Als je kinderen eindeloos ruzie maken – Vinca wordt er knettergek van
Vinca’s kinderen staan regelmaat als kemphanen tegenover elkaar. Ze weet dat het erbij hoort, maar vaak wordt ze er helemaal gek van. En kan ze het niet laten om er tussen te springen.
Ik kom uit een gezin van vijf kinderen. Gezellig, maar natuurlijk was dat onderling niet altijd pais en vree. Vooral mijn jongste broer en zus waren een periode echt water en vuur. Het was zo erg, dat mijn zus het sleutelgat van haar kamerdeur dicht gepropt had met kauwgom, zodat mijn broer niet naar binnen kon gluren. Ikzelf ben het nakomertje en scheel acht jaar met de eerstvolgende boven mij. Maar zelfs wij botsten soms enorm op zijn tijd, bij voorkeur onder de afwas. Dan vloog het bestek regelmatig door de keuken.
LEES OOK: Aan alle ouders met ruziënde kinderen: het wordt beter!
Nu heb ik zelf drie van die exemplaren. De kleinste is nog niet rijp voor ruzie, maar nummer 1 en 2… Nou, die kunnen er wat van. Inmiddels zijn ze 9 en 7 en het temperament en irritatieniveau neemt met grote sprongen toe. Ook van mijn kant, want foei wat kan ik er slecht tegen. Eindeloze discussies om niks, wie met welk poppetje mag spelen, of wie de afstandsbediening als eerste had. Er hangen inmiddels ook regelmatig briefjes op de slaapkamerdeuren. ‘Ju mag er nit in eerst kloppe of ik wort boos’, dat soort werk. Ook in de auto is het vaak raak, dan ontploft er een, omdat de ander het gore lef had om bijvoorbeeld door háár raampje naar buiten te kijken.
Eén van mijn vriendinnen heeft de bewonderenswaardige kracht om het gewoon te laten gebeuren. “Oh, de kinderen slachten elkaar even af…ik doe even de deur dicht, is zo weer voorbij”, zegt ze dan koelbloedig. Mij lukt dit niet. Al dat gekibbel om níks, ik word er furieus van en spring er dan ook regelmatig (oké, eigenlijk altijd) tussenin. Wat vaak resulteert in de fameuze onpedagogische situatie waarin ik krijs: “SCHREEUW NIET ZO TEGEN ELKAAR!” Ook probeer ik ze tot rust te manen met de woorden: “Jullie zijn nou eenmaal tot elkaar veroordeeld, doe het er maar mee! Wees lief voor elkaar!” Het helpt (natuurlijk) voor geen meter.
Ik weet, het hoort erbij, het is een natuurlijk proces en heeft te maken met de sociale ontwikkeling of zoiets. Ze zullen er later veel aan hebben, maar wát precies dat vraag ik me vaak af. Uit frustratie en om mezelf te sussen dat als dat geruzie écht een doel treft, ben ik er daarom maar eens ingedoken.
Op verschillende opvoedsites lees ik oa. het volgende over ruzie:
1. Het leert kinderen om te gaan met boosheid, frustraties. Iedereen heeft dat en het moet er zo nu en dan gewoon uit.
2. Samen tot compromissen komen is iets wat je moet uitproberen, het kan ook verkeerd uit pakken. Dan is thuis een veilige plek om dit te doen, omdat je je broertje of zusje niet kwijt kan raken en een vriendje bijvoorbeeld wel.
3. Het is goed voor het ontdekken van rollenpatronen en eigen identiteit. Wie is de baas, kun je hiermee omgaan en zo niet hoe los je dat op?
4. Door ruzie te maken leren kinderen hun gevoelens onder woorden te brengen. Als ze elkaar tenminste niet fysiek te lijf gaan. In dit laatste geval moet je wél altijd ingrijpen.
5. Ze leren voor zichzelf op te komen.
6. Ze leren rekening te houden met de gevoelens van anderen en te kijken wat de ander wil.
7. Het is goed voor de ontwikkeling van de sociale vaardigheden.
8. Ik zelf zie ook nog wel een klein voordeel: er sneuvelt regelmatig iets van speelgoed tijdens de ruzie. Dat ruimt zo lekker op.
9. Kinderen leren het meeste van een ruzie wanneer ze zelf de kans krijgen deze ruzie op te lossen.
Met die laatste heb ik denk ik mijn antwoord en eigen les. Mama hou je erbuiten! Laat ze het in eerste instantie zelf oplossen. Dus spring er niet meteen tussen. Lukt het ze zelf niet, laat dan ieder zijn verhaal vertellen en vraag ze daarna hoe ze denken dat ze het op kunnen lossen. Wat ik zelf in de praktijk al wel geleerd heb ik dat ik vaak meer last van die ruzies heb dan zijzelf. Juist als ik heftig ingrijp, keren zich gebroederlijk tegen mij, of zitten ze binnen no-time weer harmonieus te spelen. Even doorbijten dus, het is een fase, alleen die kauwgom in dat sleutelgat, dat gaat er dus nooit meer uit.
LEES OOK: 18 Dingen die je denkt als je kinderen ruzie maken.
