‘Ik zie er zo tegenop dat mijn zoon naar school gaat’
De zoon van Danique (29) wordt bijna vier en nu ziet ze enorm op tegen het moment dat hij naar school gaat, ook omdat ze zelf geen leuke herinneringen aan de basisschool heeft.
Lees ook: De wonderlijke wereld van de basisschool (…je kunt er maar beter op voorbereid zijn)
“Toen Ties drie werd, dacht ik: nog maar een jaar. Nog maar een jaar voor ik hem ‘kwijt’ ben aan de basisschool, want zo voelt het voor mij. En nu is dat jaar om, en het duurt nu nog maar twee weken.
Toen we voor de kennismaking op school waren, kreeg ik al buikpijn. De peuterspeelzaal waar Ties nu naartoe gaat, is klein en kneuterig. Acht kindjes in de groep en een lieve leidster, die bij het ophalen precies gaat vertellen hoe het was en wat ze hebben gedaan. En die Ties lekker bij zich neemt en knuffelt als hij het moeilijk vindt als ik wegga. In de kleuterklas is dat natuurlijk anders. De juf die hij krijgt, heeft nog 28 kleuters die om haar aandacht vragen.
Ik schrok toen ik dat hoorde: 29 kinderen in de klas! We namen een kijkje in het lokaal en het enige wat ik dacht was: wat is het hier drúk. Ties vond het wel interessant, maar toen we thuiskwamen zei hij al dat hij toch liever niet naar school ging. Ik deed mijn best om er juist enthousiast over te doen, zei dat het natuurlijk hartstikke leuk zou worden en dat hij snel nieuwe vriendjes zou hebben. Ik weet niet of hij me geloofde.
Lees ook: 15 basisschooldingen die je bijna vergeten was (maar meteen weer weet)
Mijn buikpijn is alleen maar erger geworden. Zelf vond ik het vreselijk op de basisschool, toen ik alleen al die typische geur rook, kwamen mijn herinneringen terug. Zo lang ik me kan herinneren ging ik er met lood in mijn schoenen naartoe. Ik werd gepest en had amper vriendinnetjes. Ik was altijd een van de zwaardere kinderen in de klas. Weet je hoeveel pijn het doet als je nooit wordt gekozen bij gym? Dat de juf je moet indelen in een team en dat het hele team dan ‘o nee’ zucht? En dat was nog maar één klein detail, het pesten ging nog veel verder. Van buitengesloten worden tot het in de sloot gooien van mijn fiets.
Ik weet wel dat het tegenwoordig anders gaat. Er zijn pestprotocollen, het is meer bespreekbaar. Bovendien zal ik er zelf veel meer op letten dan mijn eigen ouders deden. Ik was hun vijfde kind, er was niet zoveel oog voor dit soort dingen. En Ties is een kind dat heel makkelijk vriendjes maakt. Hij speelt met iedereen en iedereen wil met hem spelen. Dat hij nu wat huiverig is, is hartstikke logisch. Het is ook spannend en het wordt niet beter als ik mijn angst op hem overbreng. Maar ’s nachts lig ik wakker en ik huil er bijna elke dag om. Ook omdat ik hem dan niet meer lekker veel bij me heb. Er komt geen tweede en het voelt alsof ik een periode moet afsluiten waar ik nog lang niet klaar mee ben.
‘Wacht maar, straks geniet je van de rust en vrijheid’, zeggen vriendinnen, en mijn moeder. Misschien is dat zo, ik weet het niet. Op dit moment voelt het in elk geval nog lang niet zo.”
Lees ook: Vader laat pestende dochter naar school lopen – terecht of kindermishandeling?
