“Het is het allemaal waard”….ja, dat is dus echt zo!

Eerder deze week vertelde Femke dat zij er een beetje doorheen zat met haar zoon Max. Als ze dit soort uitspraken doet, krijgt ze van haar kinderloze vrienden soms de vraag: “Heb je wel eens spijt dat je aan kinderen bent begonnen?” Het antwoord is natuurlijk ‘NEE’. Femke snapt dat dat voor hen soms lastig is om dat echt te begrijpen, aangezien ze best vaak klaagt over het moederschap. Daarom probeert ze het uit te leggen.

Lees ook: 14 Dingen die je echt gaat missen als je allerkleinste groot wordt

Het afgelopen weekend was ik op stap met drie vriendinnen. Twee van hen zijn singles die het leven vieren, één van hen woont net samen, alledrie hebben ze geen kind. Op zo’n avond herinner ik me altijd weer hoe het was toen ik nog in die fase verkeerde. Kunnen doen wat je wilt, aan niemand (behalve misschien een partner) verantwoording hoeven af te leggen over of je nog gaat borrelen na je werk en of je vanavond wel of niet gezond kookt en of je je vandaag wel of niet zult aankleden. Zomaar besluiten samen de trein naar Parijs te nemen, midden in de week dronken worden en je dan stiekem een keertje ziek melden, een hele dag verslapen en dan om 15 uur rechtop gaan zitten en Friends bingewatchen, veel te veel kleding kopen in de 9 straatjes, op vakantie naar een sterrenhotel met roomservice…joh, ik kan nog wel even doorgaan. Het was heerlijk.

En nu…nu is uitgaan eigenlijk uit den boze, want ik zit hier twee dagen na mijn dronken avond en ik heb nog steeds een kater. De was loopt inmiddels ook twee dagen achter en de koelkast is leeg, omdat mamma even een tekort aan energie had en pappa ook te druk was om het op te vangen. Mijn kleding is tegenwoordig eerder praktisch dan mooi te noemen, slapen doe ik zelden langer dan zeven uur, de vakantie naar een camping in Frankrijk is al geboekt en overdag een serie bingewatchen kan natuurlijk helemaal nooit meer. Spontaan de trein naar Parijs nemen ook niet, want zo snel krijg ik geen oppas voor een paar dagen. Mijn geld is beperkter geworden (want kinderopvang en groter huis kosten nu eenmaal heel wat meer dan die ene studentenkamer die ik een paar jaar geleden nog huurde) en mijn haar hangt altijd sluik langs mijn hoofd, want uitgebreid föhnen is er ’s ochtends niet meer bij.

Een pittig kind zoals Max hebben, helpt in deze niet mee. Voor een hardwerkend stel dat al best een beetje moe en gestrest is, is zo’n jongetje een energieslurper, dus er gaan dagen voorbij dat ik het gevoel  ‘Oh, wat geniet ik hiervan en wat ben ik intens gelukkig dat ik een kind heb gekregen’ even mis. En toch. Toch is het het allemaal waard. Laatst heb ik er een deel van de nacht over na liggen denken: waarom dan? Waarom is het het waard? Ik zit gevangen in een leven van werken, zorgen, rekeningen betalen, slapen en hetzelfde rondje nog een keer opnieuw, maar toch zou ik het niet op willen geven. Terwijl ik er best vaak over zeur en ook maar al te goede herinneringen bewaar aan mijn kinderloze tijd. Het ding is dit: Op een dag hadden Reinier en ik het erover of we er wel aan moesten beginnen: kinderen. Omdat we zo genoten van ons hedonistische redelijke luxe leventje. Maar toen ik het zich zag uitspreiden over de toekomst, vloog de angst me om het hart. Nog meer van die Bali-trips naar driesterren hotels, nog meer hele dagen bingewatchen, nog vaker de brommerjongen van thuisbezorgd.nl aan de deur met pizza’s, nog vaker naar de bioscoop, nog meer drank, nog meer piekeren over jezelf (want dat deed ik toen ik nog niet zo druk was met werk en kind…heel veel nadenken over mijn eigenste zelf, totdat ik er depressief van werd)…ik wist dat dat leven niet was wat ik op de lange termijn ambieerde. In een kind zou alles samenkomen. Een kind zou ons een schop onder onze kont geven. Een kind zou de zingeving zijn waarnaar we op zoek waren.

Het is allemaal uitgekomen. Je kunt van alles bedenken over hoe het is om een kind te hebben, en van driekwart klopt helemaal niks, maar dat een kind de ultieme zingeving is…dat staat onomstotelijk vast. Je houdt zoveel van je kind dat je alles wilt doen om te zorgen dat hij het best mogelijke leven krijgt en dus vind je het uiteindelijk niet erg dat je er vroeg uitmoet, je vakantie in een of ander kuttig tentje moet doorbrengen (omdat hij vriendjes heeft op de camping), dat je na je werk nooit meer kunt gaan borrelen omdat je de piepers moet opzetten en dat je een stuk minder vaak spontaan uit eten gaat. Bovendien…die glimlach, die armpjes om je nek, dat ‘mamma’-geroep…het is het allemaal waard. Zelfs als dat er allemaal niet meer is, omdat je kind een puber is geworden en je überhaupt geen zoen meer wil geven…dan nog heb je als ouder nooit spijt van je kind. Terug naar de tijd voordat het kind er was, kun je nooit. Je zult altijd weten hoe het is om ouder/moeder te zijn. En zodra je daaraan geproefd heb, ben je het voor altijd. En wil je nooit meer anders.

Lees ook: 21 Volstrékt legitieme redenen waarom de peuter niet kan slapen