Hoe Vala per ongeluk zonder pijnbestrijding beviel en het ook nog overleefde!
Baren zonder pijnbestrijding, Vala snapte daar niets van. Maar toen ze haar derde kind kreeg, liep alles helemaal anders dan ze had verwacht. Dit gebeurde er:
Het leek een herhaling van zetten: ook deze keer werd het een ingeleide bevalling. Want die baby’s, die komen bij mij niet zomaar. Maar inmiddels wist ik dat, dus gingen Mario en ik met goede zin richting het ziekenhuis om ons kind te verrassen met een flinke stoot artificiële oxytocine uit een zakje. Prima, wat mij betreft, want als het niet natuurlijk kan, dan maar kunstmatig. Maar: dan wel met verdoving. Want een inleiding duurt nou eenmaal meestal langer dan een gewone bevalling, veroorzaakt vaak heftiger weeën en weer een pijn-marathon, daar paste ik voor. Sinds mijn eerste bevalling hanteer ik namelijk het credo: pijn is niet fijn, morfine wel.
Lees ook: Néé, ik hoef het niet te weten… Hou je horrorbevalling bij je!
Ik had me ingesteld op minstens 24 uur lang baren, want niet alleen heeft mijn lijf niet door dat zo’n baby er een keer uit moet, van de snelle is het ook niet. Tenminste, dat hadden mijn twee vorige ervaringen mij geleerd. En de eerste uren leken mijn beval-voorspellingen inderdaad uit te komen. Tergend langzaam, piepend en krakend als een zuur oud wijf, liet mijn baarmoeder zich dwingen om de poort een heel klein stukje open te zetten. Ja, het was pijnlijk, maar nog niet zo erg dat platgespoten worden me noodzakelijk leek. Tot mijn baarmoeder blijkbaar opeens het licht zag en bedacht dat, als we dit dan gvd toch nóg een keer moesten doen, driemaal dan maar scheepsrecht moest zijn en als uit het niets aan het compenseren sloeg voor de vorige twee halfzachte pogingen. En dat heb ik geweten.
In minder dan een uur sprong ik open als een lotusbloemetje en dat blijkt minder lieflijk te gaan dan alle doula’s en bevallingsbijbels het doen voorkomen. Zwetend en huilend hing ik aan Mario’s schouders, de kraag van zijn shirt tussen mijn tanden geklemd, onderwijl oerkreten uitstotend waar een uit de kluiten gewassen gorilla nog bang van zou worden. Terwijl mijn kind zich met grof geweld door mijn geboortekanaal naar beneden perste, had ik het gevoel dat ik moest overgeven, poepen en flauwvallen tegelijkertijd. Met recht de meeste bizarre, gruwelijke (tja, sorry), maar tegelijkertijd ook bijzondere sensatie die ik ooit ervaren heb. Te voelen hoe je lichaam het van je overneemt, hoe je geen weerstand meer kunt bieden aan de natuur, alle controle compleet verliest. Doodeng. Overweldigend. Maar ook: krachtiger wordt het niet.
“Nee, je mag geen ruggenprik meer,” zei de verloskundige en als ik niet bezig was geweest Mario’s shirt aan flarden te scheuren had ik haar een klap verkocht. Maar ze zei het niet om mij te pesten, maar omdat het tijd was om mijn dochter de wereld in te duwen. Na slechts vijf uur ontsluiten en tien minuten persen lag ze op mijn buik, een klein roze meisje. Een bevalling om door een ringetje te halen. Geen marathon, geen toeters en bellen, geen zuurstofmaskers en geen paniekerige artsen en verpleegsters. Geen knip, geen scheuren, geen hechtingen. Alleen maar een warm klein lijfje tegen me aan, Mario’s armen om me heen en een verloskundige die nog even haar hand op mijn been legde, zachtjes “Gefeliciteerd,” fluisterde en glimlachend wegsloop. Driemaal is kennelijk toch echt scheepsrecht.
‘Nederlands’ bevallen, ‘natuurlijk’ bevallen, zonder pijnbestrijding, ik heb het nu dan toch een keer gedaan. En ik kan met recht zeggen dat ik absoluut nog nooit zo verschrikkelijk veel pijn heb gehad. Maar ook dat het ondanks dat een ervaring is die ik niet had willen missen. Omdat het me heeft laten zien waartoe mijn lichaam toch blijkbaar uit zichzelf (nou ja, bijna) in staat is. Terwijl ik dacht dat ik gewoon niet in de wieg gelegd ben om te baren. Maar blijkbaar heb ik dat lichaam onderschat. Had ik meer in mezelf moeten geloven. Want wat er uiteindelijk in mijn armen lag, dat was al die pijn, het grommen, poepen en het kokhalzen echt wel meer dan waard. Ik ben Mario alleen wel een nieuw shirt verschuldigd.
LEES OOK: Klaar met die zwangerschap? 6 Manieren om die bevalling eindelijk te laten beginnen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
