Waarom ik er niks aan doe om mijn kind zindelijk te krijgen
Zindelijkheid is een heet hangijzer in het ouderleven. Maar hoe krijg je je kind nou op het potje? En wat als alle peuters op de crêche al zindelijk zijn, maar die van jou z’n kont tegen de krib gooit? Vala kan zich er niet druk om maken. Haar peuterdochter zoekt het maar lekker zelf uit.
Onlangs ging ik uit eten met een stel vriendinnen. Een van hen legde al snel haar wanhoop over de zindelijkheidstraining van haar 2-jarige dochter op tafel. Dat was namelijk een behoorlijke shitzooi. Letterlijk dus. Met plassen lukte het nog wel, maar het meisje wilde pertinent niet op de wc poepen en deed dat daarom dus gewoon maar in de door haar moeder zo zorgvuldig aangeschafte Frozen-onderbroekjes. Luiers droeg ze niet meer, want mijn vriendin had uit alle opvoedbijbels en van alle digitale moederplatforms begrepen dat als je die eenmaal uitgetrokken had er geen weg meer terug was. Dat zou maar verwarrend zijn voor een kind en bovendien zou wc-weigering daarmee alleen maar beloond worden. Genoeg bangmakerij om mijn vriendin de stuipen op het lijf te jagen, maar ondertussen zat ze dus wel diep in de shit en werd ze daar schijtziek van. Daarom gaf ik haar het advies waarvan ik wilde dat ik het bij mijn eerste twee kinderen zelf ter harte had genomen: let it go. Je kind wordt vanzelf wel zindelijk.
LEES OOK: Praten met peuters? Die van mij krijgt gewoon straf.
Drie maanden oud en al zindelijk
Zelf heb ik ook een dochter van twee jaar en ik maak me niet druk over wanneer zij uit de luiers komt. Dat heb ik wel gedaan bij haar grote broer en zus en dat heeft me geleerd dat stressen over zindelijkheid zinloos is en proberen om het af te dwingen al helemaal niet werkt. Zowel mijn zoon als mijn oudste dochter waren laat zindelijk. Althans, volgens de standaarden van tegenwoordig, want zindelijk worden lijkt soms wel een competitie: het is kennelijk een statussymbool als je kind snel zindelijk is. Er zijn zelfs ouders die beweren dat hun baby van drie maanden al uit de luiers is. Ja, daar moeten ze het kind dan wel twintig keer per dag voor met z’n blote kontje boven de pot houden en dat heet dan heel hip Baby Zindelijkheids Communicatie (BZC), of Elimination Communication, wat weinig meer is dan bezigheidstherapie voor mensen die kennelijk niks te doen hebben, maar ze gaan er prat op. Als dat je ding is en je kind vaart er wel bij, hartstikke mooi. Maar ik begrijp niet zo goed waarom vroeg zindelijk zijn tegenwoordig een soort maatstaf is voor succesvol peuteren. Waarom moeten die kinderen zowat hun luiers uit gekatapulteerd worden en wordt iedere peuter die op z’n derde nog niet geheel zelfstandig naar de wc bijna gaat verdacht van een ontwikkelingsstoornis? Poepen als prestigeproject, daar zou ik als kind dus van pure stress spontaan van aan de racekak gaan.
Zingende potjes
Twee keer heb ik me hevig druk gemaakt over of mijn kinderen wel ‘op tijd’ zindelijk werden. En voelde ik me die losermoeder toen alle andere peutertjes van nauwelijks twee jaar om ons heen klaarblijkelijk in een poep en een scheet zindelijk werden, voor ze überhaupt wisten waar hun eigen billen zaten. Onnodig, want twee keer werden mijn kinderen zomaar, helemaal uit zichzelf, zindelijk. Toen zij er zelf aan toe waren. En dat waren ze dus niet toen ze nog maar twee jaar waren. Ik had mezelf een hoop zorgen, slapeloze nachten, vrolijke voorlichtingsboekjes en dure, zingende potjes kunnen besparen als ik gewoon vertrouwd had op het zelfregulerend vermogen van het kinderbrein,- en lichaam. Inmiddels heb ik geleerd dat er drie zaken zijn waar je als ouder weinig tot misschien wel helemaal geen invloed op hebt: slapen, eten en zindelijkheid. Hoeveel opvoedboeken en methodes je er ook tegenaan smijt, een kind, hoe jong ook, bepaalt zelf hoe hij/zij dat reguleert. Als ouder kun je weinig anders dan je ziel in lijdzaamheid bezitten en meegaan in het ritme van je kind. Wat soms frustrerend is, maar altijd nog minder frustrerend dan als je je alleen maar gaat lopen frustreren over iets dat eigenlijk geen frustratie waard is omdat het simpelweg geen zin heeft om zo gefrustreerd te raken.
Het gaat uiteindelijk vanzelf
Een kind van twee jaar hoeft nog helemaal niet zindelijk te zijn. Jij hoeft je peuter niet zindelijk te maken. En wat vooral niet hoeft is je druk maken over of je peuter wel zindelijk wordt. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen en natuurlijk is het goed om daar als ouders op beducht te zijn. Maar bij de meeste kinderen gaat het echt vanzelf. Wanneer precies, dat verschilt per kind, maar laat je niet meeslepen in de ratrace voor ouders, want er is geen prijs voor degene met het vroegst zindelijke kind. Mijn dochter van twee jaar heeft op dit moment kennelijk wel wat beters te doen dan plassen en poepen op het potje. Haar woordenschat uitbreiden bijvoorbeeld. Schilderen met spaghetti bolognese. De perfecte driftbui krijgen. En terecht, want dat zijn belangrijke dingen voor een peuter. Het peuterleven is druk en je kunt nou eenmaal niet alles tegelijk. We zullen dus wel zien wanneer ze tijd heeft om de scepter te gaan zwaaien over haar blaas en sluitspier en tot die tijd blijft dat zingende potje lekker in de kast. Wie weet, misschien als ik haar verbiedt om zindelijk te worden voor haar vierde verjaardag, dat ze dat potje dan meteen kan overslaan en gewoon meteen op de wc kan. Ik ben namelijk al twee keer gillend gek geworden van het muziekje van dat potje. Laten we dus hopen dat mijn dochter als allerlaatste peuter van haar generatie zindelijk wordt. Dat zou me nog eens trots maken.
LEES OOK: Als je lieve baby opeens een driftige peuter wordt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
