Jonge vader Michiel: “De keizersnede stond hoog op ons verlanglijstje”

Michiel Stroink (34), schrijver van de romans Exit, Tilt en Of ik gek ben (binnenkort verfilmd met o.a. Tibor Lukács en het regiedebuut van Frank Lammers) is onlangs vader geworden van zoon Mink. En wat doet een schrijver om al die nieuwe ervaringen te verwerken? Juist! Schrijven!

Een keizersnee is de Rolls Royce onder de bevalmethodes. In de mode geraakt toen kroonprinsen nog belangrijker waren dan de koningin die ze uitbroedde. Effectief, want in plaats van een tijdverslindende bevalling, pellen ze de vrouw zo’n beetje van het kind af. Waar dit vroeger voor minstens één slachtoffer zorgde, is de moderne geneeskunde inmiddels in staat het risico tot een minimum te beperken.

Lees ook: De laatste trend op het gebied van keizersnede-bevallingen: Seeding. Iets voor jou?

Al voor ik mijn vriendin bezwangerde met wat sinds heel kort onze oogappel is, stond de keizersnee hoog op ons verlanglijstje. Maar afschrikwekkende pleidooien, vermomd en verkapt gebracht in fluorescerende kappersblaadjes met namen als Moeder, Jonge Ouder, Je Baby En Jij, Bevallen: 100 Feestideeën, en Bloed, de glossy, brachten ons er toch toe om andere methodes te verkennen.

Na veel zenuwachtige voorpret (van haar kant) en verbijstering (van mijn kant), kozen we voor Hypnobirthing. Voor wat? Ik zal het zo simpel mogelijk houden. Bevallen is een natuurlijk fenomeen. Koeien, dolfijnen en vrouwen in derdewereldlanden draaien er hun hand (of hoef, of flipper) niet voor om, maar in het verwende Westen hebben we deze vloek en een zucht vervormd tot een huiveringwekkend horrorverhaal. Hypnobirthing betekent: je zo apathisch en zen mogelijk opstellen, zodat de natuur (of de zwaartekracht) zijn werk kan doen.

Een peperdure cursus, tal van impotentmakende filmpjes en een kleine meter hippielectuur later, waren wij informeel gediplomeerde Hypnobirthers. In de achterbak van mijn auto lagen de gong, de wierook en de Tibetaanse gebedsmolentjes al klaar, tot mijn vriendin me een teleurgesteld berichtje stuurde. “Hij wil niet draaien. Het wordt toch een keizersnee.” Mink gooide zijn kont tegen de esoterische krib, dus ik Googlede alsnog op ‘keizersnee’.

Toen ik wat afbeeldingen had bekeken en op het punt stond mijn eigen ogen uit te krabben, stuurde mijn vriendin me een link voor de zogenaamde Gentle Sectio – dat is een keizersnee 2.0. Een ingreep met de effecten van een gewone keizersnee, maar in een omgeving met gong, gebedsgenezers en artsen op geitenwollensokkensandalen. Bingo.

De marktwerking in de zorg parasiteert lustig op de paniekerige modegrillen mee en via booking.com bleek het een koud kunstje om ons dagje uit naar smaak in te vullen. Ontbijten met een croissantje, ruggenprik met aardbeiensmaak, en popcorn en 3d-brillen voor de aanstaande vader. Een keizersnee is de Rolls Royce onder de bevalmethodes. Waarom zou je eigenlijk met minder genoegen nemen?

Lees ook: Wat mensen denken (en zeggen!) als je met een keizersnede bent bevallen.