Nieuw kabinet heeft hoopvol nieuws voor ouders: 6 weken verlof voor jonge vaders!
Het duurt even, maar dan heb je ook wat: in het gisteren gepresenteerde regeerakkoord van het nieuwe kabinet staat dat het vaderschapsverlof eindelijk uitgebreid gaat worden. Wij zeggen: het zou eens tijd worden. Want kom op jongens, die luizige paar dagen, dat kan toch gewoon niet meer?
Van twee naar vijf dagen moet het verlof gaan, maar daar bovenop krijgen vaders vijf weken aanvullend verlof met behoud van 70 procent van hun salaris. Vanaf 2019 zouden deze plannen in werking gesteld moeten worden. Wat mij betreft nog steeds magertjes, maar je moet een gegeven paard nou eenmaal niet in de bek kijken en dan kunnen we in ieder geval zeggen dat al die maanden formeren nog ergens goed voor zijn geweest (want die Wilhelmusles op school, daar had wat mij betreft niet eens een minuut aan besteed hoeven worden). Want echt hoor, anno 2017 kun je toch eigenlijk niet meer aankomen met twee lullige dagen vrij voor nieuwbakken vaders. Dat er überhaupt al zo lang gesteggel is over het vaderschapsverlof is wat mij betreft bizar. Maar ja, welkom in Calvinistisch Nederland. Waar kinderen krijgen toch nog steeds vooral een vrouwenzaak is.
Lees ook: 16 Dingen die je denkt als je man voor het eerst jullie baby vasthoudt.
Niet alleen wat betreft de dames en heren op het Haagse pluche trouwens, maar volgens heel veel mensen in de Nederlandse samenleving. Een vrouw is tenslotte toch ‘alleen maar’ bevallen, het is niet alsof ze gehandicapt is geraakt ofzo, is al gauw de tegenwerping als het over uitgebreider verlof voor vaders gaat. Mama krijgt een week een kraamverzorgster in huis en daarna kan ze het toch allemaal wel weer zelf? En er zijn toch geen twee mensen voor nodig om die baby te verzorgen? Dus als die vent zo nodig vrij wil hebben, dan moet-ie maar vakantie opnemen, maar een beetje keutelen met z’n kind, dat hoeft toch zeker niet van ons gemeenschapsgeld? Wat best een kromme redenering is, want juist als beide ouders vanaf het allereerste begin evenredig betrokken zijn bij hun kind is dat een investering in de toekomst, zowel in die van het kind als in die van de gemeenschap in het algemeen.
Want kinderen die zowel hun moeder als hun vader als primaire verzorger hebben zijn veel meer geneigd om later in hun eigen relaties ook een gelijkwaardige zorgverdeling na te streven. Met als resultaat dat het leeuwendeel van de verantwoordelijkheid voor het gezin niet langer alleen op de schouders van de moeder terechtkomt en ouders bovendien vaker beiden blijven werken als er kinderen komen. Logischerwijs heeft dit voordelige gevolgen voor de economie en, belangrijker nog, voor de emancipatie van vrouwen op vele fronten in de maatschappij en zorgt het er bovendien, wetenschappelijk aantoonbaar, voor dat vaders een sterkere band met hun kroost opbouwen. Genoeg reden dus om papa na de geboorte van zijn kind wat respijt te geven, ipv hem meteen weer met z’n aktentas richting kantoor te sturen. Wat we namelijk vaak lijken te vergeten is: een man krijgt niet gewoon even een kind, een man wordt vader. Net zoals een vrouw moeder wordt. En dat is niet zomaar iets.
De zorgverdeling in het gezin is in Nederland nog steeds heel erg scheef. Het zijn nog altijd de vrouwen die grotendeels opdraaien voor het huishouden en de kinderen en daardoor bungelen we nog steeds flink onderaan de emancipatieladder in vergelijking met veel andere Westerse landen. Daarnaast zorgen de scheve verhoudingen niet zelden voor relatieproblemen, omdat de druk op moeders vaak te groot is. Maar liefst 80 procent van de jonge moeders krijgt na haar bevalling in meer of mindere mate te kampen met psychologische problemen omdat ze zich alleen en overweldigd voelen en te weinig steun hebben aan hun partner in het managen van hun gezin. Dat is een reëel probleem met aanzienlijke maatschappelijke gevolgen, dat we niet zouden moeten negeren. Het gaat namelijk helemaal niet alleen om het fysieke herstellen van een bevalling en het feit dat een vrouw meestal snel weer op de been is. Het gaat om het feit dat twee mensen, samen dus, een kind op de wereld hebben gezet en daar dientengevolge samen voor moeten zorgen, die verantwoordelijkheid samen moeten dragen. Alleen dan kunnen we de basis leggen voor een gelijkwaardige samenleving waarin iedereen gelijke kansen en gelijke rechten heeft. En we dat allemaal niet meer dan normaal vinden. Wat het natuurlijk ook gewoon zou moeten zijn.
En dan nog iets: mannen, vaders, dat zijn dus net mensen. Voor wie een kind krijgen net zo goed een bijzondere, heftige, emotionele en levensveranderende gebeurtenis is. En die dus niet twee dagen na de bevalling, terwijl hun vrouwen nog geradbraakt in bed liggen, alweer achter hun computer willen zitten. Hun gezin willen achterlaten. Die ook luiers willen verschonen, flesjes willen geven en met hun baby op hun borst willen zitten. En, vooral dat ook, dat dus meer dan prima kunnen. Dus laten we nou eens ophouden met te doen alsof dat niet zo is. Want dat vlees snijden op zondag, dat ze dat kunnen, dat weten we nou wel. Maar een piepklein baby’tje in een rompertje proberen te pielen, dat is pas echt een prestatie.
Lees ook: Vaders, ga er eens wat vaker uit ’s nachts (en red je relatie).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
