Ik ben ‘onnatuurlijk’ bevallen en daar ben ik trots op!
Vala beviel twee van de drie keer met een ruggenprik. Maar baren dien je, volgens goed oud-Hollandsch gebruik, ‘natuurlijk’ te doen, zonder medicatie en mét pijn. Ongetwijfeld puur natuur, maar Vala heeft toch liever morfine.
Ik las ooit een betoog van een vrouw over hoe haar ‘natuurlijke bevalling’ en hoe dat een echte vrouw van je maakt. Hoe ze, helemaal zelf (dus: zonder pijnbestrijding), haar kind de wereld in geperst had en hoe ongelooflijk trots ze daar op was. He-le-maal zelf dus. Laat ik zeggen dat de twee luizige hechtingen die ik heb overgehouden aan mijn eerste bevalling daar spontaan weer van open sprongen. Als ik deze dame mag geloven, ben ik dus blijkbaar niet zelf bevallen. Ik heb namelijk twee dikke ruggenprikken gehad. En bij mijn eerste kind nog een karrenvracht andere verdovende narcotica ook trouwens. Ik vond 50 uur he-le-maal zelf bevallen namelijk best vermoeiend. En pijnlijk. En kut eigenlijk ook vooral. Dus ben ik geen echte vrouw. Blijkbaar.
LEES OOK: Waarom een bevalling in het echt nooit zo gaat als in de film
Bevallen, dat moet je gewoon kunnen
De natuurlijke bevalling is zo’n dingetje waar we als vrouwen allemaal aan moeten. Net als borstvoeding, van Peruaanse oerossenwol geweven draagdoeken en ecologisch rechtsgedraaide bamboeluiers. Als je zegt dat je eigenlijk helemaal niet zo’n zin hebt om te voelen hoe je baarmoeder zich een etmaal lang binnenstebuiten keert en de barsten in je schaamlippen springen als het hoofdje eenmaal staat, kun je net zo goed gelijk op de Dam gaan zitten en wachten tot de moedermaffia je komt stenigen. Bevallen, dat moet je kunnen. Kom op, je bent toch zeker een vrouw? Het is je god given right om pijn te lijden! Hoe durf je dat te verkwanselen met morfine, of, erger nog, een keizersnee? Shame on you, woman!
Liever morfine, dan een orgasme
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik door deze propaganda dan ook goed gehersenspoeld en vast van plan enorm in mijn weeën te duiken en er een orgastische ervaring van te maken. Eenmaal 33 enorm natuurlijke uren verder was er van een naderend hoogtepunt weinig sprake en heb ik besloten dat ik liever bleef leven om mijn kind groot te zien worden, dan dat ik de verlichte status van weliswaar dode, maar wel echte vrouw bereikte. Toen de ruggenprik eenmaal zat, heb ik gehuild van opluchting. Ik denk dat ik serieus zou twijfelen als ik een keer de keus krijg: een orgasme, of een shot morfine. Wat was dat lekker, die prik. Eindelijk geen pijn meer, ontsluiten zonder te kreperen. Ik teken ervoor. Maar dat mag ik niet hardop zeggen, want daarmee draag ik bij aan de teloorgang van de bevallingscapaciteiten van de moderne vrouw.
Bevallen met medicatie, of middels een keizersnee, is blijkbaar nep. Vreemd, wat mij betreft, want als je uiteindelijk met een baby dat ziekenhuis uitloopt, lijkt het me toch dat je daarvoor eerst hebt moeten bevallen. Ik kan me in ieder geval nog levendig voor de geest halen hoe ik opeens een hoofd tussen mijn benen zag verschijnen, ook al lag ik aan het infuus. Het feit dat er daarna een gynaecoloog vlijtig met naald en draad aan de slag ging, lijkt me ook een veeg teken dat ik net het proces van baren had doorlopen. Ik denk ook dat de moeder bij wie een team van chirurgen een ritssluiting in haar buik gesneden heeft om haar kind uit haar baarmoeder te sjorren, best het gevoel heeft dat ze een beetje bevallen is. Maar kennelijk is dat dan niet echt. Op die manier telt het niet.
Doe mij maar drugs
Aangezien de aap nu uit de mouw is en iedereen weet dat ik een gevallen vrouw ben, zeg ik het dan maar gewoon voluit: lang leve de ruggenprik! Show me the drugs! Als ik nog eens zou moeten bevallen, dan graag met zoveel mogelijk narcotica en witte jassen binnen handbereik. Ik hoef het niet thuis te doen, in een opblaasbadje in de tuin, onder de volle maan, terwijl de hertjes om me heen dansen. Echt niet. Voor wie dat wel wil, zou ik zeggen: ga je gang en veel plezier ermee. Maar mijn ding is het niet. Mag dat alsjeblieft?
Ik ben blij dat het kan, pijn bestrijden, keizersnedes, medisch ingrijpen. Al die kunstgrepen: ik ben ervoor. Als het nodig is, of gewoon, als jij dat wilt. Wat mij betreft is dát je god given right als vrouw: baas in eigen buik. Weliswaar anders dan de Dolle Mina’s het destijds predikten, maar ook op dit gebied toepasselijk. Als dat soort dingen niet hadden gekund, waren mijn zoon en ik er hoogstwaarschijnlijk niet meer geweest. Dat is pas natuurlijk, want toen we al die ‘onnatuurlijke’ dingen nog niet hadden, gingen er aanzienlijk meer vrouwen en baby’s dood. Hartstikke puur natuur, maar wat mij betreft is dat het soort vintage dat niet meer terug in de mode hoeft.
Laten we applaudiseren voor iedere vrouw die het presteert een kind op de wereld te zetten. Of ze dat nu in een boerenschuur bloot op de baarkruk, of in een naar lysol ruikende, steriele ziekenhuiskamer doet. Ik voel mij geen echte vrouw omdat ik de derde keer wel natuurlijk bevallen ben, ik voel mij een echte vrouw omdat er negen maanden drie kinderen in mijn buik gegroeid zijn. Omdat er drie kinderen uit mijn schoot ontsproten zijn en omdat ik mijzelf hun moeder mag noemen. Iedere moeder is een echte vrouw. En alle bevallingen zijn natuurlijk.
LEES OOK: 23 (Onverwachte!) voordelen van een ziekenhuisbevalling.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
