11 wanhoopsmomenten als je kind niet wil slapen
Toen Femke’s zoon Max een baby was, had ze helemaal niks te klagen op het gebied van de extreme moeheid (behalve het feit dat ze zelf te laat naar bed ging). Tot Max een peuter werd en compleet van instellling veranderde. Slapen is voor mietjes, werd zijn nieuwe devies.
Toen Max ’s middags niet meer wilde slapen, dacht ik dat we daarmee alle ellende uit de weg hadden geruimd. Doordat hij die twee uur overdag zou missen, zou hij ’s avonds extra snel in slaap vallen en een lekkere ruk kunnen maken, zo dacht ik. Nou NOT, dus, en nu ben ik iedere avond en nacht de wanhoop nabij. Wat ik precies voel? Nou. Dit.
- Buikpijn
Bij het naar bed brengen weet ik al dat het weer een drama gaat worden. Het jongetje is nog veel te wakker, wil niet in bad, niet uit bad, niet voorlezen, niet stoppen met voorlezen, ik mag geen Slaap kindje Slaap zingen en daarna moet ik het toch drie keer zingen en vervolgens is hij Noesoe (zijn knuffel) kwijt en als hij hem heeft, gooit hij hem uit bed. Ik zeg: ‘Jij gaat nu slapen, al je vriendjes slapen al, welterusten lieve schat.’ Hij begint te huilen. - Twijfel
Nu weet ik dat ik door moet pakken. Niet honderd keer zijn kamertje ingaan om te vragen wat er is, maar wachten tot het gehuil bedaart. Maar ik kan het niet aanhoren. Ik ga toch kijken en vraag: ‘Wil je nog wat drinken?’ ‘Ja’, huilt hij. En als ik met een glas water aankom…’NEEEEE!’ Ik verlaat de kamer weer. - Irritatie
Ja, zeg! Ik wil nu ook wel eens aan mijn avond beginnen. Er staat nog een afwas, ik moet een stuk afmaken en het nieuwe seizoen van Suits staat op popcorntime. Het gehuil houdt niet op. - Empathie uit noodzaak
Ik haal Max uit zijn bed en zeg: ‘OK, je mag heel even met mamma Suits kijken, maar dan moet je heel stil zijn. Het is heel saai voor jou en er zitten geen Nijntjes en Bob de Bouwers in. Max is me net iets te blij en houdt zich stil. Na een kwartier begint hij te klieren, ik leg hem in bed, hij gaat door met huilen. - Kwaadheid
Wat is het toch een ongelooflijk irritant kind! Altijd wil hij zijn zin doordrijven. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ga ECHT NIET meer naar hem toe. Hij bekijkt het maar. Al huilt hij een uur, ik doe mijn oordopjes in. Hij valt na een half uur in slaap. - Stress
Als ik eindelijk kan slapen, dan slaap ik slecht, omdat ik de hele tijd besef dat mijn kind licht slaapt en van elke doorspoel uit de wc of een miauwende kat kan ontwaken. Om het uur word ik wakker en kijk ik op mijn wekker…hoelang zal het nog duren totdat ik hem hoor? Zal ik langer kunnen slapen dan vijf of zes uurtjes? - Buikpijn (in een sterkere variant)
Ja, hoor, het is vijf uur en ik hoor een aanzwellend huiltje. Please hou op. Ga nog even slapen. Mamma heeft het nodig. Alsjeblieft! - Twijfel (in alle hevigheid)
Hij huilt steeds harder. Moet ik erheen? Moet ik er echt uit? En dan? Dan is het hek van de dam toch? Of zou ik hem weer in slaap kunnen sussen? - Irritatie (level 10)
Sjonge jonge, sta ik daar vijftien minuten over zijn buikje te aaien en zachtjes te zingen: ‘lieve maxje, ga maar slapen’ stap ik op een krakend vloerdeel, is ie weer wakker. IK KAN DIT NIET LANGER - Kwaadheid (in de vorm woede)
HOU OPPPPPP STOPPPPPPPPPPPPPP LAAAAATT ME MET RUSTTTTTTT - Acceptatie (maar helemaal niet van harte)
Het is zes uur. De dag is begonnen. Ik haal hem eruit. Dit heeft allemaal helemaal geen zin meer. Ik ben kapot. Maar ja, welke moeder niet?
LEES OOK: Zo sluip je weg bij een slapende baby
