Hoe Mario het Consultatiebureau op stelten zette
Het Consultatiebureau is de nagel aan menig ouderlijke doodskist, met hun groeicurves en allerhande voorschriften en regeltjes. Mario, Vala’s man, wilde het allemaal weleens met eigen ogen zien en ging toen dochter Arwen vier maanden oud was naar een controle. Dat zullen ze bij het CB nooit meer vergeten.
Onze dochter was toe aan haar tweede prikjesronde. En, geëmancipeerd als hij is, besloot mijn man dit keer de honneurs waar te nemen op het CB. Lastig is alleen dat Mario een klein autoriteitsprobleempje heeft. In de zin van dat hij van mening is dat híj de autoriteit is en het dientengevolge niet accepteert als iemand anders een poging doet de scepter te zwaaien. Wat de core business is van het Consultatiebureau: andere mensen vertellen wat ze moeten doen. Ik zag de hele exercitie dus al met angst en beven tegemoet en was eigenlijk liever zelf gegaan, om te voorkomen dat er slachtoffers zouden vallen. Want de strijd aangaan met Super Mario is bij voorbaat een verloren zaak.
LEES OOK: Waarom je altijd moet liegen tegen het consultatiebureau
Kinkhoest of de builenpest
Het begon al in de wachtruimte, waar mijn man tot de schokkende conclusie moest komen dat hij zijn dochter helemaal moest strippen in het bijzijn van nog zes andere blote baby’s, die luid jammerend op plastic aankleedkussens lagen. Toen hij Arwen vervolgens ook nog moest laten wegen en meten op een koude schaal, door een mevrouw die niet eens de moeite nam haar handen te desinfecteren, was hij al in staat de GGD te bellen voor het indienen van een klacht. “Pardon,” riep hij tegen de weeg,- en meetdame, “mag ik even weten waar u met uw handen heeft gezeten voor u aan mijn dochter komt?” Hij heeft natuurlijk wel een punt. Waarom moeten wij thuis verplicht een pompje met desinfectiegel op de commode hebben staan voor de gastouder, maar mag bij een overheidsinstelling blijkbaar Jan en alleman met zijn potentieel geïnfecteerde handen aan ons kind zitten? Voor hetzelfde geld zit er kinkhoest onder die nagelriemen, of de builenpest. Of is die dame net drie weken in donker Afrika geweest en gaat mijn baby straks weliswaar volledig ingeënt, maar ook met Ebola weer naar buiten.
Door de mangel gehaald
“Mevrouw, denkt u dat ik niks beters te doen heb dan hier zitten wachten met een poedelnaakte baby?” vroeg hij, toen de jeugdarts 20 minuten te laat eindelijk verscheen en Arwen zowat een delirium nabij was van het krijsen. “Of is er daarom zoveel zorgbudget over bij de overheid, omdat jullie zo traag zijn dat jullie maar aan de helft van alle baby’s toekomen?” De toon was al gezet voordat de arts mijn man en dochter goed en wel haar kamertje in geloodst had en dan moest er nog geprikt worden. Tegen de tijd dat de naalden uit de kast kwamen was de jeugdarts in staat er zichzelf een overdosis mee toe te dienen, aangezien mijn echtgenoot haar doeltreffend en vakkundig door de mangel had gehaald en niet al te fijntjes had gewezen op de verregaande tekortkomingen van de Nederlandse jeugdgezondheidszorg en het daarmee stelselmatig naaien van de arme Hollandse belastingbetaler, die dus eigenlijk zijn zuurverdiende centen maandelijks op de stoep legt van een malafide club van handelingsonbekwamen, die hun witte jassen blijkbaar bij een pakje boter hebben kunnen krijgen.
Verbale prikken
Doorgaans lopen alleen de baby’s een klein trauma op bij het Consultatiebureau, maar ik denk dat dit keer ook het personeel huilend thuis is gekomen. De vlijmscherpe verbale prikken van mijn man doen veel meer pijn dan zo’n vaccinatienaald en het zou me niet verbazen als de jeugdarts van de weeromstuit die nacht een koortsstuip heeft gekregen. Puur van de stress. Arwen doet het trouwens prima op de curves, maar ik denk dat ze na dit bezoek toch een doorverwijzing hebben uitgeschreven. Naar Slachtofferhulp, voor zichzelf, om het bezoek van mijn man een plekje te kunnen geven. Voortaan ga ik zelf weer naar het CB, dat lijkt me beter voor de volksgezondheid. Anders zit straks het hele CJG hier in de buurt nog in de ziektewet. En dat allemaal van mijn belastingcenten. Beter als het zover niet hoeft te komen, want dan is mijn man helemaal niet meer te houden.
LEES OOK: Hoe ik mij kapot schaamde op het Consultatiebureau
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
