Hoe Mario zijn zwangerschapskilo’s kwijt wilde en Vala op een koolhydraatarm dieet zette
Mario, Vala’s man, is een beetje te dik. Althans, dat vind hij zelf. Daarom is hij nu op dieet. Vala is helemaal niet te dik. Maar nu dus wel op dieet. En daar wordt ze heel chagrijnig van.
“Je kijkt naar mijn buik, hè schat? Ik zie het, je vindt me dik.” Mijn man draait onzeker voor de koffietafel in het rond, al knijpend in zijn buik. “Wat vind je, moet ik afvallen?” Tja, moet ‘ie afvallen… Wat mij betreft niet. Mijn man is niet dik. Dun is ‘ie ook niet en ja, de laatste tijd is hij inderdaad wel wat ruimer in de kilo’s komen te zitten. Mijn man had tijdens mijn zwangerschap namelijk een beetje last van Couvade; hij deed gezellig mee met aankomen. Zelf had ik eigenlijk geen zwangerschaps cravings en het geluk dat alle extra kilo’s na de geboorte van Arwen binnen een week als sneeuw voor de zon verdwenen waren, maar datzelfde lot was Mario helaas niet beschoren. En tja, nu zitten al die zakken borrelnootjes nog steeds gezellig rond z’n middel. En op z’n kont. Wat ik niet erg vindt, want dan heb je in de winter nog eens wat om tegenaan te kruipen, maar voor hem was de maat onlangs toch echt vol. En moet ik nu dus boeten voor het feit híj zich tijdens míjn zwangerschap heeft laten gaan.
Lees ook: De 21 verslavingen van een momsy – jij hebt ze ook.
In het kader van Mario’s strijd tegen de zwangerschapskilo’s zijn we nu namelijk op een koolhydraatarm dieet. En dat is de hel. DE HEL. Ik kan namelijk niet zonder koolhydraten. Ik ben er verslaafd aan. Als ik een week geen spaghetti krijg, wordt het zwart voor mijn ogen en ga ik met dingen smijten. En ik ben er niet alleen verslaafd aan, ik heb het gewoon nódig. Al die dieetgoeroe’s die beweren dat koolhydraatloos leven best kan, zijn wat mij betreft een stelletje gore leugenaars. Zonder koolhydraten krijg ik last van ontwenningsverschijnselen. Zweten, schuimbekken, raaskallen, echt, je wilt het niet weten. Inmiddels zijn we zo’n twee weken op weg en de detoxmigraines zijn werkelijk niet te harden. Avond aan avond zit ik borden met gegrilde groenten en witvis (of nog erger, zo’n smakeloze groenteburger) weg te werken, terwijl de pannen vol spaghetti carbonara voor mijn geestesoog dansen. Op het werk moeten ze voor de lunch tegenwoordig minstens twee extra broden halen, omdat ik anders niet aan mijn calorieënquotum kom en ik daardoor al mijn collega’s de hele dag loop af te blaffen. Ik ga er vanuit dat het niet lang meer duurt voor ik alleen nog maar thuis mag werken, of alleen nog maar in het keukentje mag gaan zitten schrijven.
Ik weet wat je gaat zeggen: je kunt toch ook gewoon zelf koken? Laat die vent van je lekker op een wortel knagen en knal gewoon zelf een dikke pizza in de oven. Op zich een valide punt, ware het niet dat ik misschien nog wel nét een iets grotere hekel aan koken heb dan aan koolhydraatarm eten. Bovendien kán ik ook gewoon niet koken, dus dan heb ik nog niks aan die spaghetti carbonara, aangezien die dan waarschijnlijk nog steeds smaakt alsof ik achter een bord met tofu zit. En daarnaast moet je altijd solidair zijn als je wederhelft probeert iets aan het lichaam te doen, want uiteindelijk heb ik er natuurlijk ook profijt van dat je weer kaas kunt schaven op Mario z’n wasbordje (oh, kaas…). Dan laat ik hem van de zomer op een mediterraan strand met ontbloot torso door de branding lopen met Arwen op zijn arm en dan maak ik daar allemaal foto’s van die ik op Instagram kan zetten, met dingen als #supermario en #moveoverryangosling erbij enzo. Ook ter compensatie van de selfies die ik tegen die tijd niet meer kan maken, omdat ik er dan waarschijnlijk bij loop als een uitgemergeld lijk.
Ik ben namelijk al een kilo of twee kwijt door al dat groenvoer en op zich is dat niet heel erg nodig als je je broeken al op de kinderafdeling moet kopen. Maar al die courgetti lost spontaan op in mijn lichaam, ik vermoed dat mijn darmen het gewoon niet opnemen. Ik heb tarwe nodig en zuivel en dierlijke vetten om te kunnen functioneren, anders ga ik gewoon van binnenuit composteren. Ik vermoed dus ook dat mijn ingewanden langzaam vloeibaar aan het worden zijn en dat ik binnenkort spontaan verdwijn. Bovendien ben ik nog aan het ontzwangeren en heb ik dus gewoon stevige kost nodig voor mijn herstellend moederlijf. Mijn echtgenoot vaart er echter wel bij, dat moet ik toegeven. Hij is al bijna weer de goddelijke adonis die hij was voor die streepjes op de test verschenen. In principe kan ik dus iedereen die vecht tegen de zwangerschapskilo’s een koolhydraatarm dieet van harte aanraden. Echt, het werkt als een tierelier, als je er nu mee begint sta je straks juichend bikini’s te passen en ben je deze zomer de Sylvie Meis van het zwembad op de Franse camping. #MILF enzo.
Ik hoop dat mijn man zijn streefgewicht snel bereikt, want anders weet ik niet hoe lang ik het nog volhoud. Ik geef hem nog twee weken en als de weegschaal dan nog niet positief uitslaat, vrees ik dat ik maatregelen moet treffen. Desnoods laat ik me maar weer bezwangeren, want met een beetje geluk komen zijn cravings dan ook weer terug. Iets met desperate times en desperate measures, nood breekt wet enzo. Ik kan de spaghetti nu al ruiken.
Lees ook: 9 Herkenbare food cravings tijdens je zwangerschap.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
