7 x Dit ga ik nooooooit doen als ik moeder ben
Ze heeft natuurlijk makkelijk praten, want die baby is er nog niet. Maar Annemieke is er heilig van overtuigd: dit zal ze later never nooit doen.
Waarschijnlijk zijn het dezelfde soort goede voornemens als ‘Ik ga nooit meer drinken’ op Nieuwjaarsochtend, terwijl je op 2 januari alweer aan de wijn zit. En lach ik me over een paar jaar dood over mijn naïviteit terwijl ik mijn kind voor Woezel en Pip zet met een glas cola en papa vraag nog een koekje te halen om het gejengel van onze peuter te stoppen. Maar nu, 38 weken zwanger, weet ik het 100% zeker: NO WAY dat ik dit ooit ga doen.
- Mijn kind kinderTV laten kijken
Alle Walt Disney films uitgezonderd, want laten we eerlijk zijn, die zijn gewoon briljant. En de gouwe ouwe uit mijn eigen kindertijd – Samson & Gert, Sesamstraat, Tao tao (bestaan die nog?) – mogen natuurlijk ook. En alle afleveringen van Dribbel, want zo heet de hond. Maar voor de rest komt er hier een verbod op TV programma’s speciaal voor kinderen, met stompzinnige en totaal onrealistische verhaallijnen, overdreven personages, felle kleurtjes, geschreeuwde dialogen en mega-irritante liedjes die je niet meer uit je hoofd krijgt. Nee bedankt, daar heb ik dus geen zin in. Wil mijn kind zo nodig TV kijken, dan kan ze met mij meekijken naar fatsoenlijke films zoals James Bond, Eurotrip, Snowfever, American Pie en alles waar Jason Statham in voorkomt (bij voorkeur als ‘ie z’n shirt uittrekt). Misschien moet ik dit nog even bespreken met mijn partner, want K. geeft de voorkeur aan semi-culturele saaie artistieke troep die niet te snappen valt, zoals Amélie.
- Mijn partner aanspreken met papa
Serieus, is er een snellere en efficiëntere manier om je relatie volledig naar de knoppen te helpen dan elkaar ‘mama’ en ‘papa’ te noemen? Nee, inderdaad, die is er niet. Ik krijg er kotsneigingen van als volwassenen dit doen. K. is niet mijn vader, dus bovendien slaat het nergens op. Ook ‘Of je een ijsje mag? Vraag maar aan papa’ is uit den boze. Niets mis mee met verantwoordelijkheden afschuiven op de vader hoor, maar gebruik gewoon zijn naam. En ja, mijn baby mag me uiteraard gewoon ‘Annemieke’ noemen in plaats van ‘mama’ als ze dat wil.
- Een overbeschermende helicopterouder worden
Wil mijn dochter later zo nodig in een boom klimmen en valt ze daardoor een gat in haar knie? Jammer dan. Fietsen of snowboarden zonder helm op? Zal vast heel onverantwoordelijk zijn, maar ik zie niet in waarom niet. En waagt ze het Dribbel aan z’n staart te trekken en zet het beest daarom zijn tanden in het lieve kleine schattige kinderhandje? Dan geef ik de hond groot gelijk. Nou niet meteen de Kinderbescherming bellen; ik trek de grens bij ‘Nee die kachel is echt heet, dat hoef je niet zelf te voelen’.
- Toegeven aan gejengel
Zelfs ik, die geen bal verstand heeft van kinderen, kan feilloos het verschil horen tussen ‘Ik ben gevallen, heb een bloedende hoofdwond en dat doet serieus pijn’ gehuil en ‘Ik stel me aan omdat ik zo nodig een koekje wil’ gejank. In het eerste geval wil ik best een pleister plakken en kusje geven en een aai over haar bol. En zelfs nog wel naar de EHBO racen mocht dat nodig zijn. In het tweede geval kan ze opzouten en haar mond houden. En snel een beetje.
- Een peuter fanta, cola of ice-tea laten drinken
Een goede kennis gaf recentelijk haar tweejarige kind een beker frisdrank met bubbels en zo’n 18 suikerklontjes per glas. En niet omdat het toevallig donderdag was en de zon scheen, maar gewoon, omdat ‘ie dat altijd bij z’n middagsnack krijgt. Seriously? Dat is toch vragen om een tandartsabonnement? Ik ben nou niet bepaald een health freak, maar volgens mij heb je hier niet alleen je kind, maar vooral ook jezelf mee. Want wie mag er dadelijk voor een totaal hyperactieve koter met sugar rush gaan zorgen? Juist ja, jij. Mijn peuter drinkt later water. Met vooruit, een scheutje appelsap erdoor voor de smaak.
- Iets vragen terwijl je eigenlijk iets wilt zeggen
Waarschijnlijk gebeurt dit ongemerkt in een poging beleefd te zijn tegen je kroost. Want iedere idioot kan toch bedenken dat op ‘Wil je even je schoenen aantrekken?’ een ‘Ja’ en een ‘Nee’ gegeven kan worden. En dat die vraag dus niet handig is als je per se wil dat het antwoord ‘Ja’ is. Want als kind dan ‘Nee’ zegt en je ‘m toch niet in z’n sokken naar buiten wil laten gaan omdat het stortregent, leer je hem eigenlijk dat zijn mening er niet toe doet en je toch niet luistert. En ja, ik snap heus wel dat je na de 2946ste keer echt geen puf meer hebt om pedagogisch verantwoord te gaan vragen of het engeltje liever haar linkerschoentje of haar rechterschoentje eerst aan wilt trekken. Maar zeg dan gewoon: ‘Trek je schoenen aan. NU!’
- Dreigen met dingen die je niet waarmaakt
‘Stop daarmee of ik laat je hier langs de snelweg achter en we rijden alleen door naar de camping’. Dit werkt misschien de eerste paar keer, maar op gegeven moment heeft dat kind echt wel door dat je het toch niet doet. En hoe beter mijn dochter te leren dat ze zich aan haar woorden houdt dan door zelf het goede voorbeeld te geven? Juist ja. Niet met loze dreigementen zoals achterlaten langs de snelweg. In plaats daarvan denk ik dat het bij ons het veel realistischere ‘Stop daarmee of we dumpen je bij je grootouders en boeken zelf een lastminute in een zeer kindonvriendelijk hotel met sauna en champagnebar’ wordt. En floept er toch ongemerkt een ‘Dit is de laatste keer dat je de planten om zeep helpt door ze als rails te gebruiken want anders pak ik dat het houten treinstel af en steek dat klotespeelgoed in de fik’ uit? Kom dan maar op met die lucifers!
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Het is weer griepseizoen! Maar deze dingen gaan we dit jaar dus niet doen…
