Waarom de juf niet aan mij hoeft te vragen of ze mijn kind mag straffen
Als je kind zich op school misdraagt, dan is het logisch dat het daarvoor gestraft wordt door de leerkracht. Daar ging Vala altijd vanuit. Maar dat blijkt helemaal niet zo vanzelfsprekend. Althans, tegenwoordig niet meer.
Onlangs werd ik gebeld door de juf van mijn zoon omdat hij die dag een klasgenootje had geplaagd. Nou viel het op zich allemaal wel mee met het vergrijp zelf, en natuurlijk, alle kinderen plagen weleens een ander, zeggen iets lelijks, of doen iets wat niet mag. Daar hoeven ze dus heus niet drie dagen voor op water en brood gezet te worden, maar slecht gedrag behoeft wat mij betreft wel een consequentie. En pesten, in welke vorm dan ook, is voor mij altijd een no go.
Pesten kan het leven van een kind ongelooflijk vergallen en zelfs verregaande gevolgen hebben voor iemands latere leven. Meerdere mensen die ik ken zijn vroeger op school gepest en die hebben daar heel lang en in sommige gevallen zelfs nu nog, last van gehad. Zero tolerance is mijns inziens dan ook de enige remedie op dit gebied en al helemáál als mijn kind de pester is. Dientengevolge zat mijn zoon die dag na school dus meteen op zijn kamer, mocht hij de rest van de week niet op de iPad en moest hij van mij de volgende dag meteen zijn excuses aanbieden aan zijn klasgenootje. Wat hij, zo bleek toen ik wederom gebeld werd, niet had gedaan. Want ‘dat wilde hij niet’ aldus de juf. Op mijn vraag wat zij daarna gedaan had, was haar antwoord “Niks.” “Je hebt hem geen straf gegeven?” vroeg ik nogmaals voor de zekerheid. Maar nee, dat had ze niet gedaan. Ze wist niet of ‘dat van ons wel mocht’. En toen brak mijn spreekwoordelijke klomp.
LEES OOK: Dit is de nachtmerrie van elke moeder – en hoe het Vala echt overkwam.
Jouw klas, jouw regels
“Oh, dankjewel!” riep ze vervolgens ook nog verbaasd, toen ik haar ervan verzekerde dat ze mijn kind wel degelijk mag straffen als het zich als een etterbak gedraagt. Wat natuurlijk heel beleefd is, maar eigenlijk vooral een beetje raar. Hoezo weet een leerkracht niet of ze een vervelend kind mag straffen? Is er iemand anders die daar op dat moment iets over te zeggen heeft dan? Dat lijkt mij niet. Tenslotte is de leerkracht op school degene die bij het kind is en dus getuige is van, en kan oordelen over, het gedrag. Daarnaast is het, tijdens schooluren, ook de táák van de leraar om een kind te disciplineren, simpelweg omdat de ouders er niet zijn. Of papa en mama het er nou mee eens zijn of niet, dat doet er helemaal niet toe. Jouw klas, jouw regels. En daarmee uit.
Dat ouders verhaal komen halen als Teuntje thuis vertelt dat de juf hem gewaterboard heeft, of als hij de bloedende striemen van een Spaans rietje in zijn knokkeltjes heeft staan, zou ik nog begrijpen. Voordat de school overgaat tot dergelijke maatregelen zou ik ook wel graag een toestemmingsformuliertje gekregen willen hebben. Maar gewoon, een kind op de gang zetten, strafregels laten schrijven, niet buiten laten spelen, of welke door de maatschappij algemeen geaccepteerde straf ook de voorkeur van de juf heeft, dat hoeft toch echt niet eerst voor akkoord langs het ouderlijk gezag. In de klas is er namelijk maar één iemand die scepter zwaait en dat is degene die voor het bord staat.
Zanikende zeurouders
Het feit dat een juf haar werk niet naar behoren kan uitvoeren, omdat ze bang is wat ík ervan vind lijkt mij een teken aan de wand dat ouders van tegenwoordig een beetje gek geworden zijn. Deze juf is namelijk niet de enige die gebukt gaat onder de toorn van papa en mama die het ouderschap tot een soort religie verheven hebben die strikt dient te worden nageleefd. Moderne ouders zijn een stelletje hysterische, arrogante en vooral veeleisende kapsoneslijers geworden die van mening zijn dat alles draait om hun geliefde hartelapje.
Waar we het vroeger pas te horen kregen dat ons kind op school op de vingers was getikt omdat-ie er letterlijk blauwe plekken van had (en dan was het enige ouderlijke commentaar alsnog: “Je zal het er wel naar gemaakt hebben”), dient de juf bij wijze van spreken nu al schriftelijk en in drievoud een verzoek in om haar leerlingen aan te spreken met ‘je’ ipv ‘u’. En hoewel ik het met al dat gestaak van de laatste tijd niet eens ben, snap ik heel goed dat je er in het onderwijs tegenwoordig op een gegeven moment wel klaar mee bent. Van een paar pestende kleuters gaat je cortisollevel en je werkdruk echt niet meteen door het dak, maar van al die zanikende zeurouders zou ik ook een burn-out krijgen.
Beste juf, fuck die ouders!
Ouders, doe gewoon eens normaal en laat de juf haar werk doen. Dat kan ze namelijk heel goed en wij moeten ons daar vooral niet mee bemoeien. En als je het blijkbaar allemaal beter weet, ga dan zelf voor de klas staan. Wedden dat je dan binnen de kortste keren zelf al die brutale apen zonder overleg de gang op sodemietert? Misschien dat jij zelf thuis de tijd hebt om je obstinate kleuter na een goed gesprek braaf z’n zonden te laten overdenken, ipv ‘m op het strafkrukje te kwakken, maar als je dertig van die etterlijers in het gareel moet zien te houden, dan is er weinig tijd voor zachte heelmeesters. En al helemaal niet voor alle dertig verschillende opvoedmethodieken van de hedendaagse helikopterouders. En beste juf, voor jou geldt: fuck die ouders. Als je weer eens te maken krijgt met zo’n zeurkous reageer dan met de lijfspreuk van Cartman uit Southpark: ‘Respect my authority’ en maak er verder geen woorden meer aan vuil. Doe gewoon je ding en laat papa en mama in hun eigen sop gaarkoken. Als mijn kind de klas op stelten zet, in vredesnaam, bonjour hem dan die klas uit. Grijp ‘m bij z’n kladden en zet hem met 500 keer ‘Ik mag niet klieren’ op de gang. Hij zal het er vast en zeker naar gemaakt hebben. Mijn zegen heb je.
LEES OOK: Hoe ik door het verjaardagsfeestje van mijn dochter in een moederfittie belandde.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
