Als je na de bevalling niet op een roze wolk, maar in het ziekenhuis belandt

Voor de geboorte van haar eerste, droomde Vinca over de mooie kraamtijd die haar te wachten zou staan. Alles was thuis op orde, kom maar op met die baby. De kraamdroom veranderde na de geboorte echter snel in een nachtmerrie, toen er van alles mis bleek te zijn met haar zoon. In plaats van op een roze wolk, belandde ze wekenlang in het ziekenhuis.

LEES OOK: Als je drie weken na je bevalling weer in het ziekenhuis ligt

41 weken en twee dagen was ik zwanger toen we naar het ziekenhuis vertrokken voor de geplande keizersnee van ons eerste kind. Thuis hadden we alles op orde. Het bed op klossen, het kraampakket stond klaar. Het kamertje lag te wachten, vol leuke gezellige spulletjes, de kleertjes gestreken in de commode, het bedje vast opgemaakt. In de auto bespraken we nog, dat het zo fijn was dat we kraamzorg hadden die gespecialiseerd was in keizersneden, zodat ik samen met mijn kind waarschijnlijk de volgende dag al naar huis kon. Hoe mooi zou het zijn!

Zo mooi werd het niet.

De avond na de geboorte van onze zoon, besloten de artsen dat het beter was als hij naar de kinderafdeling zou gaan. Er was iets mis met de glucosewaarden. Zo lagen we alle drie die eerste nacht ergens anders. Ik op een kamer vol moeders met pasgeboren kindjes naast hun bed, terwijl die van mij drie etages lager in een glazen wiegje lag. De kersverse papa alleen thuis in het grote bed op klossen. Overrompeld door alle hectiek van de dag en met babygehuil van andermans kinderen had ik mijn eerste verwarde nacht als moeder.

De volgende morgen bleek ik lichamelijk niet in staat per rolstoel vervoerd te worden naar de kinderafdeling. Ik kon niet naar mijn kind toe. Dankzij een doortastende verpleegkundige werd ik met bed en al naar beneden gehaald. Eindelijk kon ik mijn kleine lieve wonderboy bekijken, aaien en knuffelen. Een confronterend gesprek met de kinderarts volgde. Er was iets mis met onze zoon. Wat wisten ze niet precies, het kon variëren van een trage start tot aan een aangeboren syndroom of stofwisselingsziekte. We kletterden keihard van onze roze wolk.

De dagen die volgden vlogen voorbij als in een droom. Er nu op terugkijkend kan ik me niet meer voorstellen hoe sterk en nuchter we ons daar doorheen geslagen hebben. Praktisch zonder tranen en vooral vol liefde voor elkaar. Onze kleine jongen werd per ambulance overgebracht naar een academisch ziekenhuis, omdat ze daar sneller zouden kunnen achterhalen wat er mis met hem was. Hij was vanaf dat moment kilometers verderop. Ik zelf moest nog in het regionale ziekenhuis blijven om te herstellen van de keizersnede en manlief reed van hot naar her om bij zijn verscheurde gezin te kunnen zijn.

Toen ik zelf na vijf dagen het ziekenhuis mocht verlaten en voor het eerst thuis kwam barste de bom. Mijn eerste echte tranen van verdriet, van gemis, van frustratie. Daar zat ik dan op de bank, met een lege buik, maar ook met een leeg babybedje. Het kamertje leek wel extra leegte te ademen toen ik er voor het eerst na al die dagen naar binnen ging.

Jong als we waren, overweldigd en vol levenskracht, besloten we dat we dit op de best mogelijke manier zouden gaan doen. We zette alle negatieve dingen om in positieve gedachten. Zo probeerden we het voordeel te halen uit de ongebroken nachten. Goed slapen, om de volgende dag alle zorg en slechte berichten weer te kunnen trotseren. Dagenlang reden we op en neer naar het ziekenhuis waar ons moppie op de kinder IC aan een monsterlijke hoeveelheid snoeren en monitors lag. We kregen een diagnose en verdiepten ons in het zeldzame syndroom waar ons kind mee geboren was. Actie, actie, actie en heel langzaam klommen we terug op die roze wolk.

Als ik er nu op terugkijk vind ik dat nog steeds een wonder, maar de ultieme liefde die we voelden voor dat kleine blonde hulpeloze mannetje deed ons stijgen naar ongekende hoogtes. We leerden zo om te gaan met tegenslagen in het leven, op een manier die voortkwam uit een ongekende oerkracht. We verbaasden onszelf over onze flexibiliteit en het vermogen om verwachtingen bij te stellen en weer door te gaan.

Het leven met onze zoon zal altijd onverwachte tegenslagen blijven geven. Ook nu zitten we weer in een fase waarin we zijn overvallen door ingrijpende veranderingen in zijn persoontje. Dit blijft moeilijk en pijnlijk en een proces waar je doorheen moet. Maar ik prijs mezelf gelukkig de ervaring te hebben, dat we stormen kunnen trotseren. Dat we hebben geleerd te dansen in de regen en te vertrouwen dat die zon altijd weer terugkomt. Je kind maakt je kwetsbaar, helemaal als het anders is en misschien niet voldoet aan je verwachting en die van de wereld om je heen. Maar probeer nooit te ver vooruit te kijken en te vertrouwen op je eigen kracht. Dat zit je de rest van je leven op een stevige wolk, roze of niet.

LEES OOK: Van postnatale depressie naar roze wolk-moment: zo verschillend kan bevallen zijn