Dit is een heel vies stukje over baby’s met wormpjes (brrr…)

Schijnbaar is ‘wormpjes’ het ergste wat een meisjesbaby kan overkomen, een crisis waar je hele nachten van wakker ligt, vergelijkbaar met tandjes en krampjes. Onze columnist Martijn Adelmund (vader van drie dochters) vertelt over een vies detail, waar je zelden over leest: je kunt ze met je blote handen vangen.

Ik ben getrouwd met Catalijn, die de dochter is van een bioloog. Doorgaans merk ik daar weinig van, behalve als we op vakantie zijn en mevrouw opeens alle vlindersoorten van West-Europa blijkt te herkennen. Ze heeft een mateloze fascinatie voor beestjes en een grenzeloos geduld om ze te spotten.
Zelf heeft ze weinig aan deze talenten (dat is waarom de meeste biologen werkzaam zijn in de IT), behalve dan dat ze mij er altijd weer mee weet te verassen. Zo vond Cat in studentenstad Utrecht al drie keer haar gestolen fiets terug, gewoon door geduldig en goed te kijken. Oh, ja: en nu we kinderen hebben, blijkt dat ze hoofdluis en aarsmaden met haar blote handen kan vangen. Freek Vonk is er niets bij. Het is wonderlijk. Die hoofdluis, dat snap ik nog wel. Apen doen niet anders. Maar aarsmaden…

Lees ook: Vieze dingen die alle moeders doen (zonder blikken of blozen).

Er was een tijd dat ze niets voor me betekenden. Ik had dat afschuwelijk klinkende woord nog nooit serieus gebruikt. Een vage herinnering aan wormpjes had ik wel, waarschijnlijk uit mijn eigen kindertijd – maar dat was iets dat ik uit mijn gedachten verbannen had. Dat veranderde allemaal toen ik kinderen kreeg, dochters welteverstaan.
Ik kan me een weekeindje Centre Parks herinneren, waar we onze babydochter meenamen. Ze was nog niet eens één jaar. Tergende pijnen had ze en we hadden geen idee wat het was, tot we op internet vonden dat alle symptomen duidden op wormpjes. Blijkbaar kruipen ze in die warme luier uit de anus richting de voorkant. Met een simpel pilletje had alles verholpen kunnen zijn, maar we hadden niets bij ons, dus deed Catalijn haar Freek Vonk-magie.

Ik denk dat ik het beeld nooit meer uit mijn gedachten kan wissen: Cat turend in die pijnlijk rode bilspleet, naar het plekje tussen het poepgat en de plasser, waar de worm zijn gevreesde oversteek zou maken. Je gelooft het nooit, maar op een gegeven moment riep ze “Ja! Ik heb hem.”
We hebben daarna nog heerlijk geslapen.

Lees ook: 10 Onfortuinlijke, gênante en vieze post-zwangerschapsverschijnselen.