Hoe benader je een gehandicapt kind? (en zijn ouders!)

Als kinderen een gehandicapt kind zien, zijn ze nieuwsgierig en willen ze het liefst vragen stellen. Ouders zijn vaak geneigd om zich hiervoor te schamen. Maar dat is nergens voor nodig, legt pedagoog Krista Okma uit. Sterker nog, je richt er alleen maar schade mee aan. Krista is zelf moeder van een gehandicapt dochtertje (Kate, 5 jaar) en geeft ouders graag tips hoe het anders kan.

 * Trek je kind niet bij ons vandaan
Staren is ongemanierd, wijzen is brutaal, zomaar vragen gaan stellen hoort niet. Dus fluisteren veel ouders een ‘sssttt’ en trekken hun kind bij ons vandaan. Veel van onze kinderen hebben prima door dat dit gebeurt en dat doet simpelweg pijn. Bovendien vinden ze het, net als andere kinderen, vaak juist gezellig als een ander kindje ‘hallo’ komt zeggen.

Zorg jij ervoor dat ons kind straks niet onder  ‘vreemd’, ‘niet naar staren’, ‘niet naar wijzen’ valt?

* Wij zijn niet zo kwetsbaar
Het is vast goed bedoeld allemaal, om onze gevoelens te beschermen. Maar zo kwetsbaar zijn we helemaal niet. De handicap hoort bij ons leven, wij zijn het gewend. Het is juist kwetsend als anderen erop reageren als iets dat vreemd is en waar je niet over mag praten.

LEES OOK: Wat je nooit moet zeggen tegen de moeder van een autistisch kind

* Zorg ervoor dat ons kind straks in de juiste categorie valt.
Jonge kinderen zijn nog druk bezig om alles te categoriseren. Eendjes, schapen, koeien… dat zijn allemaal ‘dieren’. Kaas, brood, aardappels… kunnen in het vakje ‘eten’. Mama, papa, opa, oma, zusje, broertje… krijgen het stickertje ‘familie’. Ze baseren zich daarbij op de informatie van volwassenen. Zorg jij ervoor dat ons kind straks niet onder  ‘vreemd’, ‘niet naar staren’, ‘niet naar wijzen’ valt?

Misschien is het zelfs wel een potentieel vriendje of vriendinnetje, maar in ieder geval niet iemand waar je bang voor hoeft te zijn

* Zeg hallo en introduceer jezelf
Misschien heb je na afloop nog wel een gesprekje met je kind, over verschillen tussen mensen en dat je niet hoort te staren. Maar heb vooral een gesprek met ons. Zeg hallo en introduceer jezelf, dan doen wij dat ook.
Laat je kind alle vragen stellen, zodat wij kunnen antwoorden. Zodat wij jouw kind kunnen helpen om ons kind te zien zoals wij dat doen: een lief, grappig, kindje dat er misschien een beetje anders uit ziet. Sommige dingen niet kan, andere wel.  Misschien zelfs wel een potentieel vriendje of vriendinnetje, maar in ieder geval niet iemand waar je bang voor hoeft te zijn.

* Maak oogcontact en glimlach
Vind je een gesprek aangaan te ingewikkeld, of heb je weinig tijd? Geen probleem, en soms zal dat voor ons ook gelden (dan geven we dat wel aan).
Laat in ieder geval het goede voorbeeld zien. Maak even oogcontact met ons, en ons kind, en glimlach. Van staren naar zien. Is dat geen mooie boodschap om aan je kind mee te geven?

LEES OOK: Gék worden we van al die perfecte moeders op facebook

Krista Okma is al ruim vijftien jaar pedagoog en ontwikkelingspsycholoog, moeder van drie kinderen (8, 7 en 5 jaar) en auteur van diverse opvoedboeken. Haar meest recente boek is Minipubers! – een survivalgids voor ouders van kinderen van 6-12 jaar. www.kristaokma.nl.