Ja, het gaat heel snel voorbij – en waarom ik dat niet erg vind
Jonge ouders krijgen het vaak te horen: ‘Ze worden zo snel groot, voor je het weet is het voorbij’. En dat ze er dus van moeten genieten. Ondanks het slaapgebrek, het constante zorgen en alle stress die de tropenjaren met zich meebrengen. Omdat ze het nog zullen missen. Maar is dat zo?
In JAN Magazine vertelden een aantal ouders hoe ze met weemoed in hun hart terugkeken op de jaren dat hun kinderen nog klein waren. Dat ze zich destijds afvroegen wanneer er een eind zou komen aan die ellenlange, vermoeiende dagen met jankende baby’s en dreinende peuters. Met van huis, naar kinderdagverblijf, naar werk en weer terug rennen en vliegen. Met zindelijkheidstrainingen en driftbuien. Met geen tijd meer voor jezelf en voor je partner hebben. Wanneer die kinderen eindelijk een beetje groter en zelfstandiger zouden zijn. Maar dat het toen zomaar opeens zover was. Dat ze nu niet meer weten waar de tijd gebleven is. Wilden dat ze er destijds meer bij stil gestaan hadden. Bij hoe bijzonder het was om kleine kinderen te hebben. Dat ze dat vaak missen. En dat je dus, geheel volgens het cliché, pas weet wat je hebt als het voorbij is.
LEES OOK: Dilemma: kies je wel of niet voor meer kinderen als je eerste kind een ‘zorgenkind’ is?
Blij dat het voorbij is
Als moeder van drie inmiddels ‘grote’ kinderen van negen, zeven jaar oud kan ik zeggen dat het klopt: het gaat heel snel voorbij. Toen ik er nog middenin zat dacht ik dat het nooit meer over zou gaan, maar nu lijkt het wel gisteren dat ze als kleine opdondertjes aan mijn rokken hingen. Maar: ik mis het niet. Sterker nog: ik ben iedere dag weer blij dat het voorbij is. Iedere dag dat mijn kinderen ouder worden geniet ik meer van hen en van het moederschap. Natuurlijk, als ik terugkijk naar foto’s uit de tijd dat mijn kinderen nog echt klein waren, dan smelt ook mijn moederhart. Dan denk ik: ‘aaaahhhh’, en ‘oooohhhh’, en ‘wat waren ze toch schattig’. Maar daar houdt het wel mee op. Voor geen goud zou ik ernaar terug willen. En hoewel de peuter die ik thuis ook nog heb rondlopen superschattig is en ik als ervaren ouder inmiddels weet dat al het gedoe dat ze met zich meebrengt maar heel kort duurt, kan ik niet wachten tot ze is uitgegroeid tot een echt persoontje. Tot iemand die haar eigen billen af kan vegen en met wie je een wezenlijk gesprek kunt voeren. Ja, die eerste jaren gaan heel snel voorbij. En ik kan alleen maar zeggen: godzijdank.
Opluchting
Vanaf het eerste moment dat ik een kind kreeg wist ik al dat ik niet gemaakt ben voor het kleine-kinderen-ouderschap. Het is gewoon mijn ding niet. Ik ben er niet goed in, ik vind het niet leuk. Niemand vindt het leuk om chronisch moe te zijn en poepluiers te verschonen, maar ik vind alles wat er verder komt kijken bij het hebben van kleine kinderen óók gewoon niet leuk. Natuurlijk hield ik vanaf de allereerste minuut van mijn kinderen en heb ik altijd alles in het werk gesteld om ze alles te geven wat ze nodig hadden en natuurlijk waren er ook mooie momenten waar ik heel erg van genoten heb en waar ik met veel liefde op terugkijk, maar ik kan niet zeggen dat ik ernaar terug verlang. Ik hoef ze niet nog een keer als baby’s op mijn borst te hebben liggen. Ik hoef niet nog een keer door hun vlassige peuterhaartjes te strijken. ‘s Ochtends hun warme lijfjes uit hun ledikant te tillen en ze op de commode uit hun slaapzakjes te ritsen. Ja, dat was fijn, mooi, ontroerend, bijzonder. Maar dat is geweest. Ik vind het niet erg dat ze me steeds minder nodig hebben, steeds onafhankelijker worden, niet meer constant bij me willen zijn. Ik vind dat juist mooi. En vooral ook: nogal een opluchting.
Ingewikkelder, maar makkelijker
Als ze straks als bokkige pubers op hun kamers zitten te stinken en tegen alles en iedereen aanschoppen zal ik ze ongetwijfeld regelmatig net zo vervloeken als toen het schuimbekkende peuters waren. Maar ik weet zeker dat ik ook dan de tropenjaren niet zal missen. Ik ben gewoon beter in het bemoederen van oudere kinderen. Ik haal daar meer voldoening uit. Niet omdat het makkelijker is, want eigenlijk zijn de problemen die ik nu met mijn kinderen heb veel groter dan toen ze nog klein waren. Gedoe met school, gedoe met vervelende en soms zelfs al verkeerde vriendjes, steeds groter en belangrijker wordende opvoeddilemma’s, het is allemaal ingewikkelder dan een paar jaar geleden. Maar ik ervaar het als veel makkelijker. En ik heb niet de makkelijkste kinderen. Ik weet ook dat er grote zorgen aankomen en heb niet de illusie dat ik het moederschap de komende jaren met twee vingers in mijn neus kan doen. Maar als mijn kinderen uiteindelijk uit huis zijn, zal ik op die tijd wel met weemoed terugkijken. Omdat dat is wat ik leuk vind, wat ik kan: grote kinderen hebben. Omdat ik hier daadwerkelijk van geniet. En deze tijd, en alles wat er nu aan zit te komen, voor mijn gevoel waarschijnlijk wél te snel voorbij gaat.
Doe mij maar grote kinderen. Die eerste periode zou ik het liefst overslaan, of in ieder geval in zijn geheel vergeten. We hebben de foto’s nog en dat is wat mij betreft meer dan genoeg herinnering. Herleven hoeft van mij niet. Want wat je ternauwernood overleefd hebt mis je alleen als kiespijn.
LEES OOK: Als je kind altijd vroeg wakker is (Vala kan het niet meer aan).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
