Kinderen opvoeden in een onveilige wereld, moet je dat wel willen?
Laatst zat Vala op haar werk toen ze hoorde dat er drie aanslagen op een dag waren gepleegd. Zomaar, op een zonnige vrijdagmiddag, toen ze achter haar computer zat. Nu ze moeder is, zijn dat soort dingen misschien nog wel erger schrikken dan daarvoor. Want: hoe moet je kinderen grootbrengen in zo’n onveilige wereld?
Jarenlang heb ik geroepen dat ik geen kinderen wilde. Voornamelijk omdat ik begin twintig en egocentrisch was, zoals de meeste mensen van die leeftijd. Maar deels ook omdat ik me afvroeg of het in de huidige tijd nog wel verstandig was om kinderen op de wereld te zetten. Een steeds meer verhardende maatschappij, smeltende poolkappen, terrorisme; bepaald geen idyllische omstandigheden om nieuwe wereldburgers in groot te brengen. Maar goed, die eierstokken gaan toch rammelen op een gegeven moment en als je dan ook nog tegen een natuurkundige aanloopt die je best wel wil bevruchten, zit je binnen de kortste keren met een dikke buik in Amerika. Gaat heen en vermenigvuldigt u, luidt tenslotte het gezegde.
Inmiddels hebben wij met twee kinderen aardig bijgedragen aan de overbevolking van de wereld. Ter compensatie voor onze hormonale driften proberen wij hen op te voeden tot fatsoenlijke mensen. Eerlijk zullen we alles delen, gij zult niet stelen en niet moorden. Alle mensen, blank, zwart, groen, geel of paars zijn gelijk en je mag verliefd worden op en trouwen met wie je zelf wilt. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden. Zorg voor elkaar en voor de aarde. Omdat het leven mooi is en de wereld een bijzondere plek.
LEES OOK: 8 redenen waarom Nederlandse kinderen de gelukkigste van de wereld zijn
Maar hoe geloofwaardig ben je als ouder nog, als er zomaar vliegtuigen uit de lucht geschoten worden? Als er honderden mensen worden afgeslacht in de Gazastrook? Als er kort geleden opeens drie aanslagen op één dag gepleegd worden? Hoe leg je aan je kinderen uit dat er voor hun schoolhek iemand door z’n kop is geknald door de vriendjes van Willem Holleeder en dat dat een ‘afrekening’ heet? Ik ben al een tijdje volwassen, maar begrijp het zelf niet eens en vraag me bovendien af of de wereld eigenlijk wel die mooie plek is die ik mijn kinderen voorspiegel. Hoe overtuig je je kroost van de goedheid van de mens, als je er zelf aan begint te twijfelen? Ik ben niet angstig aangelegd, maar zo langzamerhand word ik van de buitenwereld wel een beetje bang. Kan ik ‘s avonds nog wel zonder pistool onder mijn kussen naar bed? Kan ik nog wel een vliegreis boeken zonder dat ik van tevoren mijn testament heb opgemaakt? Moet ik alvast beginnen met het hamsteren van ingeblikt voer, voor als die Derde Wereld Oorlog uitbreekt? Als de Russen komen, zit ik op het platteland misschien nog even veilig, maar ik geloof toch dat ik maar alvast begin met het graven van een schuilkelder.
De Achterhoek is een bubbel. Een oase van groen, rust en vrede. Een weekje Journaal kijken en het is alsof we in een sprookjeswereld leven. Terwijl er een hoofd op een hek wordt gespiest, dartelen mijn kinderen met de hertjes door de tuin. Ze plukken het fruit uit de bomen, terwijl er niet eens zo heel ver weg kinderen honger lijden. Ik klaag over spierpijn na het grasmaaien, terwijl andere mensen niet eens een huis hebben. Op z’n zachtst gezegd een vreemde paradox. En toch sluiten we iedere dag af met Jip & Janneke en gaat mijn kroost naar bed in de volle overtuiging dat de wereld een paradijs is. Want alleen dan kunnen papa en mama rustig slapen.
Toch ben ik blij dat ik heb geluisterd naar het klepperen van mijn eierstokken. Want als ik naar mijn kinderen kijk, zie ik al wat mooi en goed is. En laten we niet vergeten dat, naast alle ellende, die hertjes en dat zelf geplukte fruit er ook écht nog wel zijn. Maar het zou zo prettig zijn als iederéén daarvan kon genieten. De wereld is heus een mooie plek. Maar zullen we elkaar dat dan allemaal gewoon eens gunnen? Misschien dat kinderen hun ouders dan ook ná de Jip & Janneke tijd blijven geloven als ze zeggen dat de wereld mooi is en de mensheid goed. Dat zou een hoop oorlog en rokende puinhopen schelen.
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
