Wát is hier gebeurd? Als je even 1 seconde niet oplet…

Ken je dat? Dat je even iets doet – lees: 20 seconden naar de wc bent, de Kliko naar het eind van de straat rolt, of die ene minuut dat je doucht, en dat je dan de kamer binnenkomt en er strepen over de muur zitten? Of pindakaas in je gordijn? Dit was mijn oogst, deze week. Ongelogen.

Lees ook: Deze plekken veranderen opeens in een spa als je moeder bent

Hoe krijgen die twee keutels van mij dat zo snel voor elkaar? Hoe?! Ik heb het me al zo vaak afgevraagd. Deze week in het bijzonder, want mijn schoonmaakhulp (chic hè? Die heb ik pas sinds kort en ik heb haar nu al heilig verklaard en ze mag echt noooit meer weg, want ze is haar geld echt driedubbel waard) is dus met vakantie. En nu kon ik afgelopen week niet denken: nog maar een dag, dan is ze er weer. Nee, ik moest echt even bedenken of ik dit meteen ging opruimen of dat de calamiteit nog wel een half weekje kon wachten op een oplossing. Dit was wat ik tegenkwam:

Mijn dochter vond het nodig dat het fruit ook even in een badje ging dit weekend. Want de bananen, appels en avocado’s hadden het ook vast warm. Topidee!

Ik vermoed dat dit pindakaas is. Dat vermoed ik omdat ik de kids onder de tafel vandaan trok met een pot pindakaas. Die pot pindakaas was leeg. En de handjes van mijn kids. Die zaten dus helemaal onder. Die peperdure eikenhoutenvloer dus ook.

Dit is baby Joep. Baby Joep heeft een piemeltje en een nogal mannelijke naam, maar laat je niet misleiden: ze is dus een meisje, aldus mijn kleuterdochter. Op dit moment voorzien van een sticker op haar hoofd, smeerkaas rond haar ogen en twee vieze sokjes van mijn dreumeszoon. Ze plakte ook een beetje. Aan de tafel. Dat kwam waarschijnlijk door de lijm die aan haar kontje zat gesmeerd.

Waarom geef ik mijn dreumeszoon dan ook een stenen bordje bij het ontbijt? Nou, omdat de rest dus in de vaatwas vies stond te zijn. Gevalletje eigen schuld, dus. Het is ook zo moeilijk, je bordje gewoon op tafel laten staan. Ook als je 19 maanden oud bent.

Dat je dan je telefoon even pakt om een appje te sturen, maar je je eerst door 200 lugubere selfies van je dochter heen moet worstelen.

Jongens, zó leuk om aan de plant te gaan hangen. Oh, hij kan omvallen. Oh dát wisten we niet.

Tja. Droog zand is ook niet alles. Dit spul heeft een betere consistentie. Zeker voor de houten speeltjes die in de zandschelp zijn geeïndigd. En die na een halve dag al volledig gecomposteerd waren.

‘Nee we hebben niet op de tafel getekend, het papiertje drukte gewoon door.’ Ik zweer het je. Ze beweerden het. Met uitgestreken smoeltjes.

Ik heb bijna alles gewoon laten liggen zoals ik het aantrof. Ik heb er namelijk de kracht niet meer voor – naast die zeven wasjes die ik per week sta te draaien. Elke ochtend loop ik nu met een grote boog om alle troep heen. Nog maar twee dagen. Dan komt ze weer, mijn schoonmaakgodin. Misschien moet ik alvast een appeltaartje voor haar bakken en de vlag hijsen om te laten weten hoe blij ik met haar ben. Twee dagen, dat hou ik nog wel vol…

Lees ook: Nu ben ik dus zo’n moeder