Hoe mijn horrorbevalling mijn wens voor een tweede kind in de weg zit
Me to We interviewt vrouwen over hun ervaringen met het moederschap en alles wat daarmee te maken heeft. Anniek (32) heeft een dochter van zes en zou best een tweede willen, maar durft niet.
“Sarah is het mooiste wat ik heb. Ik geniet al zes jaar enorm van het moederschap. Al een hele tijd dromen mijn man en ik van een tweede, maar ik durf niet. Omdat ik bang ben voor de bevalling. Bij Sarah was die namelijk verschrikkelijk en eigenlijk ben ik daar nog steeds niet overheen. Als ik er alleen al aan denk dat ik zoiets nog een keer moet meemaken krijg ik al zowat een paniekaanval. Ik vind het ontzettend frustrerend, want mijn kinderwens is groot en ik zit zo langzamerhand natuurlijk wel een beetje op de klok. Bovendien wil mijn man ook heel graag een tweede, dus ik heb ook het gevoel dat ik zijn droom in de weg zit. Maar iedere keer als we bijna besluiten om het toch te doen, raak ik in paniek. Misschien klinkt het overdreven, maar ik denk dat ik getraumatiseerd ben.
LEES OOK: Waarom ik spijt heb van mijn natuurlijke bevalling.
De bevalling van Sarah duurde heel lang. De ontsluiting vorderde maar niet en ik had heel veel pijn. Zelf had ik de hele tijd al het gevoel dat er iets niet goed ging, maar de verloskundige wuifde mijn zorgen weg. Volgens haar was het normaal dat een eerste bevalling langzaam op gang komt, dus zij zag geen reden om naar het ziekenhuis te gaan. In principe wilde ik ook het liefst thuis bevallen, maar het voelde gewoon niet goed ofzo. Maar ja, wist ik veel, ik vertrouwde op het oordeel van de verloskundige, dus ik ben ook niet echt voor mezelf opgekomen. Uiteindelijk zijn we na 20 uur weeën toch in het ziekenhuis terecht gekomen en kreeg ik een ruggenprik. Daarna ging het opeens snel met de ontsluiting, maar toen ik mocht persen ging het mis. Sarah’s schoudertjes kwamen vast te zitten tijdens de uitdrijving en toen was er opeens grote paniek. Ik kan me er alleen nog flarden van herinneren; schreeuwende mensen, verpleegsters die binnen kwam rennen, de gynaecoloog die riep dat ik harder moest persen en Sarah uiteindelijk gewoon uit me heeft getrokken. Ik ben flauwgevallen op het verlosbed en toen ik weer bijkwam was mijn kind weg. Ze had haar sleutelbeen gebroken door al het geweld en een heel slechte Apgar score en moest worden nagekeken. Het was totaal onwerkelijk en ik voelde me mishandeld. Maar iedereen deed alsof er niks gebeurd was.
Gelukkig kwam het met Sarah allemaal goed. Ze is nu een kerngezonde meid en ze heeft niks aan de bevalling overgehouden. Door dat gebroken sleutelbeen had ze natuurlijk wel pijn en dus huilde ze veel de eerste tijd, maar toen dat eenmaal over was ging het prima met haar. Met mij alleen niet. De eerste tijd ben ik eigenlijk op de automatische piloot gegaan, ik heb die bevalling gewoon weggestopt, geblokt. Maar na een tijdje kreeg ik last van paniekaanvallen. Ik sliep niet meer en ik voelde me altijd opgejaagd. Uiteindelijk ben ik naar een psycholoog gegaan en samen met haar kwam ik erachter dat ik de bevalling nooit verwerkt had. Het gaat nu wel een stuk beter, maar de angst zit diep. Rationeel gezien weet ik wel dat mijn bevalling een uitzondering was, een soort horrorscenario dat helemaal niet vaak voorkomt. De kans dat er nog een keer zoiets gebeurt bij een tweede is heel klein. Maar ik kan die angst niet van me afschudden. Ik blijf maar denken: ‘wat als…?’. Want nog een keer zoiets meemaken, dat wil ik echt niet. Dat kan ik niet.
De verloskundige en het ziekenhuis hebben nooit toegegeven dat er fouten zijn gemaakt. Dat zit me ook dwars. Ze hebben me het gevoel gegeven dat ik een aansteller ben en dat doet pijn. Mensen zeggen weleens dat we ze misschien voor de tuchtraad moeten slepen, maar ik heb er de energie niet voor. Of misschien kan ik beter zeggen: ik heb er het lef niet voor. Ergens voelt het namelijk toch alsof het mijn eigen schuld is, alsof ik heb gefaald. Iedere vrouw kan toch een kind baren, waarom is het bij mij dan zo moeilijk gegaan? Ik ben verdrietig omdat ik denk dat mijn wens voor een tweede kind altijd onvervuld zal blijven. En ik voel me ook schuldig naar mijn man toe. Hij zegt dat hij het helemaal begrijpt en dat het mijn keus is, omdat het mijn lichaam is. Maar toch. Ik neem hem iets af dat hij heel graag had gewild. En mezelf ook. Soms ben ik bang dat ik daar eeuwig spijt van krijg.”
LEES OOK: Als je extreem bang bent voor de bevalling.
