Ja, ik ben moeder. Maar nee, ik houd niet van kinderen
Dat je van je eigen kinderen houdt, wil niet automatisch zeggen dat je ook dol bent op die van anderen. Vala heeft zelf drie kinderen, maar dat maakt haar nog geen kindervriend.
Als je zegt dat je niet van kinderen houd, krijg je als vrouw doorgaans sowieso al de nodige opgetrokken wenkbrauwen, maar als je dat als moeder zegt, ben je helemaal een monster. Heb je namelijk eenmaal gebaard, dan ben je blijkbaar niet alleen moeder, maar ook automatisch een kindervriend. Alsof je dan opeens geen onderscheid meer kunt maken tussen dat minimensje dat met je van jouw spreekwoordelijke vlees en bloed in elkaar hebt gezet en die van vreemde makelij. Alsof een moederhart verzuipt in liefde voor alles wat drie turven hoog is en z’n eigen kont nog niet kan afvegen. Ik zal wel weer de uitzondering op de moederregel zijn, maar ik voel doorgaans heel weinig voor kinderen die niet van mij zijn. Of nee, dat is eigenlijk niet waar. Ik voel best wel wat. Voornamelijk afkeer en irritatie.
LEES OOK: Waarom een temperamentvol kind niet betekent dat jij een slechte ouder bent.
Co-existeren met kinderen
Dat laat ik niet merken aan de kindertjes die ik tegenkom, hoor. Ik schreeuw niet zomaar tegen vreemde kinderen op straat en ik heb ook geen luchtbuks om ze uit mijn voortuin te schieten als er onverhoopt eens een voetbal in terecht komt. Ik kan heel prima co-existeren met kinderen in de openbare ruimte. Ik ben alleen gewoon niet dol op ze. Nooit geweest trouwens en dat is niet veranderd doordat ik nu samenleef met drie exemplaren van de soort. Ik kan wel beter met ze omgaan trouwens, dat dan weer wel, want vroeger was dat echt een ramp. Dan hield ik de sporadische baby die ik dan van iemand ongevraagd in mijn armen gedrukt kreeg op feesten en partijen vast als iets dat je eigenlijk liever niet wilt aanraken en raakte ik volledig in paniek als er ergens in mijn omgeving een kind begon te huilen. Inmiddels vallen vreemde baby’s spontaan in slaap zodra ze mijn moederlijke armen om zich heen krijgen en hoef ik niet meer in een papieren zak te te ademen zodra ik een peuter in het vizier krijg. De uitslag kan ik nog niet altijd helemaal voorkomen, maar zoals dat gaat met veel allergieën duurt het gewoon even voor je daar overheen bent. Dus ik denk dat ik over een paar jaar zelfs wel zonder antihistaminetabletten naar een verjaardag kan.
Lawaaierig en vies
Maar weet je, kinderen, ik heb er gewoon niks mee. Kán er weinig mee, misschien is dat een betere omschrijving. Ze kunnen best lollige dingen doen en soms hebben ze ook nog wel een hoog schattigheidsgehalte, maar daar houdt het voor mij wel een beetje bij op. Voor de rest vind ik ze over het algemeen vooral lawaaierig en eigenlijk ook vaak een beetje vies. Kinderen hebben doorgaans de neiging om een beetje plakkerig te zijn en meestal hebben ze ook wel ergens korsten. Niet dat die van mij zo spic en span zijn. Het komt regelmatig voor dat ik óók vies ben van mijn eigen kinderen, maar gelukkig heeft de natuur het zo geregeld dat je de korsten van je eigen kind meestal nog weg kunt bikken zonder echt over je nek te gaan. Over het algemeen kun je met kinderen geen coherent gesprek voeren, of überhaupt een gesprek eigenlijk en dat vind ik in de omgang toch best lastig, omdat ik nou eenmaal niet zo erg van Duplo bouwen of kabouters vouwen houd, dus dan is er naast converseren gewoon weinig anders dat je samen doen kunt. En ja, ik kan best wel zien wat een aardig, lief, gezellig kind is, maar totdat dat kind een aardige, lieve en gezellige volwassene is geworden hoef ik er verder niet zoveel mee te maken te hebben.
Je vindt toch ook niet alle mensen aardig?
Een kleine nuancering: er zíjn wel kinderen waar ik warmere gevoelens voor koester dan voor het gemiddelde kind dat niet van mij is. Kinderen van vrienden en vriendinnen bijvoorbeeld, of bepaalde vriendjes van mijn eigen kinderen. En heel soms is er een kind waar ik van ga houden, op de één of andere manier een connectie mee heb. Zoals een meisje dat mijn dochter leerde kennen op het kinderdagverblijf en dat nu, jaren later, nog steeds vaak bij ons over de vloer komt. Dat kind is in mijn hart gaan zitten. Maar ze is één van de weinigen. Eigenlijk net zoals het gaat met de meeste volwassenen, met de meeste ménsen. Want laten we eerlijk zijn, houd jij van alle vreemden die je tegenkomt? Vind je die allemaal leuk? Nee toch? Sterker nog, met de meeste mensen die in ons leven ons pad kruisen hebben we helemaal niks. Zouden we nooit iets willen. De meeste mensen boeien ons geen zak. Dat hoeft gelukkig ook niet, maar zodra het kinderen betreft doen we opeens alsof we die allemaal altijd geweldig moeten vinden. Maar, kinderen hè, zijn dat nou eigenlijk ook niet gewoon, nou ja, mensen?
Een onzichtbare navelstreng
Dat je moeder bent, maakt niet automatisch dat je feeling hebt met kinderen. Dat je moeder bent maakt niet automatisch dat je alle kinderen aan je boezem wilt drukken. Voor vaders is het prima om je qua waardering te beperken tot je eigen kroost, iedereen vindt het normaal dat papa op een verjaardag niet per se de baby en de peuter van zijn broer op schoot hoeft te hebben. Maar als mama voor de eer bedankt, als mama in de speeltuin niet heel erg geïnteresseerd is in de klimrekkunsten van alle Emily’s en Sophie’s die daar rondhuppelen, is dat eigenlijk not done en maakt dat van mama een maatschappelijke paria. Eenmaal moeder, dan ben je met een onzichtbare navelstreng verbonden met alle kinderen. Maar weet je, ik zet de schaar er dus gewoon in. Ja, ik ben moeder. Maar nee, ik houd niet van kinderen.
LEES OOK: Waarom ik weiger mijn kinderen te entertainen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
