Hoe mijn zoon tegen wil en dank een coronaheld werd
Deze week gaan de scholen weer open. Dat is voor veel kinderen en ouders fijn. Maar voor sommige kinderen is het ook moeilijk. Zoals voor Vala’s zoon, die autisme heeft, en slecht tegen verandering kan.
Het waren zware tijden, de afgelopen weken. De abrupte sluiting van de scholen en daarmee het veranderen van het ritme, de vaste routine, van mijn zoon, zorgde bij hem voor veel verwarring, paniek en verdriet. Bijna dagelijks zat er een huilend jongetje aan tafel, tranen druppend op zijn schoolboeken, dat uitriep dat hij het allemaal niet meer begreep. Dat alles opeens anders was. Dat hij niet snapte dat wij hem niet konden vertellen wanneer alles weer normaal zou zijn. Soms vlogen de schriften en pennen door het huis tijdens een woede-aanval, vaak moest ik hem ‘s avonds snikkend in mijn armen nemen voor het slapengaan.
Extra lastig
Als moeder van een kind met autisme weet ik hoe ontzettend moeilijk het voor mijn zoon is als er dingen veranderen. Hoe eng en overweldigend de wereld, die toch al zo gecompliceerd voor hem is, dan wordt. Mijn moederhart is vaak gebroken, heeft vaak gebloed, de afgelopen tijd. Dus ben ik blij dat hij nu weer naar school kan. Maar ook dat is weer een verandering. Vraagt weer aanpassing. Geeft weer verwarring. Voor iedereen is deze crisis moeilijk. Maar wat vind ik het verdrietig en oneerlijk dat het voor mijn zoon nog eens extra lastig is.
LEES OOK: De scholen weer open: moederziel alleen in je huispak op de fiets.
Angst in zijn ogen
Ik baal ervan dat mijn kind, bovenop alles wat hij iedere dag al moet doorstaan, nu ook nog deze bizarre situatie moet meemaken. Alsof het al niet ingewikkeld genoeg is om autisme te hebben en je daarmee staande te houden in een wereld die zo vaak hard, weinig begripvol en bovendien weinig inclusief is, kom je dan ook nog in een gebeurtenis terecht die straks de geschiedenisboeken ingaat. Wat leuk klinkt, maar het helemaal niet is voor mensen die gedijen bij rust en voorspelbaarheid. Een kind zoals mijn zoon wil geen grote historische gebeurtenissen meemaken. Het leven van mijn zoon is volledig op zijn kop komen te staan en nu moet hij weer een voor hem ingrijpende verandering doormaken. Opnieuw wordt zijn leven omgegooid. Opnieuw lijkt alles nieuw en eng en weet hij niet wat hij kan verwachten. Ja, hij is blij om de juf en zijn vriendjes weer te zien. Dus stapt hij enthousiast de bus in. Ik zwaai hem uit met een glimlach op mijn gezicht, maar van binnen moet ik een beetje huilen. Omdat ik, als hij zich nog een keer naar me omdraait, in zijn ogen ook de angst lees.
Trots
We horen de laatste tijd veel over de helden van de coronacrisis. Mijn zoon is ook een held. Hij heeft zich dapper staande gehouden en zich overal doorheen geslagen. Hij is gevallen, maar ook weer opgestaan en verder gegaan. Hij heeft het hoofd geboden wat hem voor de voeten geworpen werd. Ik ben ongelooflijk trots op hem. En nu volgt er dan een nieuwe beproeving: weer naar school. Weer moeten wennen aan een nieuwe structuur. Aan een ‘nieuw normaal’, om maar even met Mark Rutte spreken. Want eigenlijk gaat hij niet eens terug naar hoe het was. Hij gaat terug naar zijn vertrouwde school. Maar op die school is alles ook weer anders. Hij mag zijn juf geen hand meer geven. Zijn klas wordt anders ingedeeld. Er gelden andere, meer, regels. Ook dat zal weer lastig voor hem zijn, ook dat zal weer zorgen voor stress. Maar ook dat zal hij overwinnen. Zoals hij de afgelopen weken al zoveel overwonnen heeft.
Blijvende schade
Voor veel kinderen is deze week misschien wel, en laten we het heel hard hopen, het eind van de coronacrisis ingeluid. Voor mijn zoon is het eigenlijk pas het begin. Want ook al kun je zeggen dat twee maanden niks zijn op een mensenleven, voor mijn zoon is zelfs zo’n korte periode van constante onzekerheid en verandering iets waar hij nog een hele tijd last van zal hebben. We weten inmiddels dat heel lang duurt voor patiënten van het coronavirus zijn hersteld. Dat ze er soms zelfs blijvende schade aan overhouden. Mijn zoon heeft het virus weliswaar, en gelukkig, niet gehad. Is niet ziek geweest. Maar toch ook weer wel. Ook hij zal nu moeten revalideren. En dat zal tijd en moeite kosten. Maar ik weet dat hij ook hier weer bovenop zal komen. Omdat hij dus een held is. Mijn held in coronatijd.
LEES OOK: Alle moeders weer achter het aanrecht dankzij het coronavirus.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
