‘Ik heb een hekel aan het kind van mijn vriendin’

Laura (29) heeft zelf nog geen kinderen, maar heeft over het algemeen geen hekel ze. Sterker nog: ze vindt die kleine wezentjes vaak best aandoenlijk. Een baby die schattige geluidjes maakt, zien hoe die baby zich ontwikkelt tot een peuter die bijdehante vragen stelt en zelfs een aanval in de twee-is-nee-fase vindt ze niet vervelend (het zijn toch haar kinderen niet). En toch is er één kind waar ze een hartgrondige hekel aan heeft: het kind van haar vriendin. 

Lees ook: Brief aan mijn kinderloze vriendinnen: dankjewel dat jullie zijn gebleven

“Mijn vriendin is echt een hartstikke leuke vrouw. Ze is slim, knap, je kunt goed met haar praten en met haar lachen. We kennen elkaar al 15 jaar. Ook haar vriend is een aardige vent en mijn man en ik spreken ook wel een gezamenlijk met ze af. Natuurlijk, zij hebben al kinderen en dat heeft ervoor gezorgd dat de relatie tussen ons iets veranderd is, maar het blijft gezellig. Hun oudste is ruim vier en de jongste ruim twee. En die jongste is een schattig meisje: zit er lief bij, lacht, gedraagt zich. Maar die oudste, het is een terrorkind.

Dat mag je natuurlijk niet zeggen en dat weet ik wel, maar het is écht zo. Een voorbeeld. Een tijdje terug vierde ik mijn verjaardag en de vriendin kwam samen met oudste kind langs. ‘Of dat erg is?’ appte ze van tevoren. En dan kun je natuurlijk niet terugsturen: ‘Ja, best wel. Want als hij erbij is kunnen wij samen geen normaal gesprek voeren omdat-ie zichzelf niet kan vermaken en hij gebruikt mijn huis als speeltoestel’. Dus ik stuurde terug: ‘Nee hoor.’ En daar was ze. Met het kind.

Het begon al bij binnenkomst. De hond werd hardhandig begroet met een tik op z’n neus (nu hebben wij een lieve hond die niet zomaar bijt, maar da’s niet zo verstandig) en met geschreeuw om iets te drinken. De vriendin lachte ongemakkelijk naar me: ‘Ja, wil je iets te drinken voor hem pakken?’. Let wel: ze hebben welgeteld tien minuten in de auto gezeten om bij ons huis aan te komen. Dus echt dorst kan-ie niet hebben. Maar goed, ik pakte wat te drinken en vroeg of-ie ook taart wilde. ‘Ja, taart!’ schreeuwde hij. Slagroom ging er wel in, beaamden zowel moeder als kind. Een klein stukje taart, want het is een vierjarige, en voor de volwassenen een groter stuk. Was niet goed volgens het terrorkind. ‘Waarom hebben jullie meer dan ik? Dat is toch oneerlijk mama?’. ‘Ja, dat is oneerlijk. Je mag zo van mij nog wel een stukje’, zei moeder. Vervolgens at het kind de hele taart niet op, want hij vond ergens in een kastje dat ik open had laten staan ballonnen.

Hij begon de ballonnen op te blazen, maar dat lukte niet, hij vroeg het aan mama, maar die kon dat niet, dus of ik dat even wilde doen. Die ballonnen zaten al onder het kinderspuug en ik heb absoluut geen smetvrees, maar sommige dingen gaan ook mij te ver. Dat laat je je kind toch niet vragen? Dus ik heb een nieuwe gepakt, opgeblazen en het kastje dichtgedaan. Dat had een huilbui tot gevolg, waardoor moeder een beetje verbaasd mijn kant op keek. Alsof ze dacht: waarom mag hij niet al jouw ballonnen opblazen? Is toch leuk? Ik heb mijn mond gehouden en ben nog een keer thee gaan zetten.

Vervolgens werd er gespeeld. Met mijn kandelaren, kaarsen en vazen. En o ja, er werd op de bank en op de stoel gesprongen én de piano werd onder handen genomen. Toen ik voorzichtig opperde dat het misschien niet zo handig was, zei moeder: ‘Oh, dat doet-ie thuis ook altijd hoor!’. Na anderhalf uur was de marteling voorbij en had ik geen idee hoe het met de moeder ging en bij het weggaan feliciteerde ze me met mijn verjaardag.

Natuurlijk, natuurlijk: het ligt ook voor een deel aan mij. Ik moet gewoon zeggen dat ik iets niet wil, dat het hier in huis anders gaat en dat het kind met zijn tengels (eh… vingers) van mijn ballonnen af moet blijven. Maar ik heb zelf geen kinderen en het voelt dan toch echt alsof ik me met de opvoeding van mijn vriendin bemoei. En dat vind ik niet mijn plaats. Aan de andere kant: het is toch haar taak om haar kind wat manieren bij te brengen? Ik vind het heel erg om te zeggen, maar ik heb geen een hekel aan het kind van mijn vriendin. Wat zouden jullie doen?”

Lees ook: Deze 10 regels helpen je de peuterpuberteit door