‘Ik moet werken en dat vind ik vreselijk’
Toen Inge (29) nog zwanger was, wist ze zeker dat ze wilde blijven werken als ze eenmaal moeder was. Nu baby Pep (8 maanden) er is, wil ze echter alleen nog maar thuis zijn.
Lees ook: 15 herkenbare struggles van werkende moeders
“We waren niet eens echt op zoek naar een huis. Ik was net zwanger, in ons huis was ruimte genoeg voor een baby en pas tegen de tijd dat we een tweede wilden, zouden we op zoek moeten naar iets groters. Maar omdat Funda mijn hobby is, zat ik toch te kijken. En toen vond ik precies wat we zochten: een mooie twee-onder-een-kap woning, helemaal in onze stijl qua vloer en afwerking, ruim genoeg voor wel drie kinderen én op loopafstand van onze ouders. In onze omgeving komen zulke buitenkansen niet vaak voorbij. Na drie avonden dubben, maakten we toch maar een afspraak voor een bezichtiging.
Voor mij voelde het alsof we toen de beslissing al hadden genomen, want natuurlijk viel het huis niet tegen en toen we eenmaal waren gaan kijken, wilden we het dolgraag hebben. We moesten wel even gaan rekenen, want het zat aan de bovenkant van ons budget. We werkten allebei fulltime en wilden naar vier dagen, zodat we beiden een dag bij ons kind konden zijn. Met de salarissen die we dan zouden hebben, zouden we het huis kunnen betalen, maar heel erg ruim was het niet als je ook nog de kosten van de opvang meerekende. Maar ach, zo zeiden we tegen elkaar, het was ook een investering in de toekomst. En we konden het betalen. En ik vond mijn werk leuk, ik wist zeker dat ik wilde terugkeren naar mijn baan, al was het dan een dag minder.
Lees ook: 15 Dingen die werkende moeders dus echt niet meer willen horen
Wist ik veel dat ik zou veranderen toen ik eenmaal moeder was. Vanaf dag één wilde ik alleen nog maar bij Pep zijn. Dat leek me in het begin normaal, maar toen het einde van mijn verlof naderde, had ik elke dag buikpijn. Vriendinnen zeiden dat ze dat ook hadden gehad, maar dat ik zo gewend zou zijn. En het weer leuk zou vinden om te werken. Daar vertrouwde ik dan maar op, al wist ik vanbinnen dat het niet zou gebeuren. En inderdaad, Pep is nu acht maanden en ik huil elke week wel een keer omdat ik hem naar de opvang moet brengen. Hij heeft het naar zijn zin daar, daar ligt het niet aan. Maar ik heb gewoon het gevoel: dit zijn de jaren, al die momenten, ik mis zoveel omdat ik zo nodig moet werken. Dat vind ik onverteerbaar, het doet me zo’n pijn.
Maar ja, met onze hoge hypotheek is stoppen gewoon geen optie. Dan kunnen we het echt niet meer betalen en moeten we opnieuw verhuizen. Ikzelf ben inmiddels zo ver dat ik dat nou wel zou willen, maar mijn man wil het echt niet. Elke keer als ik het aankaart, krijgen we bijna ruzie. Je wist toch waaraan je begon, zegt hij dan. En ook: we hebben ook veel extra kosten gemaakt, een nieuwe keuken, een schilder. Dat krijgen we er niet meer uit. Verkopen is gewoon geen optie voor hem en daardoor ook niet echt voor mij.
Ik vind dit echt een vreselijk dilemma. Heb ik eindelijk een kind, kan ik er niet volop van genieten. Ik wilde dat ik niet zo stellig was geweest toen ik nog zwanger was. Dat ik had bedacht dat ik misschien niet meer dezelfde Inge zou zijn als ik eenmaal moeder was. Maar daar heb ik geen seconde rekening me gehouden. En nu heb ik spijt.”
Lees ook: Brief aan de werkende moeder: Je doet het goed, echt waar!
