Hoe mijn huilbaby mijn kinderwens verpestte
Een huilbaby kan een enorme impact op je leven hebben. Vala’s tweede kind huilde 20 uur per dag. Ze nam zich voor: dit nooit meer.
Mijn tweede kind kwam krijsend ter wereld. Ze had gebalde vuistjes en een vertrokken gezichtje en haar gehuil klonk als dat van een dier dat pijn heeft. De rillingen liepen over mijn rug toen ik het hoorde. Dit was geen gewoon babygehuil, dat wist ik meteen. Dit was iets anders. In de maanden die volgden deed ik niks anders dan me afvragen wat er met haar aan de hand was, want ze bleef maar huilen. Urenlang, dagenlang, maandenlang. Het hield niet op. Door merg en been ging het en het sloopte ons allebei. Er zijn momenten geweest dat ik boven haar ledikant stond en uit pure wanhoop en slaapgebrek dacht: als ik nu een kussen op je gezicht druk, is alles voorbij. Vreselijk natuurlijk en godzijdank heb ik mijn dochter nooit iets aangedaan. Maar dat is wat het met je kan doen als je kind alleen maar huilt. Je wordt er, letterlijk, gek van. Daarom nam ik me voor dat dit me nooit meer zou overkomen. Eigenlijk had ik nog wel een kind gewild, of misschien zelfs wel twee. Maar mijn huilbaby draaide die kinderwens bruut de nek om. Dit wilde ik nooit meer meemaken.
LEES OOK: Kan iemand mij vertellen hoe niks moet doen? (Want ik weet niet meer hoe dat moet).
Doodsbang
De schok was dan ook groot toen ik vier jaar later toch opnieuw zwanger bleek. Mijn man was blij, ik in het geheel niet. Ik was doodsbang. Alle herinneringen aan dat afschuwelijke eerste jaar met mijn dochter kwamen terug. Flashbacks van hoe ik nachtenlang rondjes met haar liep, gillend in mijn armen. Van hoe wanhopig en uitgeput ik was. Van hoe ik er bijna, zowel fysiek als mentaal, aan onderdoor was gegaan. Nog steeds kon ik geen baby horen huilen, zonder een instant stressreactie te krijgen. Hartkloppingen, zweetaanvallen, paniek, het was je reinste PTSS. Dus nee, ik was niet blij met mijn zwangerschap. Ik keek niet uit naar de baby die komen ging. Huilend zat ik avonden lang op de bank, gillend tegen mijn man dat ik het niet aan zou kunnen. Dat ik het niet wilde. Zijn geruststellingen gingen volledig langs me heen, ik kon simpelweg niet geloven dat het dit keer misschien anders zou gaan. Dat deze baby misschien niet zou huilen. Of dat ik deze baby wel kon troosten, iets dat ik niet gekund had bij mijn dochter en waardoor ik me een vreselijk slechte moeder had gevoeld. Het trauma zat te diep.
Litteken op je ziel
Negen maanden lang heb ik met mijn ziel onder mijn arm gelopen. ’s Nachts lag ik wakker, de dagen te tellen dat de zwangerschap nog duurde. Ik wilde de tijd het liefst vasthouden, zodat mijn baby maar niet geboren werd. Voor altijd in mijn buik zou blijven zitten, zodat mijn kind niet zou gaan huilen. De ervaring met mijn dochter heeft die zwangerschap compleet verpest. Je kunt het niet uitleggen aan mensen die het zelf niet hebben meegemaakt. Die denken al snel: joh, een beetje huilen, hoe erg is dat nou? Dat dacht ik ook toen ik zelf nog geen huilbaby had gehad. Maar dat huilen gaat op je ziel zitten, laat daar een litteken achter dat nooit meer weg gaat. Het is nu al zeven jaar geleden dat ik met mijn gillende dochter rondjes door het huis liep, maar nog steeds breekt het klamme zweet me uit als ik eraan terugdenk. Nog steeds gaan de haartjes in mijn nek recht overeind staan als ik ergens een baby hoor huilen. En als ik nu nog zes kinderen zou krijgen, weet ik zeker dat ik tijdens alle zes die zwangerschappen opnieuw die angst zou voelen.
Zwarte bladzijde in ons leven
Het beeld van een groot gezin vind ik nog steeds leuk. Ik maak echt heel goeie kinderen en een huis vol zou zo gezellig zijn. En dan, als ze later groot zijn, een heel bataljon kleinkinderen om op te passen, dat moet toch heerlijk zijn. Maar het risico om nog een keer zoiets mee te maken als met mijn dochter is voor mij te groot. Ik weet niet of ik dat zou overleven. Of ik dan niet écht gek zou worden. Dat is het gewoon niet waard. Ik weet het, je krijgt er zoveel voor terug, maar mijn geestelijke gezondheid daarvoor opgeven gaat me te ver. Mijn dochter is een fantastisch kind en ik heb nooit spijt dat ik haar gekregen heb. Maar dat eerste jaar met haar blijft denk ik altijd een zwarte bladzijde in mijn (en ik denk ook in haar) leven en ik vrees dat we daar allebei flink door getekend zijn. Het geluid van haar huilen zal ik altijd ergens in mijn achterhoofd blijven horen. Dat zit voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik zou willen dat ik het kon vergeten. Maar, om maar met Hannibal Lecter te spreken: ‘The lambs will never stop screaming’. En daar word je voor altijd gillend wakker van.
LEES OOK: Een gezin is niet per se leuk (en daarom zijn zoveel ouders ongelukkig).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
