Wil je alsjeblieft NU eten? Mama heeft een afspraak!
Column! Noor moet naar een afspraak, maar haar zoontje Philip (11 maanden) werkt voor geen meter mee. Woedend sms’t ze haar man….
Het is 17.15 uur. Ik heb een afspraak met mijn schoonzusje om haar pas geboren dochtertje te bewonderen. Volledig volgens schema bedenk ik dat als ik Philip om 17.15 uur eten geef, ik om 17.30 uur kan wegfietsen om op tijd de baby te bewonderen voordat mijn schoonzusje weer moet voeden.
Helemaal goed uitgedacht en zeer trots op mezelf start ik het avondeten-ritueel. Maar dan.. … aangezien ik regelmatig vers voedsel voor de Kleine Prins op tafel wil toveren, kook ik 1 keer in de 2 weken voor hem en vries ik dat keurig in. Zo ook die avond; ’s ochtends had ik een keurige AVG uit de vriezer gehaald (heerlijke aardappel met broccoli en kabeljauw; zelfs mijn man is jaloers op de kookkunsten die ik uithaal voor Philip aangezien hij het echt elke avond met minder moet doen).
Om 17.10 uur zet ik een pan met water op het fornuis (want o wee als ik de magnetron gebruik; mijn moeder heeft mij namelijk voor het leven afgeschrikt van de magenetron in verband met straling) en gooi ik drie bakjes met eten in de pan om lekker ‘au bain marie’ warm te worden.
Na 5 minuten is het zover, zet ik Philip in de triptrap, slab voor en gaan maar. Maar of Philip heeft door dat ik enigszins haast heb en besluit daar gebruik van te maken, of hij heeft echt geen zin want onder geen voorwaarde gaat de lepel richting zijn mond.
Bij poging 1 blijf ik geduldig als hij de lepel met overheerlijke kabeljauw uit mijn handen slaat en alles richting de grond vliegt en bij poging twee kan ik ook nog vagelijk glimlachen. Maar bij poging drie heb ik geen zin meer en spreek ik Philip vermanend toe en probeer het met de gebruikelijke: “tjoek tjoek” en: komt een vliegtuig je mond in gevlogen”.
Helaas: meneer weet van geen wijken en houdt zijn lipjes stijf op elkaar. Een geheel nieuwe situatie aangezien hij meestal het tafelblad er nog af weet te knagen, zoveel honger heeft hij.
Bij poging nummer 6 probeer ik hem te paaien met appelsap en leuke liedjes en bij poging nummer 10 verdwijnt er een stuk aardappel in mijn oog. Vanbinnen ben ik inmiddels aan het gillen geslagen en ik merk dat ik echt even een stapje achteruit moet doen.
Machteloos van zware geirriteerdheid sms ik mijn man dat hij NU naar huis moet komen ( heel hysterich; I know) en tegelijkertijd sms ik mijn schoonzus dat het me echt 1000 keer spijt maar dat ik niet kan komen omdat mijn allerliefste zoon weigert te eten en het nog wel even kan duren.
Manlief smst terug dat hij er zo aankomt en dat het vast allemaal wel meevalt. Ik smijt de telefoon op tafel, drink een glas water en ga weer aan tafel zitten voor poging nummer 11, terwijl ik geduldig en lief probeer te blijven. Halverwege poging nummer 21 komt manlief binnenlopen en doet zijn begroetingsritueel met Philip. Geduldig zegt hij tegen mij dat hij het wel even overneemt en ik ga op de bank zitten; wachtend op een nieuwe ronde van Philip zijn niet-willen-eten-parade.
Tot mijn grote verbazing eet Philip alles braaf en lief op, onderwijl glimlachend naar zijn moeder die met vette haren vol met aardappel uitgeblust terug kijkt.
Foto: Thinkstock.
