Als je peuter er plotseling op los gaat meppen
Kalle was zo’n lieve baby, maar oi oi, als peuter kan hij er wat van. Laatst sloeg hij zijn zus een paar keer net effe te hard op haar hoofd. Daar is ze nog een beetje beduusd van. En nu? Hij begint namelijk vaker van dit soort rare trekjes te vertonen.
Lees ook: Dingen die erop wijzen dat je bijna een peutermoeder bent
Mijn kleine Boeddha-baby. Altijd relaxed, altijd zen, altijd lachen. Nog steeds kan Kalle een vrolijkerd eerste klas zijn. Grappen, dollen, met zijn basisgemoed zit het wel goed. Tuurlijk kan hij boos zijn, verdrietig, lastig, maar tot nu toe was hij altijd snel uit een vervelende bui te trekken door zijn aandacht af te leiden. Even troosten, hem wijzen op iets anders, en hij huppelde weer vrolijk verder. Zo niet laatst, in de speeltuin, toen ging hij goed los. Op mij. Klappen kreeg ik, en het was er meer dan één. Ik zat op mijn hurken en hij ontplofte. Omdat hij naar huis wilde en ik (nog) niet. Ik zag hem niet aankomen, maar hij begon meteen als een soort Rico Verhoeven tekeer te gaan, daar onder de glijbaan. Pets, pets, pets! Ik kreeg er flink van langs en was flabbergasted. Ik deed het enige wat ik ooit had geleerd van een van mijn lievelingsbarmannen die ooit aangevallen werd: die gooide zijn handen voor zijn lichaam en riep: ‘Ik ben een pacifist!’ Dat moment is me altijd bij gebleven, omdat de man door wie hij werd aangevallen er na een paar klappen mee ophield. Blijkbaar was het niet leuk om zo te vechten, met een barman die geen krimp gaf.
Het was de enige tool die ik op dat moment paraat had, dus deed ik maar hetzelfde. Ik zei maar niet: ‘Ik ben een pacifist’, want ik had zo’n donkerbruin vermoeden dat dat niet echt aan zou komen bij mijn peutertje. Maar de methode werkte wel, want na een paar meppen stond hij me hijgend en hopeloos aan te kijken. Ik sleurde hem op zijn loopfietsje mee naar huis, waar ik hem – inmiddels kokend van woede, tot zover blijkbaar míjn grens als pacifist – aan zijn middeltje ondersteboven de trap op nam en hem zijn kamer in smeet. Ik moest me echt beheersen hem niet door elkaar te rammelen. Ik stormde naar beneden, rilde nog even na en nam een kwartier later een kijkje. Prinsheerlijk lag hij te slapen, knuistjes om zijn kussen geklemd. Twee uur later riep hij me en was er blijkbaar niets meer aan de hand. Mijn oude, vertrouwde Kalle was weer terug. Ik hield hem in mijn armen, fluisterde dat ik van hem hield, maar dat-ie me écht niet mag slaan. Hij knikte en dat was dat, maar het zit me niet helemaal lekker.
Bij oma had-ie onlangs ook nog een akkefietje namelijk. Daar had hij zijn boterham in haar gezicht gegooid. En laatst ging-ie ook net effe te hard tekeer tegen zijn grote zus. Zou dit nou gaan toenemen, dit gedrag? Hoort dit er nou bij, in de peuterfase? Zijn vermoeidheid en honger extra moeilijk in deze fase van zijn leven, en een reden om helemaal uit zijn plaat te gaan? Wil hij strengere regels? Zijn het psychopathische trekjes? Is hij gefrustreerd omdat hij nog niet briljant kan praten? Zou kunnen, en hij groeit er vast wel uit, maar moeilijk vind ik het wel. Vooral als ik opvoedkundig advies lees betreffende peuters die slaan/schoppen/bijten. Dat ik vooral niet terug moet meppen, dat je er niet teveel aandacht aan moet geven, dat je rustig moet praten. Ja hállo, hóé dan? Als je peuter kwijlend uit zijn stekker gaat en plein public? Ik ben er nog niet helemaal uit. Dus laten we hopen dat meneer het een beetje in toom houdt, dat gedrag van hem. Anders moet-ie toch echt sneller leren praten dan hij wil, al was het maar om één van de redenen waarom peutertjes in blinde woede kunnen ontsteken te tackelen. Ga ik hem hoogstpersoonlijk een flinke boel taal bijspijkeren. Beginnen we met het woord pa-ci-fist. Dat zal hem leren. Grrrrrrrr!!!!!
Lees ook: 17 Idiote dingen die voorkomen dat mijn peuter FLIPT in de ochtendspits
