet altijd ideaal.
Er komt een zwarte dag in het leven van iedere ouder. Voor sommige gelukkige ouders laat dat moment lang op zich wachten, die krijgen uitstel van executie bijna totdat hun kind naar de basisschool gaat. Maar er zijn ook ouders die het minder goed getroffen hebben en er na twee jaar al aan moeten geloven: De Transitie. Ja, ik heb dat moment een officiële naam gegeven. Dat is wat mij betreft namelijk zeker gerechtvaardigd. Toen het mij de eerste keer overkwam, ben ik zes maanden in de rouw geweest. De tweede keer was ik beter voorbereid, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de klap eigenlijk nog steeds niet helemaal te boven ben. En er komt een moment, niet lang van nu, dat ook mijn derde de handdoek (of de pyjama dus) overdag in de ring gooit. En logischerwijs betekent dat dus dat al mijn kinderen straks de hele dag wakker zijn. Dodelijk vermoeiend.
Lees ook: Afscheidsbrief aan Slaap…
Theoretisch gezien zitten er veel voordelen aan als je kind ophoudt met overdag slapen. Het geeft je namelijk veel meer vrijheid. Je hoeft niet meer je hele dag om de slaapjes heen te bouwen, kunt weg wanneer je wilt en hoeft geen dreigbriefjes meer op de voordeur te hangen, om ervoor te zorgen dat de postbode niet aanbelt en jij daardoor met een vermoeide, bokchagrijnige peuter from hell komt te zitten. En: de beste bijkomstigheid van een hele dag wakker, is dat je je kind ‘s avonds gelijk na Sesamstraat in bed kunt gooien. Grote kans namelijk dat ‘ie zo rond 17.00 uur al knikkebollend op de bank zit, dus dan schuif je er nog net wat lepels Sponge Bob macaroni en een stronk broccoli in en daarna heb je opeens weer een hele avond voor jezelf. Zalig, zou je zeggen.
Ware het niet, dat je zelf na Sesamstraat ook naar bed moet, om te recupereren van een hele dag met een wakkere peuter. Ze krijgen er namelijk een humeur van om op te schieten, die eerste paar weken (of maanden, in mijn geval). Want denk maar niet dat ze gewoon wachten tot ze daadwerkelijk toe zijn aan een hele dag zonder slaap, natuurlijk niet. Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan? Op een dag vertikken ze het gewoon, als een donderslag bij heldere hemel, en dan kun je als ouder hoog en laag springen, geslapen wordt er niet meer. Mijn zoon was bijna drie toen hij ophield met slapen ’s middags. Op zich een heel normale leeftijd, maar ik was er nog niet klaar voor en heb dus wekenlang ijzerenheinig geprobeerd hem ‘s middags in bed te leggen. Maar het enige wat hij deed was urenlang keihard zingen, of al zijn knuffels en boeken van de trap af gooien. Daar werd zijn babyzusje dan weer wakker van, dus uiteindelijk heb ik het idee van een klein uurtje in stilte een kopje thee kunnen drinken met pijn in mijn hart opgegeven, maar de hysterische vermoeidheidsdriftbuien aan het eind van de middag heb ik nog steeds niet helemaal verwerkt.
Mijn dochter wilde uiteraard niet voor haar grote broer onderdoen en dus besloot zij direct na haar tweede verjaardag dat ‘s middags slapen voor baby’s was. Een bittere pil voor mij, want de grote broer ging eindelijk hele dagen naar school, dus heel even had ik de illusie gehad dat ik mijn me-time weer terug had. Inmiddels heb ik de LINDA. van een jaar geleden nog steeds niet gelezen, want ik kan me de laatste keer dat ik met een kop thee op de bank zat niet eens meer heugen. Wat ik me wél kan herinneren, is die keer dat ik mijn dochter rond een uur of vier ’s middags een koekje weigerde en de duivel bezit van haar nam. Al rollend met haar ogen trok ze zich schuimbekkend op aan het aanrecht, hysterisch gillend: “GEEF ME DAT KOEKJEEEEEEEH!!!”. De rest van de middag bracht ze trappelend en huilend op de keukenvloer door, terwijl ik voorzichtig probeerde over haar heen te stappen. Anderhalf uur later stortte ze in slaap met haar hoofd in haar bord spaghetti. Maar zich realiseren dat twee jaar misschien nog wat jong is om een hele dag door te trekken, kwam niet in haar op. Ik heb een tijd overwogen haar vervroegd wegwijs te maken in de wereld van de make-up. Want die wallen, dat kon eigenlijk gewoon echt niet.
Heb je dus een kleine baby, of een dreumes die overdag nog lekker slaapt? Ik zou zeggen: geniet ervan. Ga lekker zitten naast die babyfoon en pak er een kop thee en de LINDA. bij. Je bent weliswaar aan huis gekluisterd, maar voor je het weet zit je met een peuter met een slaapdelirium en zet je uit pure wanhoop ‘s middags al na de lunch maar weer de dvd van Frozen op. Ik zal blij zijn als al mijn kinderen straks op school zitten en ik op de dagen dat ik thuis ben mijn me-time weer een beetje terug heb. Ik zou dan ook weer kunnen gaan werken natuurlijk Maar ik moet eerst nog twee jaar LINDA’s teruglezen.
Lees ook: 14 Dingen die je echt gaat missen als je allerkleinste groot wordt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
