5 momenten waarop je kinderen je áltijd zullen storen (terwijl dat even heel slecht uitkomt)

Soms denk ik wel eens dat mijn kinderen het vóelen als ik iets wil/moet doen waar ik hen even helemaal niet bij kan gebruiken. Alsof ze er een zesde zintuig voor hebben. Want echt, dan komen ze altijd storen.

Lees ook: Huildagboek van een tweejarige

5 van dat soort classic momenten:

1.
Het is na achten ‘s avonds en het grut ligt op bed. Het Grote Ontspannen kan beginnen en voor vanavond heb je eindelijk weer eens een ouderwets filmpje-op-de-bank-avond gepland met je man. Jullie zijn net lekker geïnstalleerd, onder een dekentje, met wijn en snacks om jullie heen, klaar om de dvd van House of Cards te starten… als daar ineens een mini-mens in de deuropening verschijnt. ‘Ik kan niet slapen’/’Ik heb zo’n buikpijn’/’Ik ben bang.’

2.
Je hebt straks om twaalf uur een Heel Belangrijk telefoontje gepland. Zo eentje waar je écht geen onderbreking van kinderstemmetjes kunt gebruiken wegens serieus/professioneel over willen komen enzo. De hele ochtend werk je al toe naar het moment, om maar niks aan het toeval over te laten. Vijf minuten voor twaalf heb je je kinders voor de tv/ipad geïnstalleerd. Hun favoriete filmpje gaat zo beginnen en dat betekent normaliter gegarandeerd een half uur rust. Maar dan. Je bent nog geen minuut aan het bellen of je jongste komt binnen. ‘Mam, ik moet poepen. Nu!’

3.
Over de wc gesproken, soms moet je plotseling zo nodig gebruik maken van het kleinste kamertje dat je niet weet hoe snel je naar het toilet moet rennen. En echt waar, of je kind nou net volledig opgaat in zijn lego of barbie’s, dat maakt niet uit, het zal je honderd procent zeker komen storen du moment dat jij plaatsneemt op de pot. Hard bonzend op de deur: ‘Mammm, wat doe je daar? Ik wil naar binnen!’

4.
De kinderen slapen en je partner en jij hebben eindelijk weer eens tijd (En puf. En zin) voor wat qualitytime onder de dekens. Die kans grijpen jullie met beide handen aan. Als de boel net goed op stoom is, hoor je vanuit het niets ineens een kinderstemmetje: ‘Mahaam, er zit een krokodil onder mijn bed.’

5.
Laatst had ik een onbedwingbare trek in chocola. De kast waarin ik mijn geheime voorraad bewaar, staat in de huiskamer. En daar waren mijn dochters net aan het spelen. Ze mochten van mij geen snoep meer, want ze hadden al gehad. En het was bijna etenstijd. Maar die regel gold dus niet voor mezelf. Om oeverloze discussies te voorkomen, was het zaak om heel onopvallend de kastdeur open te krijgen, en zonder te ritselen een stuk chocola af te breken. Dat lukte. Sneaky propte ik een brok in mijn mond om me vervolgens direct om te draaien. Maar zo makkelijk kwam ik daar niet mee weg. Want Luce had me gespot en vroeg met haar meest onschuldige stemmetje: ‘Mam, wat heb je in je mond?’
Ik, met volle mond: ‘Mwiks.’
Luce: ‘Jawel! Kijken!’
Dus toen moest ik wel. Ze kwam dichterbij, rook de chocola en zei: ‘Hmm lekker, chocola. Mag ik ook?

Flinke jongen die dan nee zegt.

Lees ook: 20 Hysterische én herkenbare redenen waarom kinderen huilen