Dat je je kinderen niet ziet opgroeien: soms gebeurt dat dus he?
Je moet er echt niet aan denken, maar het gebeurt: dat je als moeder je kinderen niet ziet opgroeien. Barbara las er een hartverscheurend boek over. Een moeder van een kindje van 4 die hoort dat ze nog maar twee jaar te leven heeft. Zullen we daar een kaarsje voor aansteken?
“We kunnen je niet meer beter maken, je zult hieraan overlijden.” Dat zei de dokter twee jaar geleden tegen Jette Vonk (35 jaar, moeder van een jongetje van inmiddels 4) die daar een prachtig boek over schreef. Borstkanker. Niet te opereren stadium 4, levensverwachting: twee jaar. Ik las het boek Als je dit leest, ben ik er nog huilend uit. Wat een verschrikkelijke gedachte, niet alleen dat je zelf doodgaat, maar ook dat je nooit zult weten wat er van je kind zal worden. Mijn Morris is ook 4 jaar, en nog zo’n onbeschreven blad. Ik weet nog niet wie hij is, maar hopelijk ga ik hem de komende jaren zien bloeien en groeien. Tuurlijk ga ik dat!
Maar ja… soms gebeurt dat ook niet. Toen mijn man 10 jaar oud was, kreeg zijn moeder de diagnose borstkanker, en niet zo’n beetje ook. Ze zou niet meer dan een paar jaar te leven hebben, als ze dat al zou halen. Door een wonder bleef ze daarna nog tien jaar lang leven, maar dat was tegen alle verwachtingen in. Al die jaren leefden zij en haar drie tienerjongetjes met de wetenschap dat het snel afgelopen zou zijn.
Ik huiver nog steeds als ik daaraan denk. Mijn oudste zoon is nu 10. Hij is groot, maar nog meer zie ik een klein jochie dat zijn moeder hard nodig heeft. Dat moet mijn schoonmoeder ook hebben gezien. Drie jongetjes van 10, 11 en 12. En dan niet weten hoe lang je er nog voor ze kunt zijn.
Wat deed ze? Tja. Niets bijzonders. Ze had net een nieuwe liefde toen ze ziek werd, die haar grote steun was. Ze had belangrijk werk. En die drie jongens waar ze alle tijd en aandacht voor had. Het meest is me bijgebleven dat ze voor alle drie de jongens een fotoalbum maakte. Een album waar hun hele leven in zat, tot aan – uiteindelijk – hun achttiende. Een klassenfoto, een foto van een vakantie in Frankrijk, een paar schimmen van hun vriendjes. Een eerste schooloptreden. Een verjaardag. En op de openingspagina een rij pasfotootjes van 0 tot 18. Een prachtig geschenk, vind ik.
Als ik weleens denk aan al die foto’s die ik op mijn computer heb, neem ik me dat voor: op een dag maak ik ook één album, van 0 tot 18, want meer heb je niet nodig. Maar ik hoop wel dat ik dat album in heel andere omstandigheden kan maken dan mijn schoonmoeder. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe hartverscheurend het is om te weten dat je niet zal meemaken dat je zoon zich ontwikkeld van een onzeker jochie tot een… ja wat zal hij worden? Dat dus.
Bij Jette Vonk stond haar leven na de diagnose eerst stil, schrijft ze op haar blog. weten dat je doodgaat als je een kind van 2 hebt, is natuurlijk niet te doen. Maar toen begon ze aan haar bucketlist. “Eerst was dat gewoon een lijstje met dingen die ik nog wilde doen,” vertelde ze dit voorjaar aan RTL Nieuws. “Maar daarmee leerde ik mezelf steeds beter kennen. Je wordt eerlijker over wat je echt belangrijk vindt.” En dat was: genieten van alledaagse dingen, zo veel mogelijk tijd met haar gezin doorbrengen, maar ook nog een keer op Pinkpop uit haar dak gaan. En verder: veel op haar boerderij zijn en héél veel schrijven.
Die lijst heeft haar rust gebracht. Een soort geluk dat ze anderen ook gunt. We verlangen er allemaal weleens naar om te weten wat we zouden doen als we niet meer lang te leven hadden. Wat vinden we nu écht belangrijk? Dat in kaart brengen, kan iedereen helpen om zijn of haar leven weer te leren waarderen. Vonk roept anderen op om met de hashtag #mijnbucketlist op social media zelf een bucketlist te maken.
Haar eigen bucketlist komt behoorlijk overeen met wat mijn overleden schoonmoeder deed: genieten van het leven zoals het al voor je ligt, er zijn voor de kinderen, een stukje fietsen, zwemmen in het IJsselmeer, af en toe uit je dak gaan, en die fotoalbums maken, voor later.
Ik schrijf dit stuk op een vroege zondagochtend, terwijl Morris (4) af en toe laat zien wat Buurman & Buurman nu weer voor geks hebben gebouwd in hun tuinhuisje. Ik kijk de aflevering met hem uit, en klap mijn laptop dicht. Vandaag gaan we elkaar héél veel kusjes geven, dat is #mijnbucketlist. Wat is die van jou voor vandaag?
