De 10 lastigste vragen die mijn kinderen mij hebben gesteld
“Waarom?” Het is de lievelingsvraag van veel kinderen. Hoe zit dat en hoe zit dat? Ze willen alles weten. Gewoon álles. En als ouder wordt je geacht overal een antwoord op te hebben. Vala vindt zichzelf best slim, maar toch staat ze geregeld met haar mond vol tanden. Want, wat moet je nou zeggen als je kinderen je dit vragen:
Lees ook: Mijlpalen waar je bij je tweede (derde, vierde) kind niet zo op zit te wachten.
- “Waarom is vlees geen vis?” Dit vroeg mijn zoon laatst toen we ‘s avonds een scholfiletje op zijn bord legden. Hij vond het maar raar, want: een vis heeft toch ook vlees? Net als koeien en mensen? Dus hoezo heette wat wij aten dan niet het vlees van de vis? Ehm, ja… Goeie vraag. Geen idee eigenlijk.
- “Waarom geloven wij niet in God?” Een hele lastige, omdat ik in principe vind dat mijn kinderen mogen geloven in wat ze zelf willen. Maar ík geloof niet in God en blijkbaar denken mijn kinderen dan automatisch dat zij dat ook niet doen, of misschien niet mogen zelfs. Wat ik moeilijk vind, omdat ze niks wil opleggen, maar tegelijkertijd natuurlijk wel wil leren wat ik denk dat waar en goed is. Waarom ik niet in God geloof? Tja, heel simpel eigenlijk: omdat ik hem nooit gezien heb. Maar ja, wat je niet ziet, bestaat dat ook niet? Geen idee. Voor mij werkt het wel een beetje zo. Maar als dat voor mijn kinderen niet zo zou zijn, dat is dat ook prima.
- “Waarom zijn bananen krom?” Een klassieker, en wat mijn zoon betreft meer dan een grappige uitspraak. Want, waarom zíjn die dingen dan eigenlijk krom? Ik wist het niet. Maar gelukkig is er Wikipedia: ‘Door de zwaartekracht gaat de bloemtros naar beneden hangen. De vruchten willen naar boven blijven groeien (negatieve geotropie). Als de trossteel ondersteund wordt zodat de trossteel toch recht overeind blijft, blijven de vruchten gewoon recht. Er zijn diverse kleinere bananensoorten (waarvan de trossteel niet doorbuigt onder het gewicht van de vruchten) die zo van nature recht blijven. Het is dus niet genetisch bepaald en heeft ook niets met het ‘groeien naar het licht’ (positieve fototropie) te maken.’ Zo. Dat je ‘t even weet.
- “Waarom zijn papa en jij gescheiden?” Oei. Tja. Hoe leg je dat nou uit aan een 4-jarige? Verder dan: omdat papa’s en mama’s soms nou eenmaal niet meer bij elkaar kunnen wonen, kwamen ik eigenlijk niet. Maar is dat dan genoeg? Ik denk eigenlijk van niet. Echter, je hele relationele doopceel lichten aan je kleuter is waarschijnlijk ook geen heel goed idee.
- “Waarom krijg ik geen piemel?” Op zich een makkelijk te beantwoorden vraag natuurlijk: omdat jij een meisje bent. Maar ja, wat nou als dat meisje dat maar een oneerlijke deal vindt? Want hoezo heeft haar broer iets extra’s en zij niet? Dat is toch niet eerlijk? Nee, in principe niet natuurlijk. De belofte dat zij later maar liefst twéé borsten zou krijgen en haar broer geen, leek weinig te helpen. Nou kun je die van mij ook nauwelijks zien, dus op zich snap ik de teleurstelling dan ook wel weer.
- “Waarom mag ik geen hele chocoladereep en jij wel?” ‘Omdat mama dubbele moralen hanteert’ is natuurlijk weliswaar de waarheid, maar geen heel pedagogisch advies. Dus heb ik maar gezegd dat dat is omdat grote mensen dat wel mogen en kinderen niet. Van de politie.
- “Wat gebeurt er met je als je dood gaat?” Als ik dát wist, dan was ik nu beroemd en rijk geweest. Maar ja, als je kind een levensvraag stelt, dan wil je ook niet alleen maar je schouders ophalen. Ik heb dus maar gezegd dat je lichaam vergaat, net als een bloem die uitbloeit. En dat ik niet weet wat er met je geest, je persoon, je ziel als je het zo wilt noemen, gebeurt. Maar dat ik me dat ook eigenlijk heel vaak afvraag.
- “Waarom zijn jongens stom?” Eh… Nou ja, mijn lieve dochter, waar zal ik eens beginnen…? (Maar gelukkig zijn er ook best hele leuke. Soms.)
- “Waarom worden mensen soms heel erg ziek?” Och kind, ik zou willen dat ik het wist. Dat ik wist waarom het leven soms zo oneerlijk is. Waarom mensen hele nare dingen krijgen. Waarom er kinderen doodgaan terwijl ze nog maar nauwelijks geleefd hebben. Ik weet het gewoon niet. En dat haat ik, want als ik het antwoord had, dan zou ik het misschien, heel misschien, kunnen begrijpen.
- “Waarom is dat een hond?” Omdat God hem zo geschapen heeft? Oh nee, we geloven niet in God. Even denken… Omdat ‘ie een staart heeft? Nee, want zo ongeveer alle dieren hebben een staart. Omdat ‘ie hondenbrokken eet? Nee, want jij eet ook hondenbrokken als je de kans krijgt. Omdat hij uitgelaten moet worden? Hmm, nee, want als we jou niet drie keer per dag naar buiten laten breek je ook de tent af. Eh, eh, ehmmmm…. Ik geef het op. DAAROM!
Lees ook: Hulde aan de Nederlandse ouders! (Want we doen het heel erg goed).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
