Als je baby niet alleen maar voor zonneschijn zorgt (over de schaduwzijde van die eerste weken)

Als je net moeder bent, is het niet alleen maar leuk. Soms kunnen alle veranderingen zelfs zorgen voor een somber gevoel.

Als je voor het eerst moeder wordt heb je eigenlijk geen idee van wat je te wachten staat. “Wacht maar tot het zover is, dan begrijp je het wel” Is zo’n beetje het enige ‘advies’ dat je van collega ouders hebt meegekregen. En het is nog slecht advies ook, want als het eenmaal zover is heb je de helft van de tijd nog steeds het idee dat je absoluut niet weet waar je mee bezig bent.

Ondertussen zie je in alle blaadjes en reclamefolders foto’s van stralende moeders die een vrolijk lachende baby met práchtige lange wimpers en scháttige appelwangetjes vasthouden. Geen vuiltje aan de lucht, alleen maar roze wolken. Waarom zou dat bij jou dan anders zijn? Dat het het weerbericht eerder bewolkt met hier en daar een buitje is. Er soms zelfs een echte weerswaarschuwing uit moet. Dát vertelt niemand je.

1. Je lijf is nog even op vakantie…
   
   

Ik weet nog goed hoe teleurgesteld ik naar beneden keek na de bevalling van de eerste. Daar hing een soort grote flubber, die grote gelijkenissen vertoonde met een Mona toetje griesmeel. Daaronder twee grote zadeltassen van heupen (voorheen mooi verstopt onder enorme zwangere buik). En dat alles alleen maar zichtbaar als het me lukte voorbij mijn nieuwe cup dubbel D te kijken, met daar bovenop twee vliegende schotels van tepels. Naief als ik was, dacht ik dat met de komst van de baby ook mijn oude lijf à la minute zijn comeback zou maken. Niet dus.

Gelukkig kwam ik er al snel achter dat dit ‘heel normaal was’ (ik was een van de eerste mama’s in de vriendinnenclub). Ook leerde ik dat mezelf gelijk uithongeren met een streng dieet van kippensoep en crackers niet bepaald bevorderlijk was voor mijn humeur (of dat van mijn baby). Het uiteindelijk tóch allemaal weer goed kwam (met gewoon gezond eten en wat sporten). En het in de tussentijd vooral verstandig was om meer naar mijn baby te kijken dan in de spiegel.

2. Baby’s zijn niet (zo) mooi

Daarover gesproken: niet schrikken als je niet net zo verliefd naar je baby kan kijken als die mama’s in al die boekjes. Uitzonderingen daargelaten: de meeste baby’s zien eruit als buitenaardse wezens (vandaar ook dat ze zich zo aangetrokken voelen tot jouw vliegende schotels). Dit geldt vooral als ze ergens klem hebben gezeten onderweg of met de pomp zijn gehaald (ken je die film Coneheads nog?).
Nu kunnen hormonen – diezelfde die jouw lijf ontvoerd hebben – zorgen voor een geweldige roze bril. Waardoor jouw kleintje al snel op een mini-versie van Bratt Pitt of Angelina Jolie lijkt. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat je hormonen het – ook hier – laten afweten.

Maak je geen zorgen. Die haartjes gaan groeien, het huidje trekt bij, zelfs de kleur ogen wordt nog anders. Tot jouw baby gewoon op een klein mensje gaat lijken. Het komt goed. Niet perse in Pitt of Jolie goed. Maar gewoon, goed.

3. Baby’s lijken niet op jou

Heb jij je letterlijk negen maanden lang (en dat was nog maar het begin) opgeofferd voor dat kleine wezentje, gaat iedereen roepen dat hij ‘zó op zijn vader lijkt!’ Precies zijn koppie, neus, oren of ogen. Maar jouw tijd komt nog wel. Het is namelijk een trucje van de natuur om die mannen vooral in de buurt te houden (sommige uitvoeringen zijn nogal snel geneigd de benen te nemen zodra het op verantwoordelijkheden nemen aankomt). Hun harten te veroveren, tot het punt waarop ze zélfs bereid zijn die poepluiers te verschonen of hun geliefde nachtrust op te offeren. Waarna de baby natuurlijk minstens net zoveel op jou gaan lijken als op de vader. Precies jouw koppie, neus, oren of ogen. Minus x-aantal poepluiers en plus x-aantal nachtrust. Dus laat ze maar roepen, it’s totally worth it.

4. Seks is (nog) niet leuk

Niet gek op kijken als de slaapkamerromantiek nog even op zich laat wachten. Met die Mona-pudding voel je je vast nog niet woest aantrekkelijk (mag het licht uit?). En dan heb ik het nog niet over ‘daar beneden’ waar vast ook nog de nodige damage control moet plaatsvinden.

Los daarvan ben je simpelweg uit-ge-put (klap maar mee op de lettergrepen, want waarschijnlijk ben je zo moe dat je ze anders niet meer kunt onderscheiden). Dus bed = slaap. Meer niet. En daar is helemaal niets mis mee, want slaap is de beste remedie tegen de baby blues. Voor zolang dat kleine wezentje niet begint te huilen of toe is aan de volgende voeding dan hè?

5. Niet te doen dit.

Je hebt nul ervaring in de dit hele gedoe. Alsof je gesolliciteerd hebt op een topfunctie als directeur van Unilever, terwijl je zelfs geen idee hebt hoe de kruidenier op de hoek het allemaal voor elkaar bokst. Ineens is er een klein hulpeloos wezen helemaal van jou afhankelijk.
Jou! Die nog net een luier kan verschonen, nog nooit een fles heeft gesterilisseerd, een babybadje op de juiste temperatuur heeft gekregen, and so on. Dat kan natuurlijk nooit goed komen.

En toch is dat precies wat er gaat gebeuren. Generaties voor jou hebben het ook voor elkaar gekregen, dus het is absoluut onmogelijk dat het joú ineens níet zou gaan lukken. Uiteindelijk zijn al die dingen niet zo ingewikkeld als het nu lijkt. Bovendien kun je de kraamverzorgster aan een vragenvuur onderwerpen. En anders is er altijd nog internet!

6. Om te huilen
   
   

Om te huilen dit alles natuurlijk. En dat doe je dan ook. Kraamtranen heten ze. Soms weet je zelf niet eens waar het over gaat. ‘Waar huil je over?’ vroeg mijn man bezorgd toen ik de kraan vol open zette. ‘Weet ik nie-hie-hiet!’ Brulde ik terug. Kan ik tijdens mijn ongesteldheid wel eens een beetje … ehmmm… laten we zeggen ‘gevoelig’ zijn, dit was a whole level up. Het Indiase regenseizoen was er niks bij.
Maar die kraamtranen zijn er vooral de eerste dagen of weken. En de rest van net bevallen Nederland huilt vrolijk met je mee: 80% van alle nieuwe mama’s hebben er last van. Gedeelde smart is halve smart. En nog even een tip voor de partners: je hoeft niets op te lossen, maar verwennen mag wel. Knuffel haar, vertel haar hoe goed ze het allemaal doet, hoe mooi ze is, bewaak het overzicht en hou telefoontjes en visite buiten de deur als haar hoofd er even niet naar staat.

Nu is alles wat hierboven staat dus hartstikke normaal en gaat het meeste binnen een paar weken weer over (je lijf en seks niet hoor, dat duurt een beetje langer). Maar bij 5 tot 10% van de vrouwen is dat niet zo. Blijft dat lagedrukgebied langer hangen dan goed is voor jou en je baby. Vergeet dan niet om hulp te vragen aan je huisarts of de kraamzorg, zodat ook bij jullie het zonnetje weer kan gaan schijnen.

Lees hier Krista Okma’s vorige blog over goede voornemens. En hier hoe de rangorde in het gezin het karakter van je (jongste, middelste, oudste) kinderen bepaalt.

Krista Okma is al ruim vijftien jaar pedagoog en ontwikkelingspsycholoog, moeder van drie kinderen (8, 7 en 4 jaar) en auteur van diverse opvoedboeken. Haar meest recente boek is Minipubers! – een survivalgids voor ouders van kinderen van 6-12 jaar. www.kristaokma.nl.