Hoe Vinca op een dag in huilen uitbarst en niet meer kan stoppen
Intens genieten van het (fulltime)moederschap, Vinca doet het heel bewust en al jarenlang. Maar dan begint ze op een dag ineens te janken en kan niet meer stoppen, want stiekem tijdens al dat moederen, sijpelt heel langzaam haar persoonlijkheid leeg. Een parentale burn-out?! Really?
LEES OOK: Werkstress veroorzaakt burn-out? Nee, maar het ouderschap wel!
Het is maandagochtend, de zon schijnt de keuken in. De kinderen heb ik naar school gebracht, met gevulde broodtrommels, melk, limonade en fruit. Ze waren zoals altijd op tijd. Want ik heb mijn zaakjes als thuisblijfmoeder natuurlijk goed geregeld. Nieuwe baby ligt in bed. Ik besluit lekker slow koffie te maken, in de uit Italië meegebrachte percolator. Pruttelend op het vuur, het maakt me altijd blij. Ik reik links naar de afzuigkap waar het koffieblik staat en ik giet Karvan Cevitam in het filter…. Ik lach hard om mezelf. Tssss, silly me.
Die middag trek ik mijn auto op naar de slagboom van de parkeergarage. Mijn dochter heeft dansles gehad en samen met zoon en nieuwe baby heb ik, terwijl zij danste, de bieb leeg geleend, boodschappen gedaan, gewacht, me geërgerd aan andere ouders. Gedachteloos strek ik mijn arm uit het raampje van de auto. Mijn hand bungelt voor het kaartgleufje. Ik staar voor me uit. De auto achter me toetert. Ik ontplof en hou me nét in om niet uit het raam te brullen ‘Dat ik toch niet kan rijden als het kaartje er niet uit komt!??’ Het kaartje…het kaartje in mijn rechterhand… fck! Ik moet úitrijden en niet inrijden. Kaartje erin, niet kaartje eruit. Ik rijd met slippende banden weg. Jeetje, wat een slome actie.
Zo volgen de domme, warrige momenten en dagen elkaar op. Ik dender door op autopilot. Neem me iedere dag voor niet kribbig tegen de kinderen te doen, meer geduld te hebben. Tot mijn dochter met haar vette kindervinger besluit een tekening op het raam te maken en ik uit het niks explodeer. In tranen barst ik uit tegen een zesjarig kind. Ze snapt geen snars van mama’s reactie. Oké, het mag misschien niet, op het raam tekenen, maar zoooo erg is het toch niet. Mama is op, mama is moe, mama huilt, ongecontroleerd. What’s wrong with me!!!??
`Welk cijfer zou je je leven op dit moment geven?’, vraagt de verpleegkundige op het consultatiebureau. Als ervaren moeder van inmiddels drie ken ik deze vraag nou wel. Goedbedoeld, maar ondertussen maken ze jacht op een postnatale depressie. Ik antwoord oprecht: ‘Ik durf mijn leven wel een dikke 9 te geven, ik ben echt gelukkig.’ Oké, ik heb een jaar aan het zuurstof gelegen van de schrik dat ik met 41 opeens onverwacht nog een keer moeder werd. Oké, 9 jaar geleden keerde mijn leven 180 graden, omdat onze eerste zoon met een zeldzaam syndroom geboren werd. Oké, ik gaf mijn journalistieke carrière bij de televisie hiervoor op. Oké, ik ben al 9 jaar ‘huisvrouw’ en beun daarnaast zo nu en dan wat bij met redactiewerk. Hobby, noem ik dat…
Een week later zit ik brullend op de bank. Een geïrriteerde man naast me. Wat zit ik nou te mekkeren, vorige week zei ik nog onomstootbaar dat ik zo gelukkig was… Ja maar, verdorie! Ik bén ook gelukkig, want wat doet ‘onze zoon met syndroom’ het onwijs goed. Wat is hij grappig en verrijkt hij ons met zijn ontwapenende kijk op het leven. Nummer twee is ook al zo’n humoristisch exemplaar, slim, onhandig en oprecht, wat moet ik om haar lachen. Dan die onverwachte nummer drie, wat is ze een verrijking voor het gezin, wat maakt ze iedereen blij. Ik bén ook gelukkig! Maar wat inspiratieloos kan het soms zijn: twee, soms drie keer per dag in de auto naar school. Wéér een slapende baby uit bed trekken. Wéér de puzzel leggen hoe ik de logo, fysio, ergo, poli, ortho, en alle andere peuten van ‘zoon met syndroom’ gecombineerd krijg met mijn werk als freelancer.
Ik ontdek dat ik de afgelopen jaren heel langzaam ben leeg gesijpeld. Ik heb niet genoeg aandacht gehad voor wie ik zelf ben. Wat ikzelf nodig heb. Klassiek voorbeeld van verdrinken in het moederschap, doordenderen op de automatische piloot en jezelf staande houden met nét genoeg tijd voor jezelf, op het randje genoeg verrijking voor je eigen geest. Ik google de symptomen. Moe als ik geslapen heb, niet slapen terwijl ik moe ben, extreem prikkelbaar, agressief in het verkeer, huilbuien, vergeetachtig, prikkelbaar tegen de kinderen en ik kom onomstotelijk uit bij het woord burn-out. Ik google verder: fulltime moeder, burn-out en lees over een parentale burn-out. Parentale burn-out!? Werkelijk!? Uit onderzoeken blijkt dat soms wel 1 op de 10 ouders hiermee kampt. Wat is dat nou weer voor een hip modeverschijnsel? Wat een bullshit. Ik begin weer troosteloos te huilen. Langzaam begin ik te erkennen dat ik misschien inderdaad wel een beetje overspannen ben.
Over tot actie, want ik laat me niet gek maken door iets waar ik ook juist zo van geniet. Maar hoe? Als je van je werk burn-out raakt, vertrek je gillend en jankend naar huis. Ga je onder je dekbed liggen, wandelen, dagenlang netflixen en uren naar de goudvis staren. Ik bén op de plek waar ik burn-out raak. Ik kán niet onder een dekbed gaan liggen en dagen bijslapen, want ik moet 24/7 paraat staan als moeder. Mijn man stelt voor dat ik eens met de huisarts ga praten. Ik verslik me in mijn koffie. Ja, en dan? Die stuurt me door naar een therapeut, weer anderhalf uur oppas zoeken. Ik weet prima wat er loos is, maar hoe stap ik uit deze vicieuze cirkel die het veroorzaakt?
Hoe deden de moeders dat vroeger dan? Die waren óók fulltime thuis, hadden ondanks ambities vaak überhaupt geen carrière, daarnaast ook geen drie, maar zelfs vijf of meer kinderen rondlopen. Ik vind geen toereikend antwoord op mijn vragen. Behalve dat we tegenwoordig de lat veel te hoog leggen. Het tijdperk zal wel verschillend zijn, de prikkels, de verwachtingen. Mij rest maar één ding te doen. Weer balans te vinden, mezelf terug te vinden en tóch te blijven genieten van al dat moois wat me gegeven is. Hoe? Ik weet het nog niet precies. Ik voel dat met het erkennen er al iets wezenlijks veranderd is. Ik google daarnaast nog even verder en lees in een wetenschappelijk artikel: ‘Get a job!’ en als een zekere blabla professor van een zekere hoog aangeschreven Amerikaanse universiteit dat zegt, dan luister ik daar maar naar. Snel even een blog schrijven en schouders eronder, positieve focus, blijven lachen om mijn domme acties, tijd vrijmaken voor mezelf en veel knuffelen met die drie (jengelende)kindjes.
LEES OOK: Stress tijdens de zwangerschap? 9 tips om instant te relaxen
