11 Dingen die ik mijn kinderen verwijt, maar stiekem zelf ook deed als kind.

Vinca’s kinderen lezen dit blog niet, althans, nog niet. Tegen de tijd dat ze dat wel doen, hoopt Vinca er samen met hen om te kunnen lachen. Maar op dit moment schiet ze regelmatig uit haar slof over dingen tegen waarvan ze dan later denkt: hmmm, dat deed ik zelf als kind eigenlijk ook!

LEES OOK: 10 Garanties die je krijgt bij het opvoeden van jonge kinderen.

1. Nagels bijten
Mijn oudste kluift er lustig op los. Vréselijk vind ik het als ik die afgekloven stompjes zie. We hebben al van alles geprobeerd, pleisters, vieze smeerseltjes, straf… Inmiddels hangt er een volledig mislukt beloningssysteem op de kast. De meest hardnekkige nagelbijter ben ik echter zelf (en mijn man kan er overigens ook wat van).

2. Janken om niks
Ik erger me er kapot aan. Dat gejank van de kinderen om niks (oké, soms hebben ze wel een punt) Kappen, stoppen met piepen, huilen doe je maar als je pijn hebt of als iemand doodgaat is mijn motto. Dan heb ik een flashback en zie ik mezelf (met de regelmaat van de klok) als kind stampvoetend en brullend de trap op rennen, mezelf op mijn bed storten en irritant lang en constructief luidruchtig krijsen. Om daarna in de spiegel te kijken hoe zielig ik ben en opnieuw te beginnen.

3. Haren van poppen knippen
Witheet kan ik worden als mijn kinderen weer een pop kaalgeknipt hebben, of volgekalkt hebben met stift of make-up. Weet je wel wat dat speelgoed allemaal kost!? Weet je wel hoe hard papa en mama daarvoor werken! In het opberghok op zolder staat een stille verstopte doos, met speelgoed van toen mama klein was, daarin slaapt pop Sandy…die met die stifthartjes op haar wangen en extra korte pony.

4. Nog meer dingen slopen
Aan het behang peuteren, op de tafel, muren of vloer tekenen met stift, te wild spelen met nieuwe kleren aan die dan meteen kapot zijn. Grrrrr! Mijn moeder naaide vroeger met bloed zweet en tranen (en veel liefde) de meest prachtige kleren voor mij. Ik zal nooit vergeten hoe ik met mijn nieuwe zalmroze driekwartbroek van de glijbaan ging…en bleef hangen. Een winkelhaak waar je u tegen zegt. Sorry mam. En mam, die met bruine stift ingekleurde bloemetjes op mijn behang in mijn kamer, dat was ik…

5. Je lunch niet opeten en drinken
Regelmatig komen er hele boterhammen of bekers drinken uit school weer mee naar huis. Zo irritant! Maar ik moet toegeven dat ik (overigens vooral als tiener) ook regelmatig mijn boterhammen in de vuilnisbak op schoot kiepte.

6. Zeuren over labeltjes in kleren
Mijn oudste heeft een overgevoeligheid voor kleding in de breedste zin van het woord. Ik weet, hij kan er niks aan doen, heeft met zijn syndroom te maken. En toch…. aaaargh wat is het soms frustrerend als hij (middenin de ochtendspits) weer flipt over een naadje, randje, labeltje in zijn trui of broek. Maar man, man, man, wat had ik zelf als kind ook een bloedhekel aan die prikkende kaartjes in mijn nek en een strakke coltrui om mijn nekje, daar trok ik net zo lang aan tot het een v-hals was.

7. Lopen te vervelen
Mijn dochter kan zich heel slecht zelf vermaken. Úren kan ze rondhangen en zich stierlijk vervelen. Ik vind dit mega frustrerend en roep regelmatig: ‘kind, je kamer ligt vol met kapitalen aan speelgoed, ga-iets-doen!’ Maar dan herinner ik me dat gevoel als kind, dat je écht gewoon nérgens zin in hebt en daar zelf steeds chagrijniger van wordt.

8. Niks lusten
Kind 2 is een moeizame eter. Zodra haar bord voor haar neergezet wordt verandert haar hoofd in een donderwolk. Ze weet iedere maaltijd wel over iets te mekkeren op haar bord. Nou was ik geen moeilijke eter als kind volgens mij, maar toch weet ik dat ik ook wel eens met wangzakken vol boerenkool naar de wc ben gesneakt om het uit te spugen en ik boterhammen verstopte op allerlei plaatsen in mijn slaapkamer.

9. Tijd rekken bij het naar bed gaan
Ik sta als een drillmaster te schreeuwen tegen mijn kinderen als ze weer totaal niet opschieten met tandenpoetsen, afdrogen, pyjama aantrekken. Maar ik weet, ik kon er zelf ook wat van.

10. Bedanken na een kinderfeestje of speelafspraak
Ik herken de hoge drempel om onder druk dankjewel te zeggen maar al te goed. Vréselijk vond ik het als mijn moeder vroeger hardop zei: ‘Heb je al netjes bedankt?’ Maar zelf doe ik het ook, gewoon omdat ik vind dat het zo hoort.

11. In je neus peuteren
Ja hoor, zit er weer een een weg omhoog te graven in zijn neus, om het vervolgens smakelijk op te gaan zitten eten. Get-ver-derrie!!!! Ik kan en wíl het me niet herinneren, maar ik ben ervan overtuigd dat ieder kind het wel eens doet en dus ook ik.

LEES OOK: Dit zijn mijn tien beste #mumlifehacks.