Kinderen zijn narcistische rukkertjes – zeker als het op verjaardagen aankomt

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Eén van mijn beste vrienden vierde een paar maanden terug zijn verjaardag. Laat ik hem Paul noemen. Gewoon, omdat hij zo heet. Hij werd 35 en dat moest groots gebeuren, met gevulde eieren en alles. En ondanks dat hij en zijn geliefde geen kinderen hebben, werd er besloten het feest al vanaf de middag aan te zetten, zodat mensen die wel van die mormeltjes hebben niet hoefden te pielen met oppas enzo.

LEES OOK: Dit is hoe Marcel zijn relatie (na kind!) goed houdt!

Paul en zijn geliefde hebben geen kinderen. Omdat ze die niet blieven, er steekt verder geen verdrietig verhaal achter. Ze vinden het prima zo, met z’n tweeën en met huiskat Fjord. Of Bert, daar wil ik vanaf zijn, als niet-kattenmens. Ik geef ze geen ongelijk. Ze leiden een uitstekend leven in innige verbondenheid en dergelijke en het zijn uiterst lieve mensen bovendien. Ik wens ze al het goede en eeuwige zonneschijn op de paden die ze bewandelen.

Vandaar dat ik een beetje schrok van het idee om de verjaardag, zijn 35e nog wel, op dat onzalige tijdstip te beginnen. Met kinderen erbij. Je kunt namelijk veel van kinderen zeggen, maar het zijn behoorlijk narcistische rukkertjes, zeker als het aankomt op verjaardagen. Bij kinderen draait het om kinderen. Niet alleen op kinderfeestjes, maar ook op volwassenmensenverjaardagen waar kinderen mogen komen.

Kinderen trekken zich niks aan van jouw wil om een zinnig gesprek te voeren met een andere volwassene. Was je van plan om je tegoed te doen aan blauwe kaas en chardonnay? Jammer joh, je kind wil eerst be-Fristied en ge-Snickerd worden. Daarna mag jij. Eventueel. Als-ie klaar is met de muur bevuilen met z’n eigen ontlasting.

Maar Paul en de geliefde – laten we haar Gerda noemen, voor de lol – zagen het helemaal zitten en wij houden van Paul en Gerda, dus stonden we daar, op zaterdagmiddag. Sammie wilde vastgehouden worden, continu. En gevoederd. Ook continu. En vermaakt. De hele tijd. Dit alles werd omlijst door een uitzinnige kakofonie van kinderlawaai. Want iedereen had z’n kroost meegenomen. Paul zag bleek, Gerda lijkwit. Fjord-of-Bert was nergens te bekennen. Slim dier.

We hebben het twee uur en drie chardonnay volgehouden. Paul en zijn geliefde brachten ons samen naar de deur. Met tegenzin. Ze wierpen nog wat smekende blikken, vroegen of we écht niet wat langer konden blijven, want om zeven uur gingen de meeste mensen met kinderen echt weg. We keerden ze resoluut de rug toe. Zodat we zeker wisten dat ze deze fout nimmer meer zouden maken. Want kinderen op een verjaardag, dat is net zo leuk als naaktfietsen zonder zadel.

LEES OOK: Marcel wil geen tweede: “Ik ben amper gewend aan die ene.”