Nog ééntje dan… (Houden die eierstokken ooit op met rammelen?)
Wanneer is je gezin compleet? Hoeveel kinderen zijn genoeg kinderen? Vala heeft er inmiddels drie en dat is meer dan genoeg. Wéét ze. Maar waarom vóelt het dan soms niet zo?
Ik houd eigenlijk helemaal niet van kinderen. Nooit gedaan ook. Sterker nog, ik vind kinderen doorgaans irritant, te luid, te druk en ook gewoon best wel vies. Heel lang was het voor mij dan ook volkomen duidelijk: moeder worden? Ammenooitniet. Ik ging nog liever gewoon dood. Maar ja, die biologie hè. Hoe geëvolueerd we ook zijn, we blijven toch een beetje beesten. Beesten die zich voort willen planten om de soort in stand te houden. En dus kun je heel lang doen alsof je Oost-Indisch doof bent, op een gegeven moment kunnen de meesten van ons het klepperen van die eierstokken niet meer negeren. En komen er dus toch kinderen. Drie maar liefst, in mijn geval. Soms, als ik ‘s ochtends wakker word, weet ik nog steeds niet hoe het in vredesnaam gebeurd is, dat ik, Vala de Grote Kinderhater, opeens een moederkloek met een hele sliert kuikens ben geworden (en nee, ik zou ze nooit meer willen missen). En na drie keer baren, na inmiddels zo’n 100.000 poepluiers en ontelbare gebroken nachten, wéét ik: genoeg is genoeg. Méér dan genoeg zelfs.
LEES OOK: Sinds ik moeder ben, ben ik een angsthaas!
Schreeuwende baarmoeder
Maar ja, ratio is heel wat anders gevoel. En tot mijn starre verbijstering liggen mijn ratio en mijn gevoel soms met elkaar in de clinch. Wat voor een hyperrationeel persoon zoals ik behalve heel vreemd, ook best wel eng is. Het is namelijk overduidelijk dat er geen vierde kind meer moet komen. Er is een overdonderende hoeveelheid aan zorgvuldig onderbouwde argumenten en zeer sluitend empirisch bewijs dat ik écht genoeg kinderen heb. Het feit dat ze bij mij nooit helemaal goed lukken bijvoorbeeld, dat er altijd wel iets aan rammelt. En dat je er dan weer de hele tijd mee in het ziekenhuis zit, of medicijnen in moet stoppen om ervoor te zorgen dat je er een beetje normaal mee over straat kunt. Dan zou je zeggen dat het duidelijk is dat je de fabriek maar beter kunt sluiten. Voor jezelf, maar ook voor de rest van belastingbetalend Nederland, zeg maar. We betalen tenslotte al genoeg eigen risico. Maar toch fluistert een klein stemmetje in mijn hoofd (of nee, in mijn buik dus eigenlijk) soms opeens: “Ahhh, nog eentje? Toe?” Ik begon al te denken dat ik naar de psychiater moest (stemmen horen is tenslotte nooit een goed teken), maar na enig veldonderzoek onder medemoeders bleek ik niet de enige wiens baarmoeder soms harder schreeuwt dan haar gezond verstand. We mogen anno 2021 dan wel moderne vrouwen zijn, die onbevruchte eieren kruipen blijkbaar toch waar ze niet gaan kunnen.
Oergevoel
Dat knagende, verlangende gevoel van je lege baarmoeder willen blijven volstoppen, dat hebben heel veel vrouwen. Ook als ze al een zeelt kinderen hebben, ook als ze weten dat het, om wat voor reden dan ook, helemaal geen goed idee is om nog meer kroost te kweken. Blijkbaar is het een biologisch ding, een oergevoel dat je heel moeilijk kunt afschudden. Logisch ook, want als vrouwen in de vruchtbare leeftijd dat niet zouden hebben raakten we met z’n allen heel snel uitgestorven. Maar het is wel lastig, want je blijft je steeds maar afvragen, ‘wat als’ en ‘had ik niet’, en verlangen naar iets wat je niet krijgt is best irritant. Dan weet je opeens weer even wat een peuter moet voelen, als-ie heel erg graag een koekje wil en hem dat ontzegd wordt. Zo oneerlijk!
Hormonale oprisping
Ach, die hormonen, die doen toch rare dingen met je. Dat is het tenslotte gewoon, een hormonale oprisping. De babykoorts steekt bij mij in ieder geval alleen maar een paar dagen per maand op en laten dat nou net toevallig de dagen zijn na mijn menstruatie, de dagen dus dat er een vers ei gelegd is. Eventjes schreeuwt mijn lijf dan om een baby en daarna neemt mijn brein het gelukkig weer over met gedachten als ‘Weet je wat pas genieten is? Een goed glas Merlot en daarna een hele nacht doorslapen’ en ‘Nog 16 jaar, dan zijn ze allemaal het huis uit.’ Ja, Moeder Natuur heeft het toch maar vernuftig in elkaar geknutseld. Het was alleen aardig geweest als ze een soort natuurlijke stop had ingebouwd. Maximaal drie kinderen en dat de baarmoeder daarna vanzelf dichtgroeit. Of dat je spontaan etterende zweren over je hele lijf krijgt als je te dicht in de buurt van een baby komt. Scheelt maandelijks een hoop gedoe en is gelijk de oplossing voor de overbevolking. Ik zeg: win-win situatie.
Stok achter de deur
Soms vraag ik me af wanneer het over gaat, óf het ooit overgaat. Dat verlangen naar een baby. Want hoe blij ik ook ben met mijn drie kinderen, nog een erbij zou me waarschijnlijk toch wel de kop kosten. Gelukkig ben ik chronisch ziek en heeft menig arts mij verzocht geen kinderen meer te krijgen als ik niet vroegtijdig aan mijn eind wil komen. Dus op zich heb ik een goede stok achter de deur om de hormonen van me af te slaan: de wil om te leven. En met mijn man heb ik afgesproken dat hij tijdens de risicodagen op de bank gaat slapen zodat ik hem minder makkelijk kan bespringen. Want voor je het weet wordt ik op een ochtend wakker en heb ik opeens een heel elftal aan kinderen. En dat is toch wel veel, voor iemand die eigenlijk helemaal geen kinderen wilde.
LEES OOK: Als je zwanger zijn niet leuk vindt…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
