Jolijns man ging vreemd: “Maar eigenlijk kan ik het hem niet kwalijk nemen.”

Jolijn (35) is getrouwd met Simon (37) en samen hebben ze drie zoontjes. Toen Simon al een tijdje raar deed ging Jolijn op onderzoek uit en kwam erachter dat hij een affaire had met een collega. Eerst was ze woest op hem. Maar inmiddels geeft ze vooral zichzelf de schuld.

“Het is zo cliché: hij liet z’n telefoon een keer slingeren toen hij onder de douche ging en toen vond ik de appjes van z’n collega die weinig te raden overlieten. Ik was niet eens echt geschokt, want eigenlijk wist ik het al lang. Ontkennen kon-ie dus niet meer, hij zat als een rat in de val. Woest was ik. Het is dat we die drie kleintjes hebben, anders had ik ‘m waarschijnlijk direct het huis uit geschopt. Maar goed, dat doe je natuurlijk niet zomaar als je samen een gezin hebt. Spijt had-ie wel, maar gelijk kwam ook zijn verweer: hij voelde zich al jaren verwaarloosd door mij, niet gezien. Ik was alleen maar met de kinderen bezig, had nauwelijks aandacht voor hem. En we hadden al tijden geen seks meer gehad. Slappe excuses, vond ik. Ja, we hadden drukke jaren achter de rug met de kinderen. Ja, we vreeën wat minder dan toen we nog maar met z’n tweetjes waren. Maar dat is toch normaal? Zo gaat dat toch gewoon? Als je kinderen krijgt ben je er in de eerste plaats voor hen, jezelf zet je opzij. Hij was toch zeker een volwassen vent? Hij snapte toch wel dat-ie het even met wat minder aandacht moest doen? Dat mijn prioriteit bij de kinderen lag? Mij viel niets te verwijten, vond ik. Ik was het slachtoffer, niet hij. Iedereen was het met me eens. Behalve één vriendin. En die drukte me op een gegeven moment even keihard met mijn neus op de feiten.

LEES OOK: Een heel nieuw seksleven: “Ik ging gewoon naakt voor zijn neus staan.”

“Maar wat is jouw aandeel hierin?” vroeg ze me en ik was stomverbaasd en ontzettend beledigd. Hoezo mijn aandeel, ik kon er toch niks aan doen dat Simon kennelijk zijn lul niet zijn broek kon houden? “Doe nou niet zo naïef, Jolijn.” zei mijn vriendin, “Je weet best dat-ie een punt heeft. Want wat heb jij de afgelopen vijf jaar gedaan? De moeke uitgehangen. Ik weet niet anders meer of je hebt een kind aan je tiet hangen en eentje aan je rokken. Je springt ’s ochtends in die eeuwige afgeragde spijkerbroek, je frommelt je haar in een knotje en meer doe je niet meer aan je uiterlijk. En je praat alleen nog maar over die kinderen.” Zo. BAM. Auw, die kwam wel even binnen. Ik wilde boos op haar worden, maar ergens diep van binnen wist ik ook dat ze een punt had. Want inderdaad, sinds onze oudste is geboren is mijn hele leven om het moederschap gaan draaien. In het begin omdat het allemaal nieuw en overweldigend was en ik het niet voor elkaar kreeg om nog een beetje aandacht aan mezelf te besteden, maar uiteindelijk heb ik het ook gewoon maar zo gelaten. Omdat ik het wel makkelijk vond ofzo. Maar wat Simon wilde en wat hij nodig had, dat vond ik niet meer belangrijk.

Voor de duidelijkheid: vreemdgaan is natuurlijk nooit oke. Nog steeds vind ik dat daar nooit een excuus voor is. Maar ik kan niet anders dan toegeven dat ik voor mijn man de afgelopen jaren geen aantrekkelijke partner ben geweest. Ik heb mijn uiterlijk verwaarloosd, ik heb hem heel vaak afgewezen, en inderdaad, ik had weinig te vertellen als het niet over de kinderen ging en de dingen die híj te vertellen had, daar luisterde ik eigenlijk maar met een half oor naar. Ik was alleen nog maar moeder en niet meer zijn vrouw. Voor mij kwam hij altijd op de tweede plaats. En als hij me duidelijk probeerde te maken dat hij dat vervelend vond, deed ik daar niks mee. Sterker nog, ik vond dat-ie niet moest zeuren. Door de harde woorden van mijn vriendin ben ik het van zijn kant gaan bekijken en heb ik me gerealiseerd dat ik wel degelijk een aandeel heb gehad in de crisis waar we nu in zitten. Ik bén inderdaad een ‘moeke’ geworden. En dat is heel iemand anders dan de vrouw waar hij jaren geleden mee getrouwd is.

Hoe het nu verder moet met ons weet ik niet. Zijn ontrouw heeft een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen geslagen en daarnaast ben ik natuurlijk ook gewoon heel boos op hem. Maar ik ben ook boos op mezelf, dat ik onze relatie tussen mijn vingers door heb laten glippen. Het is zo makkelijk om jezelf te verliezen in het moederschap, ik zie het nu opeens ook bij veel vriendinnen, die allemaal hetzelfde doen als ik gedaan heb. Het sluipt erin en voor je het weet ben je vijf jaar verder en elkaar helemaal kwijtgeraakt. Ik hoop dat ik op een gegeven moment de kracht in mezelf kan vinden om Simon te vergeven en dat we elkaar weer kunnen gaan zien als geliefden, ipv alleen als ouders. Daarvoor moet ik zelf ook veranderen, dat weet ik. Maar op dit moment ben ik daar nog lang niet en ik weet ook niet of we ooit weer op dat punt kunnen komen. We hebben inmiddels besloten dat we in relatietherapie gaan, want ik vind wel dat we er alles aan moeten doen om het weer goed te krijgen. Al was het alleen maar voor die drie kleine mannetjes die ons nodig hebben. Ze zeggen vaak dat je er sterker uitkomt als er zoiets gebeurt. Dat hoop ik dan maar. Op dit moment zie ik nog niet zo goed hoe dan, maar misschien moet ik gewoon maar niet al te ver vooruit kijken. Tenslotte waren we ooit zo verliefd, daar moet toch nog wel wat van over zijn?”

De namen in dit interview zijn om privacyredenen gefingeerd.

LEES OOK: Mara wil graag een groot gezin: “Maar mijn man vindt het goed zo.”