Dit is ‘m, hoor: dé opvoedhack. Of eh…niet?
Het was lang zoeken, maar we hebben ‘m dan eindelijk gevonden, de heilige graal van het opvoeden. Stel je voor dat je weer eens in de supermarkt staat met een schuimbekkende peuter die zich in blinde woede aan zijn tanden optrekt aan het koekjesschap… Dan word je niet boos, je verheft niet je stem, je begint niet met tellen. Nee, je haalt gewoon je ‘discipline sheet’ tevoorschijn!
Lees ook: Zo EET je kind ALLES (Serieus, dit is de truc!)
We herkennen het allemaal als ouders, van die situaties waarin je het liefst rustig en begripvol zou wíllen reageren, maar waarin er dan toch een snauw, een opgeheven vinger, of een geïrriteerde diepe zucht uitkomt. Psycholoog Vanessa LaPointe komt met de oplossing: op haar ‘discipline sheet’ staan pedagogisch verantwoorde reacties die je op je kind kunt loslaten als het driftduiveltje weer eens bezit van hem neemt. Want, zegt LaPointe: dat gedrag komt ergens vandaan en het is belangrijk de emoties van onze kinderen te erkennen en te respecteren.
Tja. Allemaal prachtig hoor. In theorie. Maar in de praktijk? Wat mij betreft gewoon niet haalbaar. En eigenlijk ook best wel een beetje onzin. Inderdaad, in een ideale wereld beschikken ouders altijd over een eindeloze portie engelengeduld, óók op zaterdagochtend in een overvolle supermarkt, met een to do list van drie meter lang en twee dreinende kinderen aan hun benen. In de realiteit zijn ouders echter ook gewoon maar mensen. Die ’s ochtends alweer voor dag en dauw met hun hoofd in een kop koffie het irritante gewauwel van Bumba de horrorclown op de tv hebben moeten doorstaan. Voor 10.00 uur al zes keer een doorgelekte poepluier hebben verschoond. En vooral: mensen die het soms gewoon even gehad hebben als hun peuter voor de 300ste keer krijsend ter aarde stort ipv gewoon zijn schoenen aan te trekken. En die dan dus boos worden. En daarom eventjes geen zin hebben om enorm verantwoord in de emoties van hun kind te duiken.
Want waarom zou dat eigenlijk altijd moeten? Nimmer aflatend begrip hebben voor de grillen van je kroost? Waarom zou je begrijpend moeten knikken, als je kind grijzend de zoveelste vieze scheet laat tijdens het avondeten, terwijl je al zes keer hebt gezegd dat je dat dus niet wilt hebben? Of waarom zou je een studie moeten maken van zijn diepgewortelde zieleroerselen, als je kleuter uit pure ordinaire frustratie zijn kleine broertje stiekem zit te knijpen? Wat is er mis mee als je kind weet dat ‘ie nu gewoon echt eventjes een grens overgaat en dat jij er dus gewoon hé-lé-maal klaar mee bent? Hoe moeten kinderen anders leren wat gepast gedrag is en wat niet? Dat er consequenties zitten aan de dingen die ze doen en dat die consequenties gewoon niet altijd even leuk zijn? Sorry, maar ik zijg dus echt niet op mijn knieën om met mijn kind te praten over zijn klaarblijkelijke emotionele leed (en by the way: wélk leed?), als hij stelselmatig bezig is het bloed onder mijn nagels vandaan te trekken. Op zulke momenten mag hij best weten dat hij mama boos maakt en dat ‘ie zich beter anders kan gedragen, omdat hij met dergelijk gedrag geen vrienden maakt. Zo gaat dat namelijk in het leven en als ik hem dat niet leer, wie moet het dan doen?
Natuurlijk zullen er momenten zijn dat je kind het even moeilijk heeft, moe is, of honger heeft en daarom beter luistert naar het duiveltje op zijn ene schouder, dan naar het engeltje op zijn andere. En dat ‘ie meer gebaat is bij een knuffel en een begripvolle aai over z’n bol dan bij een boze moeder die de disciplinescepter woest boven haar hoofd in het rond zwaait. Maar meestal is een kind gewoon stout omdat ‘ie stout is en simpelweg, een kind. Een kind dat nog veel te leren heeft over wat wel kan en wat niet. En daar heeft ‘ie dus zijn ouders voor. Die soms vermoeid met hun ogen rollen, boos worden of hem naar z’n kamer sturen. In plaats van hun ‘discipline sheet’ erbij te pakken en hun peuter aan onderwerpen aan een rondje psychotherapie. Want kom op zeg, daar kunnen ze later wel gewoon voor naar een psycholoog. Zoals het hoort bij volwassen worden.
Lees ook: Helicopterouders, ga eens landen! De kindertijd is overrated.
(Bron: Huffpost Parents)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
