Waarom het niet ‘zonde’ is als je ingeleid moet worden
Een zwangerschap is een natuurlijk proces. Maar soms moet de natuur een handje geholpen worden. Als de bevalling niet vanzelf op gang komt bijvoorbeeld. In dat geval moet je ingeleid worden. En dan heb je soms het gevoel dat je het niet goed gedaan hebt. Maar dat is onzin.
Een goede vriendin van mij bereikte laatst haar uitgerekende datum. En toen gebeurde er niks. Toch hield ze goede moed en ging ervan uit dat haar baby zich een paar dagen later alsnog vanzelf zou aandienen. Maar dat gebeurde niet. Anderhalve week later was ze nog steeds zwanger. Het kind had zich schrap gezet daar binnen en gaf geen sjoege. Maar ja, hoe warm en gezellig het bij mama ook is, op een gegeven moment is het toch wel uit met de pret. Wachten totdat je baby in je buik is uitgegroeid tot een peuter is tenslotte geen heel goed idee. Dus moest mijn vriendin worden ingeleid. Wat haar een gevoel van falen gaf. Want inleiden, dat is ‘zonde’.
Lees ook: Mirjam kreeg een gentle sectio.
Het is een niet zelden gemaakte opmerking tegen zwangere vrouwen die het niet ‘op eigen kracht’ kunnen, zo’n kind baren. Omdat als er nou íets is dat je als vrouw moet kunnen, het wel baren is. Natuurlijk baren dus, want dat geassisteerde gedoe, daar doet de echte vrouw het natuurlijk niet voor. Mijn vriendin voelde zich dan ook ernstig tekort schieten toen ze aan het infuus met weeënopwekkers werd gekoppeld. Nu had ze straks dan weliswaar een baby, maar de barings-eer kon ze niet op haar eigen conto schrijven. Inderdaad, hoe zonde was dat?
Nou ja, niet dus eigenlijk. Want wat een onzin, dat een ingeleide bevalling geen echte bevalling is. Dat kind komt toch uit jouw buik? Nou, dan ben je toch heel erg echt bevallen? Dat lijkt mij wel in ieder geval. We moeten af van het idee dat het pas telt als het allemaal gaat zoals het in de voorbeeldbrochure van Moeder Natuur staat. Want dat schuldgevoel over hoe ze bevallen is, daar heeft een moeder helemaal niks aan. Veranderen kan je het namelijk toch niet en ook niet over doen en hoe je het ook wendt of keert: dat kind moet er toch uit. Dus of dat nou linksom is of rechtsom, met natuurlijke of kunstmatige oxytocine, het doel heiligt de middelen. En gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden.
Ieder moederlijf is anders en iedere bevalling is uniek. En op welke manier een bevalling ook verloopt, ‘zonde’ is het in ieder geval helemaal nooit. Geen enkele vrouw zou het gevoel hoeven hebben dat het niet goed is zoals ze het gedaan heeft. Dat ze gefaald heeft omdat het niet gegaan is zoals het in de boekjes staat. Want op welke manier het ook verlopen is en wat er ook voor nodig is geweest om je te helpen: je hebt toch maar mooi een kind op de wereld gezet. Dat heb jij dus gedaan. Jij dus. Helemaal zelf. De manier waarop, die doet er helemaal niet toe. Want bevallen doe je namelijk altíjd zelf.
Zelf ben ik maar liefst drie keer ingeleid. Zwanger zijn kan mijn lijf namelijk prima, maar uit zichzelf bevallen, dat is een brug te ver. Vrolijk tikte ik iedere keer de 40 weken aan, maar mijn lichaam had de memo dat een zwangerschap maar negen maanden duurt steeds gemist. Sterker nog, ik gok dat als ik mijn lijf z’n gang had laten gaan ik op dit moment nóg zwanger was geweest van mijn zesjarige zoon, want zelfs een olifantenmoeder kan nog een puntje zuigen aan de lange adem van mijn baarmoeder. De inleidingen hebben me dus geholpen waar het nodig was, want uit zichzelf ging het gewoon echt niet gebeuren. Ik weet zelfs vrij zeker dat als we de natuur op z’n beloop hadden gelaten, dat tot gevaarlijke situaties voor zowel mij als mijn baby’s had geleid. En dat mag dan misschien allemaal heel natuurlijk zijn geweest, wenselijk was het toch zeker niet. Want een dooie moeder en/of een dooie baby, dát vind ik eigenlijk pas zonde.
Lees ook: Waarom er meer aandacht moet zijn voor het moederlijf.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
