Illustratrice vertelt haar bevallingsverhaal in 16 goudeerlijke tekeningen
Als je sommige websites, bladen en posts op social media mag geloven is bevallen een van de natuurlijkste en mooiste momenten van het leven. De realiteit is echter dat het voor veel vrouwen ook een van de zwaarste, engste en pijnlijkste momenten is.
Zo ook voor een moeder, die afgelopen week anoniem haar bevallingsverhaal op haar website postte. En wel op een heel creatieve manier. Zij beschrijft de manier waarop haar bevalling verliep in 16 illustraties die op een eerlijke wijze laten zien hoe de daadwerkelijke gebeurtenis kan afwijken van wat je er van te voren van had verwacht. Zeer herkenbaar!
Ze schrijft op haar site: ‘Een tijdje geleden beviel een familielid van mij thuis in haar bad. Daarvoor was ze al een keer eerder bevallen in een opblaaszwembad. Na, wat er uitzag als een redelijk makkelijk proces, had zij haar gezonde baby in haar armen, omringd door familie. Zo gelukkig en zo vol liefde. Toen ik dat zag, hoopte ik dat ik dat binnenkort zou zijn.’
‘Maar zoals veel dingen in het leven, liep alles niet helemaal volgens plan. Het duurde meer dan een jaar voordat ik zwanger werd, omdat ik wat problemen had daarbeneden. Maar met behulp van een gynaecoloog en na een heleboel temperatuur meten en geplande (onsexy) sex gebeurde het.’
Lees ook: Deze strips over het eerste jaar moederschap laten zien dat je niet de enige bent
‘Ik weet niet precies meer wat er aan de medische kant allemaal gebeurde, want het meeste is langs me heen gegaan. Maar deze tekeningen laten ongeveer zien hoe mijn bevalling verliep.’
‘Mijn bevalling werd ingeleid na 36 weken en 6 dagen, toen ik voor een routine check-up kwam. Dit kwam niet echt als een verrassing, omdat ik al wist dat mijn placenta amper had bewogen. Ik had alleen wel gewild dat ik mijn haar en make-up nog even had kunnen doen. Als ik op Facebook kijken hebben veel vrienden foto’s van hun bevalling waar ze prachtig opstaan. Ik niet, ik zie er op mijn foto’s meer uit alsof er een fanfare over mijn gezicht is gelopen.’
‘Vervolgens moesten er een infuus en een katheter worden aangelegd. Blijkbaar valt mij de twijfelachtige eer ten deel dat ik volgens de verpleging de kleinste aderen van de wereld heb…’ En het inbrengen van het katheter was ook geen pretje.’
‘Ik werd naar de operatiekamer gebracht. Ik weet niet meer of ik nerveus was. Ik had gehoord van iemand die na haar bevalling nog een maand in het ziekenhuis had moeten blijven, en die had hetzelfde als ik. Dus daar heb ik me wel even zorgen om gemaakt. En mijn man nog veel meer, volgens mij. Ik hoopte vooral dat alles goed zou zijn met de baby.’
‘Vervolgens kreeg ik pijnstilling, ik weet niet precies wat het was, maar vlak daarna voelde ik mijn complete onderlijf niet meer. Mijn man bleef bij me, en troostte en steunde me. Al maakte hij zich volgens mij best wel zorgen.’
‘Toen zei de dokter dat ik een hoop getrek zou voelen. Dat is het gekste gevoel ooit. Het voelt alsof iemand je hele onderlijf uit elkaar trekt, maar je voelt geen pijn. Tenminste, tot de medicatie is uitgewerkt…’
‘Mijn prachtige zoon werd geboren, en was gelukkig helemaal gezond. Alleen mijn bloeddruk wilde maar niet zakken, dus we moesten in het ziekenhuis blijven. Ik kreeg medicatie voor mijn bloeddruk, en de artsen en verpleging leken bezorgd.’
‘Ik kreeg mijn zoon niet goed aangelegd, en mijn melkproductie was niet toereikend. Ik kreeg een kolfmachine van het ziekenhuis om mijn productie op te schroeven, en mijn zoons voeding werd aangevuld met flesvoeding, al deed ik mijn best om mijn zoon enkel met borstvoeding te voeden. Van alles wat ik heb meegemaakt rond mijn bevalling leverde dit me veruit het meeste stress op. Iedereen zegt altijd dat borstvoeding het allerbeste is voor je kind en ik voelde me elke keer als ik niet genoeg melk kon produceren een enorme mislukkeling.’
‘De nachten in het ziekenhuis vond ik best eenzaam. Gelukkig waren alle zuster ontzettend lief. Ze verzorgden me supergoed, en als ik het echt niet uithield van de pijn gaven ze me pijnstillers.’
‘Toen ik eindelijk naar huis mocht was het afscheid bitterzoet. Ik zou alle mensen die zo goed voor me gezorgd hadden best gaan missen.’
‘Maar toen we eenmaal thuis waren met onze zoon, was ik dolgelukkig. En onze kat had eindelijk een vriendje om mee te spelen!’
Bron: How we came to be
Lees ook: Deze vader tekende een ontroerende strip over het leven met zijn dochtertje
