Als je God op je blote knieën bedankt omdat de school weer begonnen is
Mirjam heeft het niet zo op de schoolvakanties. Er zitten er namelijk zo veel in één jaar, vindt ze.
Oké luitjes. Ik ga nu even een heel eerlijk stukje tikken. Want ik geloof gewoon niet dat ik de enige ben die lichtelijk in paniek raakt als ik het schoolschema er maar weer eens op na besluit te slaan en tot mijn grote schrik zie dat het ALWEER bijna vakantie is terwijl ik voor m’n gevoel net de Kerstman hebt uitgezwaaid.
Lees ook: Kinderen terug naar school? Zo reageren deze ouders
Ik moet toegeven: we zijn niet het best georganiseerde gezin op deze aardkloot, wat dat betreft komen we wel in aanmerking voor wat verbeterpuntjes zodat eea wellicht wat soepeler zou verlopen allemaal, maar werkelijk waar: voor mij voelen die weken altijd als een kwestie van uitzitten, volhouden en aftellen en ben ik altijd godsgruwelijk dankbaar als school weer begint. En ja nu voel ik me weer verplicht op te schrijven dat ik heus wel van mijn kinderen houd, maar dat ga ik dus niet onderbouwen want dat lijkt me logisch. Het is alleen gewoon fokking itens, toch? Vooral als je niet goed voorbereid bent.
Want bij ons dus geen dicht gespijkerde schema’s, gezamenlijke agenda’s of ver vooruit geboekte vakanties. Nee joh! We kijken wel hoe het loopt allemaal en dat is buitengewoon gezellig en spontaan, maar soms ook rete onhandig, want iedere keer slaat de schrik weer om mijn hart omdat we nog niets geregeld hebben en wel moeten werken of andere verplichtingen hebben. En ja, natuurlijk voelen we ons dan weer schuldig naar de kinderen waar we dan vlug vlug op het laatste moment nog allerlei speeldates en uitstapjes voor regelen en dat dit dan ternauwernood allemaal nét weer met andere ouders matcht omdat de meeste gezinnen namelijk wel een geordend leven hebben.
En dan bedoel ik dus van die mensen met vaste banen, die de vakanties vaak al een jaar van tevoren met lichtgevende markers hebben omcirkeld in hun agenda’s en nu ergens gezellig op een skipiste hangen met het hele gezin. Ouders, die er al weken naar uitkijken om weer even samen met de kinderen te zijn en al hun werkzaamheden met liefde loslaten voor wat qualitytime met elkaar. Ouders die bij thuiskomst zelf ook bruin en uitgerust – want soms zaten de kids op een skiklasje oid of waren opa en oma mee die de ochtenshift op zich namen- op het schoolplein staan en allerlei avontuurlijke belevenissen over je uit storten terwijl het voor ons een week net als alle andere weken was met het verschil dat we onze kinderen vier en twintig uur in plaats van acht uur per dag hebben gezien, mijn oren nog na-tuteren van al dat kindergeweld en ik haast kan janken van blijdschap dat de schoolbel zo weer zal gaan.
Nou zijn we ook niet bepaald de familie doorsnee met freelance banen en relatief veel tijd voor de kinderen door de week. De oplettende lezer weet dat ik een (thuis) werkende (thuisblijf)moeder ben en de kinderen dus heel veel zie. Dat dit weliswaar een bewuste keuze is, maar ik op sommige momenten, zoals deze, toch liever een vaste baan zou hebben gehad.
Ik wil me namelijk ook kunnen verheugen op een vakantie in het verschiet en daarover doormijmeren met mijn kinderen voor het slapengaan. Ik wil ook zin hebben om mijn kinderen te missen en ik wil ook dat mijn zoon in de kring op school kan vertellen over een sleetocht met huskies in Lapland of een vliegreis naar Dubai met een moeder als stewardess. Maar hee, ik ben geen stewardess, wel een niet al te best betaalde freelance journalist werkaam in een veld waar de opdrachten niet voor het oprapen liggen en dus genoegen moet nemen met minder (vakanties).
En dus tik ik dit stukje in een ontplofte woonkamer waar Boris zojuist heeft huis gehouden met zijn maatje en beiden kindjes met manlief nu gelukkig op de fiets richting Artis zitten na een smeekbede van mijn kant. En zal ik, als het tegen zit, vanavond ook nog aan de bak moeten terwijl ik nu al weet dat ik dan doodmoe ben van al dat entertainen en alleen maar languit op de bank wil. En weet ik dat mijn zoon morgenochtend vroeg weer naast ons bed zal staan met de vraag ‘Wat gaan we vandaag allemaal doen ?’, alsof ik en mijn man een soort animatieteam zijn met allemaal fijne activiteiten op de rol. Want gewoon een weekje met je Lego spelen zit er niet meer in tegenwoordig. Groots en meeslepend moet het wezen met het liefst iedere dag een ander speelkameraadje over de vloer.
En omdat dit niet altijd haalbaar is, komt onze beste vriend de Ipad meer dan ons lief is op tafel deze week en hopen we, bij gebrek aan oma’s en opa’s op een spontane logeerpartij bij een vriendje dat niet in het buitenland verblijft. Gaan we tegen heug en meug naar dat vreselijke pretpark en eten we weer veel teveel friet. Kopen we een vakantiecadeau waarvan we hopen dat hij er zo verslingerd aan raakt dat hij de dagen zal vergeten en dat moet ook wel, want wij, beste mensen, hebben nog een week vakantie voor de boeg. Even over het hoofd gezien. Foutje in de planning zeg maar. Aaarrgh.
Lees ook: De slangenkuil die schoolplein heet
Bekijk ook: De leukste buitenspeelmode voor meisjes
