Als je niet blij bent met de vriendjes van je kind
Er komt een moment dat je kind echt vriendjes gaat maken. Hartstikke leuk, toch? Nou ja, soms valt dat dus wat tegen. Als zo’n vriendje een irritant kind is bijvoorbeeld. Of jouw kind meesleept in slecht gedrag. En wat doe je dan? Vala weet het niet zo goed.
Toen mijn zoon voor het eerst naar school ging sloot hij al snel vriendschap met twee jongetjes uit zijn klas. In eerste instantie was ik blij, want je bent als ouder toch altijd bang dat jouw kind het buitenbeentje of, erger nog, het pispaaltje zal worden. Ik was dus ook verheugd toen mijn zoon steeds vaker thuiskwam met enthousiaste verhalen over zijn vriendjes, we zullen ze Teuntje en Nielsje noemen, en hij zelfs werd uitgenodigd voor speeldates en verjaardagsfeestjes. Totdat mijn zoon gaandeweg steeds brutaler werd en aan tafel met vieze woorden en onvervalste piemelgrappen begon te smijten. Na lang aandringen van onze kant, kwam er schoorvoetend uit dat hij dit leerde van zijn nieuw verworven matties. En voor ik het wist zat ik iedere avond aan tafel met mijn zoon: de etterbak. Niet bepaald goed gezelschap.
Lees ook: Alle slimme kleuters naar de middelbare school. Goed idee?
Het zou natuurlijk flauw zijn om Teuntje en Nielsje alle schuld van mijn zoons veranderend gedrag in de schoenen te schuiven. Mijn kind is namelijk niet heilig en dientengevolge verantwoordelijk voor zijn eigen slechte gedrag. Maar kinderen zijn wel beïnvloedbaar en mijn zoon in het bijzonder. Druk gedrag en branieschopperij vindt hij ontzettend interessant en wordt hij daarin gevoed, dan is hij vrijwel niet meer te stoppen. Van zichzelf is het eigenlijk een heel lief, zachtaardig jongetje, maar onder de vleugels van een stel stoere binkies wil hij toch wel erg graag meeliften op hun vlucht naar bad boy town. Maar ik herken mijn zoon niet meer in de persoon die hij dan wordt en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik hem in die hoedanigheid eigenlijk ook niet wíl leren kennen, omdat hij simpelweg dan helemaal niet zo’n leuk kind is. Dus wat moet je dan als ouder? Je vetorecht gebruiken om de vriendschap te verbieden? Mijn gevoel zegt ja, maar mijn verstand is van mening dat dat eigenlijk niet kan.
Want wie ben ik, om te bepalen wie mijn zoon als vrienden kiest? Dat is toch aan hem en niet aan mij? Aan de andere kant, hij is nog heel erg jong, dus is hij in staat de consequenties van zijn keuzes echt te overzien? Is hij zich ervan bewust dat hij bezig is een hinderlijk rotjochie te worden? Nee, waarschijnlijk niet. En is het dan niet mijn taak om hem te behoeden van iets wat op de lange termijn misschien weleens nadelig voor hem uit zou kunnen pakken? Omdat de meeste kinderen niet willen spelen met een irritant ventje? Omdat het beter voor hem is om niet de hele tijd de klas op stelten te zetten, zodat hij niet hoeft te blijven zitten omdat hij aan het eind van het jaar nog steeds niks geleerd heeft? Of gewoon, omdat ik niet gediend ben van vervelende jongetjes zonder fatsoensnormen, die mijn huis op stelten zetten, niet willen luisteren en eigenlijk ook helemaal niet zo aardig zijn? Ik ben de ouder en dus is mijn wil nog altijd wet. En wat ik wil is dat mijn zoon opgroeit tot een leuke jongen, dus heb ik dan niet het recht om daarvoor alles in het werk te stellen?
Zo makkelijk is het alleen niet, want een kind is nou eenmaal geen robot die je naar believen kunt bedienen en dus kun je het ook geen vriendjes opdringen waar het niet op zit te wachten. Er was namelijk een heel leuk jongetje dat ik mijn zoon in zijn schoenen heb proberen te schuiven, maar hij moest er niets van hebben. Ik heb Timmetje echt heel intensief gepitcht, maar hij wilde maar niet aanslaan. En dus zat er weinig anders op dan uiteindelijk de gulden middenweg te kiezen en af en toe een speeldate te verhinderen door een klein leugentje om bestwil te verkopen. Dat we op vakantie waren bijvoorbeeld, terwijl we gewoon thuis bleven. Omdat ik echt geen zin had in die twee hellraisers in mijn huis. Dat we die woensdagmiddag naar de tandarts moesten en mijn zoon daarom dus, hè wat jammer nou, niet met Nielsje mee naar huis kon. Niet chique misschien, maar nood breekt soms nou eenmaal wet. En twee notoire etterlijers in het leven van mijn zoon, dat is wat mij betreft best wel een noodsituatie.
Gelukkig loste het probleem zich na één schooljaar vanzelf op, aangezien Teuntje en Nielsje een klas opschoven en mijn zoon dus achterbleef met mijn geliefde Timmetje. Die hij overigens nog steeds niet interessant vindt, maar inmiddels zijn er ook een aantal andere jongetjes in de klas gekomen waar hij het prima mee kan vinden en waar ik niet spontaan schurft van krijg als ik daar op woensdagmiddag een boterhammetje voor moet smeren. Natuurlijk is dit niet de laatste keer dat mijn kind sociale contacten aangaat waar ik niet blij mee ben. Ik houd mijn hart vast voor zijn puberteit, als de homeboys met capuchontruien en iPods vol met gangsta rap ten tonele verschijnen. Vooral omdat ik niet de illusie heb dat ik die dan nog de toegang tot mijn woning kan ontzeggen. Nou ja, dat in principe wel natuurlijk, maar dan klimt mijn zoon gewoon via de regenpijp het huis uit om zich in diezelfde speeltuin waar hij nu nog onschuldig gierend van de glijbaan gaat, helemaal suf te blowen. Dus uiteindelijk kan moeders dan nog zoveel willen, wet is het dan naar alle waarschijnlijk toch echt niet meer.
Laatst kregen we toch weer een uitnodiging voor de verjaardag van Nielsje, ook al zit hij niet meer bij mijn zoon in de klas. Ik heb het kaartje verduisterd vóór mijn zoon het onder ogen kreeg en Nielsjes ouders een mailtje gestuurd dat we die dag helaas al plannen hadden. Niet helemaal eerlijk, maar ‘Sorry, maar ik vind uw zoon een rotjoch’ leek me toch wat al te cru. Maar zolang ik nog een vinger in de vriendschappelijke pap heb, probeer ik toch een beetje te bepalen wie ik op woensdagmiddag van thee en koekjes zal voorzien. Omdat goed voorbeeld goed doet volgen en ik dus van mening ben dat ik mijn zoon moet laten zien wat leuke mensen zijn en wat niet. Smaken mogen dan verschillen, op dit moment is Timmetje nog steeds het snoepje van de maand en blijf ik hem opdringen totdat mijn zoon hem eindelijk lust. Het is niet altijd liefde op het eerste gezicht, soms moet het nou eenmaal groeien. Het is in ieder geval alvast goeie oefening voor als mijn zoon gaat daten, want de keus voor mijn schoondochter, daar heb ik waarschijnlijk ook wel het één en ander van te vinden.
Lees ook: Voor vaders en kinderen: 10 manieren om ervoor te zorgen dat mama niet flipt
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
