6 leugentjes om bestwil van een peutermoeder

Een mooie peutereigenschap is dat hij/zij alles klakkeloos van jou aanneemt. ALLES. Dus wees eerlijk: welke van de onderste zes leugentjes heb jij wel eens verteld?

Ik beken: als moeder maak ik me soms schuldig aan leugentjes om bestwil. Oké, oké: vervang ‘soms’ maar door ‘dagelijks’. Ik ben er niet trots op, maar af en toe zit er niets anders op dan de waarheid heel lichtjes te verdraaien voor die kleine boeven.  En ja ja, dat pakt vooral gunstig uit voor mij, hun moeder. Maar zeg nou zelf: soms heb je gewoon geen zin om drie keer achter elkaar hetzelfde suffe boek voor te lezen, toch? Of dat die ene terrorpeuter bij jou over de vloer komt en jij je kat weer moet opsluiten omdat-ie anders het slachtoffer wordt van pesterijen? En mijn dochter mag best een kledingstuk met daarop een afbeelding van Frozen, maar een hele outfit? Er zijn grenzen. En dan komt zo’n leugentje om bestwil dus prima van pas.  Trouwens: nog even en mijn dochter trapt er niet meer in. Gelukkig heb ik nog een peuterzoon rondlopen.

Situatie 1:

Nieuwe peuteroutfit shoppen mét peuterdochter. Sowieso is winkelen met een twee- , driejarige geen verstandig idee. Maar toch, een mens mag dromen, nietwaar? Want hoe gezellig? Moeder en dochter saampjes op shopping spree. In gedachten heb jij al een perfect bij elkaar matchend setje geshopt, daarmee jouw dochter bombarderend tot de nieuwe it-girl van de crèche. Tótdat ze abrupt stopt voor een outfit (iets met zuurstokkleuren, een dikkig wit poesje en veel synthetische stof) en opgewonden roept: “Kijk mama! Kopen! Wil ik!”
Je denkt: “In geen duizend jaar dat ik mijn zuur verdiende centen uitgeef aan dit spuuglelijke setje.”
Je zegt: “Ah, dat is nou jammer lieverd, maar jouw maat hangt er niet meer tussen.”

LEES OOK: Knip en plakellende: Waarom ik geen knutselmoeder ben

Situatie 2:

Na drie boekjes en twee liedjes jengelt je dochter om nóg een verhaaltje. Hetzelfde als gisteren. Eergisteren. En de dag dáárvoor. Kortom, het verhaaltje dat je de afgelopen week ELKE avond  hebt verteld.
Je denkt: “Nee. Nee. Nééé!”
Je zegt: “Mama heeft -uchhe, uchhe, uch – opeens keelpijn. En kan – uchhe, uchhe, uch –  dus even niet meer praten.” (En wenst hem/haar al mimend welterusten).

Situatie 3:
Jullie zitten in de auto, rijden net de straat uit, als je zoon – voor de duizendste keer – vraagt om de Bert en Ernie kerst-cd Deel 1.
Je denkt: “Ik kots inmiddels op Bert en Ernie. Kan die cd niet meer horen. In de auto niet. Thuis niet. Nooit meer.”
Je zegt: “Hè, dat is jammer schat, maar die cd ligt thuis. We kunnen echt niet meer terugrijden om hem op te halen.” (En duwt de cd ongezien nog eens extra diep weg in dashboardkastje).

Situatie 4:
“Peuterzoon vraagt of peuter X mag komen spelen. Sinds kort zijn zelfbenoemde NBF. In de buurt ook wel bekend als “de terreurpeuter”. Een joch dat katten schopt, zijn kleine zusje omver duwt en “dikzak” roept tegen wildvreemde voorbijgangers.
Je denkt: “No way, dat Het Kwaad mijn huishouden binnenkomt.”
Je zegt: “Weet je, ik heb net de mama van Jordy/Levi/Sem gebeld en hij heeft heeft een besmettelijke ziekte. De komende drie maanden kan hij met niemand spelen.” (En dan maar hopen dat jullie hem de komende tijd niet per ongeluk tegen het lijf lopen).

Situatie 5:

Enthousiast schuift je peuterdochter haar zelfgemaakte tekening onder je neus. Rode krassen, blauwe strepen en veel wit.
Je denkt: “Werkelijk geen idee wat dit voor moet stellen.”
Je zegt: “Kind, wát prachtig. Zie ik daar twee vissen en een boom?”

Situatie 6:
Je hebt eerder genoemde tekening van dochterlief in de prullenbak gegooid. Want ja, je kunt onmogelijk alle creaties  bewaren.  Maar dan vraagt ze de volgende ochtend: ‘Mama, waar is mijn tekening?’
Je denkt: “Oh fuck, hoe vis ik ongemerkt haar tekening uit de vuilniszak?” (want die had je ondertussen al buiten op de stoep gezet).
Je zegt: “Liefje, papa heeft gisteren een kop koffie gemorst over jouw prachtige tekening. Weet je wat? Maak een nieuwe!”